Θεωρεί ότι ένας ηθοποιός πρέπει να τολμάει, να πηγαίνει σε μονοπάτια που δεν νιώθει βολικά και να δοκιμάζει τα όρια του. Πιστεύει ότι επιμονή, σκληρή δουλειά και προσεκτική παρατήρηση της ζωής είναι εφόδια που οδηγούν σε επαγγελματική πρόοδο και καλλιτεχνική εξέλιξη.
Η Ελπίδα Σταθάτου, με καταγωγή από την Κεφαλονιά, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε ψυχολογία και χορό, αλλά αποφάσισε να αφιερωθεί στη μεγάλη της αγάπη, το θέατρο. Μετακόμισε στο Λονδίνο για να σπουδάσει υποκριτική, στο Regent’s College (Diploma in Acting) και στο The Bridge Theatre Company (Postgraduate Diploma in Acting).
Ξεχώρισε φέτος για την ερμηνεία της στο πειραματικό θέατρο του Λονδίνου Etcetera Theatre στην παράσταση Stegosaurus (Στεγόσαυρος) που έγραψε η Ελληνίδα θεατρική συγγραφέας Έρση Νιαώτη, έναν μονόλογο που εξερευνά την ψυχολογική ζωή μίας γυναίκας με διατροφικές διαταραχές.
Η Ελπίδα Σταθάτου σε συνέντευξή της στο «Πρακτορείο Life» του ΑΠΕ-ΜΠΕ μίλησε για τον «Στεγόσαυρο», το έργο που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς, με το οποίο θα ταξιδέψει τον Αύγουστο στο Εδιμβούργο, στο Edinburgh Festival Fringe, την απόφασή της να ζήσει στο Λονδίνο, τις σημαντικές συνεργασίες και τα μελλοντικά της σχέδια και αποκάλυψε το αγαπημένο της μότο και τι δεν της λείπει από την Ελλάδα. 
Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σας με την υποκριτική; Ποιο είδος υποκριτικής σας έχει κερδίσει;
Πάντα είχα μία εσωτερική ανάγκη να ασχοληθώ με αυτόν τον χώρο αλλά χωρίς να έχω προσδιορίσει ακριβώς τι θέλω να κάνω. Ξεκίνησα μαθήματα υποκριτικής αφού τελείωσα τις σπουδές μου στην ψυχολογία και μέσα σε λίγους μήνες ήξερα ότι αυτό θα ακολουθήσω.
Θεωρώ ότι ένας ηθοποιός πρέπει να τολμάει και να πηγαίνει σε μονοπάτια που δεν νιώθει βολικά και να δοκιμάζει τα όρια του.
Παρότι έχω δουλέψει με αρκετές τεχνικές (Στανισλάφσκι, Γκροτόφσκι, Μαίσνερ, Stella Adler και physical theatre), θυμάμαι πάντα αυτό που μου είπε ένας δάσκαλος μου: «δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη φόρμουλα για την υποκριτική διότι δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη φόρμουλα για τη ζωή».
Πώς αποφασίσατε να φύγετε από την Ελλάδα και να ζήσετε στο Λονδίνο; Η οικογένειά σας στήριξε την απόφασή σας;
Ο λόγος που έφυγα από την Ελλάδα ήταν για να συνεχίσω τις σπουδές μου στην υποκριτική. Θαύμαζα πάντα τα άτομα που είχαν μείνει στο εξωτερικό και θεωρούσα πολύ μεγάλη πρόκληση να ζήσεις μόνος σου μακριά από τη χώρα σου, τη γλώσσα σου και την οικογένεια σου.
Η επιλογή συγκεκριμένα του Λονδίνου ήρθε κυρίως γιατί είναι μια πόλη με πολύ έμφαση στο θέατρο και στις μεγάλες δραματικές σχολές. Ναι, η οικογένειά μου με στήριξε από την αρχή. Είμαι πολύ τυχερή και δεν θα μπορούσα να το κάνω χωρίς τη στήριξη τους.
Ποια είναι τα απαραίτητα εφόδια που χρειάζεται ένας ηθοποιός για να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής στο εξωτερικό;
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ νέα, όχι ηλικιακά, αλλά καλλιτεχνικά για να δώσω συμβουλές και πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος προσαρμόζεται διαφορετικά στις εκάστοτε συνθήκες.
Όμως, αν μπορώ να μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία στο εξωτερικό, τα εφόδια που χρειάζεται ένας ηθοποιός είναι επιμονή, συνεχή βελτίωση σε όλους τους τομείς, σκληρή δουλειά και θετική σκέψη.
Πώς προσεγγίζετε έναν ρόλο;
Αρχικά διαβάζω το κείμενο ξανά και ξανά. Όσες πιο πολλές φορές μπορώ. Στη συνέχεια κάνω έρευνα. Για τον συγγραφέα, την εποχή που γράφτηκε το έργο, το θέμα που αφορά (για τον Στεγόσαυρο συγκεκριμένα αφιέρωσα πολλές ώρες με κοπέλες σε διατροφική διαταραχή, για να δω και να καταλάβω τον τρόπο σκέψης τους). Μετά δημιουργώ ένα βιογραφικό για τον χαρακτήρα μου με όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ. Αφού έχω αρκετό υλικό για όλους τους εξωτερικούς παράγοντες, στη συνέχεια ξεκινώ μία προσωπική έρευνα.
Τι μπορώ εγώ να δώσω στον χαρακτήρα, τι κοινά αλλά και διαφορές έχω, γιατί με αφορά να πω αυτήν την ιστορία καθώς και άπειρες ερωτήσεις που θα με οδηγήσουν στο να δώσω κάτι προσωπικό, κάτι από την ψυχή μου. Να ξεκλειδώσω άλλη μία πόρτα. Προσωπικά πιστεύω ότι όσο πιο προσεκτικός παρατηρητής της ζωής είσαι, τόσο πιο καλά προσεγγίζεις έναν ρόλο.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που έχετε ξεχωρίσει;
Σίγουρα η παράσταση αποφοίτησης στο μεταπτυχιακό μου, όπου είχα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ξεχωρίζω αυτή τη συνεργασία γιατί ήταν ένα δυνατό παράδειγμα για εμένα ότι η τέχνη δεν έχει γλώσσα, σύνορα ή εθνικότητες. Ήμουν και θα είμαι πάντα ευγνώμων στον σκηνοθέτη και δάσκαλο μου Mark Street που μου εμπιστεύτηκε αυτόν τον ρόλο.
Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τον «Στεγόσαυρο». Ένα κείμενο που με οδήγησε σε μια εξαιρετική συνεργασία με την Έρση Νιαώτη μια εκπληκτική συγγραφέα και τον σκηνοθέτη Joe Hufton, ο οποίος είναι ένας πολύ ταλαντούχος και ανερχόμενος σκηνοθέτης του Λονδίνου και έχει υπάρξει υποψήφιος για Olivier Award.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Έρση Νιαώτη στον Στεγόσαυρο και τι σας ώθησε να αναλάβετε αυτό το ρόλο;
Γνώρισα την Έρση στην Αθήνα μέσω ενός κοινού γνωστού. Αμέσως ένιωσα μια οικειότητα, λάτρεψα το σενάριο με το που το διάβασα και της ζήτησα να με εμπιστευτεί να το ανεβάσουμε στο Λονδίνο. Δέχτηκε αμέσως και κάπως έτσι ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας.
Ήμουν πάρα πολύ τυχερή στο να βρω έναν πολύ καλό σκηνοθέτη, τον Joe Hufton και μέσα σε μερικούς μήνες από την πρώτη μας γνωριμία βρεθήκαμε στο Etcetera Theatre. Είναι μια από τις σημαντικότερες συνεργασίες της ζωής μου και μου άφησε την πιο γλυκιά γεύση. Αυτό που με ώθησε να αναλάβω αυτόν τον ρόλο είναι κυρίως η συναισθηματική δύναμη και η αμεσότητα του σεναρίου. Πίστεψα από την αρχή στο κείμενο και με άγγιξε τόσο πολύ ο χαρακτήρας που δεν είχα ποτέ δεύτερη σκέψη.
Ποια μηνύματα περνάει η παράσταση;
Το μεγαλύτερο μήνυμα που περνάει η παράσταση είναι ότι η διατροφική διαταραχή δεν έχει να κάνει με το φαγητό όσο με τη διαχείριση των συναισθημάτων.
Καθώς με τον καιρό το άτομο μετατοπίζει το άγχος για αυτό που «νιώθει» σε αυτό που «τρώει», δημιουργείται η διατροφική διαταραχή, η οποία καταλήγει να γίνεται πιο σημαντική από το ίδιο το συναίσθημα. Η παράσταση επίσης αγγίζει πεποιθήσεις αλλά και συνδέσεις μεταξύ της εικόνας του σώματος με την επιτυχία, τις σεξουαλικές σχέσεις, αλλά και τις σχέσεις με την οικογένεια.
Πόσο δύσκολο είναι να στηθεί μία παράσταση με θέμα τις διατροφικές διαταραχές;
Δεν θεωρώ ότι το θέμα της παράστασης επηρεάζει τη δυσκολία της παραγωγής. Ίσα ίσα πιστεύω ότι το κοινό είναι πλέον πολύ ενημερωμένο και ταυτόχρονα ανοιχτό σε τέτοιου είδους πληροφορίες. Οι διατροφικές διαταραχές είναι δυστυχώς ένα πολύ επίκαιρο θέμα. Το γεγονός ότι είχαμε και στήριξη από κέντρα βοηθείας στο Λονδίνο κάνει ακόμα πιο εύκολο το στήσιμο της.
Έχετε εισπράξει κάποια απρόβλεπτη αντίδραση από θεατή;
Ήταν εκπληκτικός ο αριθμός των κοριτσιών που με συνάντησαν μετά το έργο και μου εκμυστηρεύτηκαν τη διαδρομή τους μέσα από τις διατροφικές διαταραχές, ακόμα και την κατάθλιψη.
Συμμετείχατε στην ταινία 1603 που πραγματεύεται επίκαιρα θέματα, πολεμικές συγκρούσεις, φυγή, τρομοκρατία. Πόσο σημαντική ήταν η εμπειρία;
Ήταν πολύ σημαντική εμπειρία σε ανθρώπινο επίπεδο γιατί γνώρισα άτομα που μου μετέφεραν τις προσωπικές τους ιστορίες από πολεμικές συγκρούσεις.
Σε κάνει να συνειδητοποιείς πόσα πράγματα θεωρείς δεδομένα. Πολύ δυνατό θέμα και δυστυχώς σταθερά επίκαιρο.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να ερμηνεύσετε στο μέλλον;
Ναι πολλοί, είμαι τόσο ερωτευμένη με το θέατρο, δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον συγκεκριμένα. Εύχομαι να μπορέσω να ερμηνεύσω πολλούς.
Τι δεν σας λείπει από την Ελλάδα;
Η σοβαροφάνεια που υπάρχει μερικές φορές.
Ποιο είναι το μότο σας;
«Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε», Νίκος Καζαντζάκης.
Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;
Αυτήν την περίοδο ετοιμάζομαι πυρετωδώς -αλλά με μεγάλη χαρά- να ταξιδέψω τον Στεγόσαυρο στο Fringe Festival του Εδιμβούργου, το οποίο γίνεται τον Αύγουστο και είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ τεχνών στον κόσμο. Εκεί θα ανεβάσουμε τον Στεγόσαυρο για 19 παραστάσεις. Παράλληλα, έχω ξεκινήσει να συνεργάζομαι με μια σεναριογράφο για ένα σενάριο μιας ταινίας μεγάλου μήκους, το οποίο επεξεργάζομαι πολλά χρόνια και συζητάω για την επόμενη θεατρική σεζόν στο Λονδίνο.
Η Ελπίδα Σταθάτου συμμετείχε στο φιλμ 1603 σε σκηνοθεσία Paul J. Lane, στις ταινίες μικρούς μήκους, «Think of something blue» σε σκηνοθεσία Jerry De Mars, «Dark Ties» σε σκηνοθεσία Charlotte Kilduff και στο θέατρο είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση «Love of the Nightingale» σε σκηνοθεσία Mark Street. Είναι ενεργό μέλος του Actors Centre και έχει σταθερή συνεργασία με την ομάδα του Anthony Meindl στο Λονδίνο (AMAW).
Κατερίνα Γιαννίκη (ΑΠΕ – ΜΠΕ)
Πηγή: nooz.gr
