Εκβιαστικά διλήμματα, ψεύτικες ελπίδες, υποσχέσεις και αυταπάτες, για να μην εκφραστεί στην κάλπη ατόφια η καταδίκη απέναντι στην αντιλαϊκή κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Για να πάρουν λευκή επιταγή οι αυταπάτες και οι ψεύτικες ελπίδες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ και τελικά να μην καταδικαστεί ο πραγματικός ένοχος, η ίδια η ΕΕ, τα μονοπώλια και τα κόμματά τους.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα. Είτε με τη «σταθερότητα» που επικαλείται η συγκυβέρνηση, είτε με την «ανατροπή» που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ:
Ποιος εφοπλιστής θα γυρίσει πίσω τις καταργημένες Συλλογικές Συμβάσεις;
Ποιος βιομήχανος θα σταματήσει να απολύει εργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα, για να πάρει στη θέση τους μαθητευόμενους νέους τζάμπα εργάτες;
Ποιο μικρομάγαζο θα ξανανοίξει, γιατί θα ‘χει πληρώσει τα χρέη του;
Ποια σύνταξη θα επανέλθει, αφού γκρεμίζουν το ασφαλιστικό σύστημα;
Ποιος εγγυάται, στ’ αλήθεια ουσιαστική ανάκαμψη εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων;
Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να κρίνουν με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Με βάση αυτά θα πρέπει να πάνε στην κάλπη, να μην παρασυρθούν από τους καβγάδες ανάμεσα σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος θα εξυπηρετήσει πιο καλά και πιο αποτελεσματικά την καπιταλιστική ανάκαμψη. Από τους καβγάδες για το ποιος θα δώσει «ψίχουλα» στους εργαζόμενους, για το ποιος θα εγγυηθεί την παραμονή τους στο «υπόγειο» των υποβαθμισμένων εργατικών – λαϊκών αναγκών, των τσακισμένων δικαιωμάτων.
Όσο η Ελλάδα θα μένει σταθερά δεμένη με τα δεσμά της ΕΕ, όσο θα βαδίζει στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, θα υπάρχει σταθερότητα στη φτώχεια, την ανασφάλεια, την ανεργία.
Αυτό προσπαθούν να κρύψουν από το λαό με αποπροσανατολιστικές αντιπαραθέσεις.
Ενώ η ΕΕ αποτελεί στήριγμα του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, ενώ έχει την αντιλαϊκή πολιτική στο DNA της, ο ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικεί για τον πρόεδρό του και μια άλλη προεδρία, αυτή της Κομισιόν, ενός βαθιά αντιδραστικού μηχανισμού της ΕΕ, συνεχίζει να παραπλανά το λαό με το γνωστό παραμύθι ότι η ΕΕ αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς συνεχίζει.
Αλήθεια, ποιος ίδρυσε την ΕΟΚ, μετέπειτα την ΕΕ, ποιος επεξεργάστηκε τη συνθήκη του Μάαστριχτ, ποιος αποφάσισε ότι του χρειάζεται η ΟΝΕ; Αυτά δηλαδή που οι δυνάμεις του ΣΥΝ, βασικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, είτε υπεράσπισαν και ψήφισαν υπέρ, είτε μας έλεγαν ότι δεν είναι ούτε μαύρα, ούτε άσπρα;
Δεν ήταν άραγε τα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης, με βασικό στόχο να διασφαλίσουν, να προωθήσουν τα κέρδη των μονοπωλίων τους;
Ποιες ήταν «οι καλές προθέσεις που έγιναν κακές αποφάσεις»;
Πάντα και παντού οι «καλές προθέσεις» των μονοπωλίων είναι η θωράκιση της εξουσίας τους, η διασφάλιση της κερδοφορίας τους. Και αυτές οι προθέσεις των μονοπωλίων δεν μπορούν παρά να οδηγούν σε κακές αποφάσεις για τους λαούς, δηλαδή σε αποφάσεις που εντείνουν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεγελαστούν ξανά. Για να νοιώθουν και να γίνουν πιο ισχυροί οι εργαζόμενοι, ο λαός χρειάζεται ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού. Στην Ευρωβουλή, στη Βουλή, στους Δήμους και στις Περιφέρειες, στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Γιατί το ΚΚΕ αποτελεί τη μοναδική εγγύηση για σταθερή και αταλάντευτη αντιπαράθεση απέναντι σε κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση, όπως και αν αυτοαποκαλείται, απέναντι στην πολιτική της ΕΕ, των μονοπωλίων, όλων αυτών που θα είναι εδώ και την επόμενη ημέρα των εκλογών.