Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο να κατανοήσει κάποιος την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αν οι τρομοκράτες όπως μας λένε δρουν προβοκατόρικα, πως εξηγείται το γεγονός ότι πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μάρτυρες υπεράσπισης τρομοκρατών; Αν οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι προβοκάτσια, γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να περάσει τώρα τροπολογίες που αφήνουν τους τρομοκράτες ελεύθερους;

Η απάντηση μάλλον βρίσκεται στα παραλειπόμενα των κυβερνητικών συσκέψεων που έγιναν πρόσφατα. Σε μια από αυτές πριν βγει η ανακοίνωση έγινε αφαίρεση της πρότασης: «στη Δημοκρατία δεν υπάρχει ένοπλος αγώνας». Αυτή την πρόταση που είχε εισαγάγει ο κ. Πανούσης αφαιρέθηκε στην σύσκεψη υπό τον κ. Τσίπρα. Θα ήταν πολύ χρήσιμο για τους Έλληνες πολίτες αν ο κ. Τσίπρας μπορούσε να εξηγήσει στην Βουλή γιατί στην Δημοκρατία δικαιολογείται ο ένοπλος αγώνας.

Μπορεί ο κ. Τσίπρας να μην έχει το θάρρος να υποστηρίξει δημόσια γιατί στην Δημοκρατία δικαιολογείται ο ένοπλος αγώνας, όμως, η νομοθεσία που προωθεί η κυβέρνηση του είναι μια έμμεση παραδοχή ότι αν οι τρομοκρατικές επιθέσεις γίνονται από αριστερούς, τότε αυτές οι επιθέσεις και οι δολοφονίες πρέπει να κρίνονται διαφορετικά. Έτσι διαβάζουμε στην Καθημερινή : «Η ουσιαστικότερη προσθήκη στις διατάξεις του ήταν η ρύθμιση για την κράτηση, κατ’ οίκον, συγγενών υποδίκων και καταδίκων που αφορούσε -πέραν των άλλων- κυρίως τους συγγενείς (μητέρα και σύντροφο) των αδελφών Τσάκαλου, που είναι έγκλειστοι για τρομοκρατική δράση («Πυρήνες της Φωτιάς»), και η οποία επίσης επικρίθηκε από δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς».

Φαίνεται ότι η κυβέρνηση έχει προεκλογικές δεσμεύσεις στην συνιστώσα των δολοφόνων. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η βιασύνη για να περάσουν οι συγκεκριμένες φωτογραφικές διατάξεις προς χάριν του «ένοπλου αγώνα.» Όταν οι τρομοκράτες αφεθούν ελεύθεροι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν την δράση τους με δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις και όλα τα σχετικά. Να προσέξουν όμως να μην αναποδογυρίσουν πάγκο λαθρομετανάστη γιατί τότε θα δουν το πραγματικά σκληρό πρόσωπο του κράτους και των ΜΜΕ.