Του Ναπολέοντος Λιναρδάτου
Εκ πρώτης όψεως η πολιτική που στην αρχή φορολογεί χωρίς οίκτο και μετά δίνει ένα ελάχιστο μέρος της λείας πίσω στα θύματα δεν φαίνεται να στηρίζεται σε κάποια λογική. Αν είσαι όμως ένας αμετανόητος κρατιστής, όπως συμβαίνει με κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους, αυτή η παραφροσύνη εμπεριέχει την ουσία της πολιτικής σου υπόστασης.
Το 2012 η κυβέρνηση θα αυξήσει τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης κατά 550%. Η μείωση στην κατανάλωση στο πετρέλαιο θέρμανσης θα φτάσει σχεδόν το 70% και οι συνολικές απώλειες του κράτους θα φθάσουν τα 291 εκ. ευρώ. Πάνω από την Αθήνα θα δημιουργηθεί αιθαλομίχλη μιας και οι Αθηναίοι θα προσπαθούν ζεσταθούν τον χειμώνα χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης. Η λογική αντίδραση σε αυτή την περίπτωση θα ήταν μια σημαντική μείωση στον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο (θέρμανσης και κίνησης) όπου θα αύξανε τα φορολογικά έσοδα, θα μείωνε την ρύπανση του περιβάλλοντος και θα βοηθούσε τους οικονομικά ασθενέστερους να ζήσουν πολιτισμένα τους ψυχρούς μήνες του χρόνου.
Αντίθετα η κυβέρνηση των αμετανόητων κρατιστών αποφάσισε να λάβει μια σειρά από μέτρα που μόνο κομισάριοι της Σοβιετικής Ένωσης θα μπορούσαν να φαντασθούν. Για την αντιμετώπιση της αιθαλομίχλης η κυβέρνηση αποφάσισε, μεταξύ άλλων: την διακοπή της λειτουργίας των εγκαταστάσεων κεντρικής θέρμανσης σε δημόσιες υπηρεσίες, το κλείσιμο βρεφικών και παιδικών σταθμών, την απαγόρευση κυκλοφορίας σχολικών λεωφορείων και την διαταγή για μείωση της βιομηχανικής και βιοτεχνικής δραστηριότητας κατά 30%.
Στα παραπάνω μέτρα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα αποτελέσματα μιας άλογης πολιτικής δημιουργώντας νέες εξίσου στρεβλωτικές και επιζήμιες πολιτικές, η κυβέρνηση πρόσθεσε και εισοδηματικά μέτρα όπως την δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε ειδικούς δικαιούχους και το μέτρο του επιδόματος θέρμανσης.
Αν η κυβέρνηση είχε ακολουθήσει την πολιτική της μείωσης των φόρων αυτό θα δημιουργούσε αρκετά προβλήματα για την πολιτική τάξη. Μια λογική πολιτική θα μείωνε την αναγκαιότητα για μια γραφειοκρατία που υπάρχει για να ελέγχει, να κανονίζει και να διατάζει. Μια πολιτική μείωσης φόρων δεν θα έδινε την δυνατότητα στους κυβερνώντες να μοιράζουν τα χρήματα των αγρίως φορολογουμένων σε επιδόματα και παροχές για να αποδείξουν πόσο “κοινωνικά ευαίσθητοι” είναι.
Ένας ελεύθερος επαγγελματίας που θα κάνει το λάθος να δηλώσει εισόδημα 2.000 ευρώ το μήνα κινδυνεύει με άμεσους και έμμεσους φόρους που φτάνουν μέχρι και το 80% αυτού του εισοδήματος. Το μήνυμα της πολιτικής τάξης στον Έλληνα πολίτη είναι ξεκάθαρο: αν προσπαθήσεις να δημιουργήσεις, αν προσπαθήσεις να είσαι ανεξάρτητος, να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις και να κάνεις τις δικές σου επιλογές, όλες αυτές οι επιδιώξεις και επιλογές συνιστούν μέγα ηθικό παράπτωμα και το ελληνικό κράτος θα σε τιμωρήσει παραδειγματικά. Το εισόδημα σου και ο όποιος πλούτος που με δυσκολία απέκτησες ανήκουν στο κράτος. Αυτό με την παντογνωσία της σοφίας του αποφασίζει τι πραγματικά σου ανήκει. Αν θέλεις να κρατήσεις όσο περισσότερα μπορείς απ΄ότι δημιούργησες αυτό συμβαίνει γιατί είσαι ένας άπληστος άνθρωπος. Αν θέλεις την ανακατανομή του πλούτου άλλων προς όφελος σου, τότε, είσαι ένας κοινωνικά ευαίσθητος πολίτης.
Η ελληνική πολιτική τάξη, τουλάχιστον τα τελευταία 40 χρόνια, έχει μια πολύ σαφή και αδιαμφισβήτητη πολιτική στο να εκπαιδεύει τους πολίτες στις συμπεριφορές που αυτή θεωρεί τις ενδεδειγμένες. Δισεκατομμύρια έχουν δαπανηθεί για διορισμούς, επιδόματα, βοηθήματα, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και επιδοτήσεις, και δισεκατομμύρια έχουν φορολογηθεί από τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας. Οι πολίτες έμαθαν ποιες συμπεριφορές είναι κερδοφόρες και ποιες είναι ατελέσφορες. Οι πολίτες που θέλουν, έχουν εκπαιδευτεί για δεκαετίες στο να τα περιμένουν όλα από το κράτος – τσουβαλιάζονται σε πολιτικά γραφεία, τρέχουν σε συγκεντρώσεις, κυματίζουν πλαστικά σημαιάκια και περιμένουν ένα καλύτερο αύριο «με εντολή Σαμαρά».
Η κυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά υπόσχεται ότι στο μέλλον θα υπάρξουν ίσως κάποιες περικοπές φόρων. Τώρα όμως προχωρά στο λεγόμενο κοινωνικό μέρισμα. Έτσι, για να μην ξεχνά ο πολίτης ποιος είναι ο ανατολίτης αφέντης του, που λίγο πριν τις εκλογές του δίνει μια ελεημοσύνη λόγω της ανεξάντλητης γενναιοδωρίας του.
Πως γίνεται μια χώρα που τιμωρεί την παραγωγή πλούτου και ταυτόχρονα ανακατανέμει τον υπάρχοντα με πολιτικά κριτήρια να επιβιώσει; Φαντάζομαι, ότι η επίσημη αφήγηση των πραγμάτων εξηγεί την υπερκομματική επικράτηση της σοσιαλμανίας και την χρεοκοπία της Ελλάδας ως απλά μια διαβολική σύμπτωση.
