Σε μια εποχή που η κοινή γνώμη απαιτεί περισσότερο έλεγχο στα πολιτικά πρόσωπα, περισσότερη διαφάνεια και μεγαλύτερους περιορισμούς των ασυλιών τους και των προνομίων τους, έρχεται ένας πολιτικός από το παρελθόν και ζητά την εξαίρεσή του από το νόμο και την παραπομπή του σε ατέρμονες κοινοβουλευτικές διαδικασίες για να γλυτώσει μια απλή δίκη.

Σε μια δημοκρατία το πανεπιστημιακό άσυλο είναι αχρείαστο , γιατί κανείς δεν κινδυνεύει για τις ιδέες του. Κι όμως κάποιοι θέλουν να ζουν ακόμα, στην εποχή της χούντας και λένε πως αγωνίζονται για το πανεπιστημιακό άσυλο, για ένα κούφιο τομάρι, αφού καταπατείται δεκάδες χρόνια τώρα, από παράνομους του κοινού ποινικού δικαίου και κάποιους που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, αριστεριστές ή κάπως έτσι.

Αυτές οι περιπτώσεις δεν αποτελούν είδηση, αποτελούν το παρελθόν μας.

Γιατί ο ελληνικός λαός στις 7 Ιουλίου αποφάσισε:

-Να δώσει ένα τέλος στην παραβατικότητα, να ενδυναμώσει τα δικαιώματα των πολιτών , το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, στην ασφάλεια, το δικαίωμα να περπατάς στην Πατησίων η να πίνεις καφέ στα Εξάρχεια , το δικαίωμα της περιουσίας σ αυτές τις περιοχές, το δικαίωμα της ανθρώπινης ζωής, εν τέλει.

– Να στηρίξει το δικαίωμα των νέων μας στην εκπαίδευση, στη μάθηση, να έχουν μια ασφαλή φυσιολογική πανεπιστημιακή ζωή, σε καθαρές σχολές, χωρίς εμπόρους ναρκωτικών στα πόδια τους, χωρίς λαθρέμπορους και κατασκευαστές μολότοφ.

Ο Πολάκης τρομοκρατήθηκε και άρχισε να φωνάζει πως θέλει υπουργική προστασία, οι περίεργοι αριστεριστές με τα ρόπαλα κραυγάζουν κι αυτοί στους δρόμους γιατί χάνουν τα δικά τους προνόμια, την ασυλία στην παραβατικότητα .

Δεν έχει καμία σημασία η διαμαρτυρία τους, πολίτες αφελείς και πολιτικοί με πονηρές σκοπιμότητες πάντα υπάρχουν.

Εκείνο που έχει σημασία είναι αν η κυβέρνηση μπορεί να κυβερνήσει.

Και είδηση θα είναι, όταν θα ανοίξουν οι πανεπιστημιακές σχολές μόνο για τους φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό, όταν θα συλλαμβάνονται οι άσχετοι εισέρχονται σ αυτές και εμποδίζουν τη μόρφωση των παιδιών μας, όσοι παρανομούν και καταστρέφουν.

Μπορεί αυτές κι απόψεις σε ορισμένους, να φαίνονται λίγο απόλυτες, αλλά δεν γνωρίζω άλλο κράτος στο δυτικό κόσμο που να ανέχεται καταστάσεις σαν κι αυτές που ζουν οι φοιτητές μας στα ελληνικά πανεπιστήμια. Γιατί συμβαίνει μόνο εδώ;

Τόσο ανίκανοι είμαστε ή απλά… αφελείς;