Θυμάμαι τα δικά μου “πολλά” Χριστούγεννα του τότε!!!
Τι αναμνήσεις και αυτές…Υπέροχα, μαγικά χρόνια, αναμνήσεις αξέχαστες που δεν επιστρέφουν ποτέ. Μακάρι να έχουν όλοι τέτοια να θυμούνται. Γιατί;;;
Γιατί εγώ μεγάλωσα μέσα σε ένα περιβάλλον γλυκό και ζαχαρένιο.
Γιατί όταν έκλειναν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων, πήγαινα στο ζαχαροπλαστείο και βοηθούσα στη παραγωγή για τα χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα που θα αγόραζαν οι ντόπιοι.
Κουραμπιέδες…χμ μεγάλη ιστορία …
Ο μπαμπάς και οι θείοι ετοίμαζαν την ζύμη.
Εμεις τους πλάθαμε…και ρίχναμε την άχνη..
Μυρωδιές όνειρο…Γεύσεις που δεν υπάρχουν πια..
Τσουρέκια…Εκει σας ήθελα, όταν σκύβαμε πάνω από την ξύλινη σκάφη , τεράστια για τα δικά μας τα μεγέθη, να χώνουμε τα τρυφερά μικρά μας χεράκια, και να ενώνουμε τα υλικά: αλεύρι, αυγά, ζάχαρη, μαστίχα, μπαχαρικά, αρώματα…
Μύριζε όλη η πλατεία του Αργοστολίου…
Είχαν τη δική μας παιδική τέχνη….
Το μαγαζί άδειαζε στις γιορτές απ τα τραπέζια και τις καρέκλες.
Στη θέση τους έμπαιναν μεγάλοι πάγκοι στολισμένοι με τα προιόντα..
Χρώματα, πράσινο και κόκκινο..
Ξεκινώντας απ΄το χριστουγεννιάτικο δένδρο (παιδικό στόλισμα) με τα λαμπιόνια εποχής ’70 στο κέντρο, και γύρω-γύρω η πραμάτεια μας..(αναφέρομαι στο ζαχαροπλαστείο Βοσκοπούλα της δεκαετίας ΄70,΄80).
Κουτιά στολισμένα με κόκκινες κορδέλες που μέσα υπήρχαν τα γλυκά (οι-κόποι-μας), δίσκοι με όλα τα είδη του ζαχαροπλαστείου, και ντάνες κουραμπιέδες, μελομακάρονα βασιλόπιτες με γλάσο μαρέγκας και τσουρέκια.
Πιο κει δίπλες, μικροδώρα…..αγάπη, χαρά, ευχές, οικογένεια, γαλήνη.. η μπάντα της πόλης έξω (θεέ μου τι θυμήθηκα) να διασχιίζει το δρόμο με τους φοίνικες παίζοντας χριστουγεννιάτικα κάλαντα…
Τα παιδιά να τρέχουν στη πλατεία …….Χρόνια που δεν γυρίζουν …..Αναμνήσεις…Οι αναμνήσεις μου..
Αυτά που ζήσαμε τότε…Αυτά που έζησα εγώ. Τα δικά μου “πολλά” Χριστούγεννα του κάποτε…
Ευχαριστώ για πάντα την οικογένεια μου για όσα μου έδωσε, για όσα ευτυχισμένα Χριστούγεννα μου χάρισαν!
Καλές γιορτές σε όλους!
Μ.Κ
Πηγή: forwoman.gr
