Οφείλουμε στα παιδιά μας να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση αναμεταξύ μας, για το τί ακριβώς κοινωνία θέλουμε να έχουμε. Αν θέλουμε αυτό που έχουμε να θεωρείται κοινωνία.

Οι Καναδοί βλέποντας τη σοσιαλχίπικη και αλλοπρόσαλλη αριστερή-φιλελέφτ κυβέρνηση Τριντό, να προσπαθεί να επιβάλλει μια αριστερίστικη βεβιασμένη ερμηνεία των λεγόμενων identity politics, και μέχρι να προσπαθεί να περάσει νόμους που θα υποχρεώνουν τον πολίτη να χρησιμοποιεί συγκεκριμένες λέξεις, προωθεί τους περιθωριακούς που αυτοπροσδιορίζονται από τις σεξουαλικές τους επιλογές και προτιμήσεις, ενώ επιτίθεται στο θεσμό της οικογένειας, είπαν “φτάνει” και βγήκαν στους δρόμους μαζικά μαζί με τους φορτηγατζήδες και τους αγρότες. Η Αμερική πιθανότατα θα ακολουθήσει συντόμως ενώ πολλές άλλες χώρες παγκοσμίως το έχουν ήδη κάνει.

Για τη δυστοπία του Μεγάλου Αδελφού με το social scoring που ονομάζεται Κίνα δεν φτάνει ένα άρθρο να περιγράψουμε πώς χρησιμοποιείται η Τεχνητή Νοημοσύνη για να καταπιέσει τις μάζες.

Εμείς ευτυχώς ακόμη δεν έχουμε εδώ φαινόμενα στρέβλωσης του λεξιλογίου ούτε identity wars. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί δεν έχουμε τους αντίστοιχους πυροβολημένους και εμμονικούς, αλλά κυρίως διότι αυτοί δεν έχουν καταφέρει (ακόμη;) να αυτοεπιβληθούν στον κεντρικό πολιτικό διάλογο της κοινωνίας.

Δεν σημαίνουν τα παραπάνω ότι και εμείς ως Ελλάδα δεν έχουμε τραγικά προβλήματα ατομικών ελευθεριών, παρεμβατικότητας του Κράτους στην προσωπική ζωή του κάθε πολίτη, και καταχρηστικές εξουσίες του κράτους απάνω στους πολίτες. Το αντίθετο. Απλά τα δικά μας προβλήματα δεν είναι αυτοπροσδιορισμού ή ταυτοτικά αλλά κράτους δικαίου, αρνησιδικίας, τραγικής διαφθοράς από τον πολίτη που διαπραγματεύεται με τον περιπτερά να πληρώσει €1 το αναψυκτικό αντί €1,10 με αντάλλαγμα να μην πάρει απόδειξη, ως τους κρατικούς μηχανισμούς αδειοδοτήσεων που χωρίς μίζα δεν προχωράνε τίποτα σε βάθος δεκαετιών όπως γνωρίζουμε όλοι παραδείγματα.

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό συμφέρον και το κοινωνικό συμφέρον. Ανάμεσα στις ατομικές υποχρεώσεις και τα ατομικά δικαιώματα.

Είμαστε η χώρα όπου μπορεί ένας τυχαίος δημοτικός υπάλληλος με μια απλή διοικητική πράξη να κατάσχει τα περιουσιακά ενός πολίτη καταστρέφοντάς τον, ενώ τρέχουν άλλες υποχρεώσεις ποινικά κολάσιμες όπως ασφαλιστικές εισφορές, επιταγές, μισθοί κλπ (μπλοκάρισμα λογαριασμών γίνεται πλέον χωρίς δικαστική απόφαση, το οποίο έγινε νόμος με επιβολή της τρόικας στα μέσα της κρίσης), ΕΝΩ ταυτόχρονα το κράτος παίρνει αυτά τα λεφτά και πληρώνει μισθούς πυροσβέστη σε νησί ο οποίος έχει να πατήσει στον πυροσβεστικό σταθμό 8 έτη με δικαιολογία ότι μετακόμισε και του πέφτει μακριά ο σταθμός, ενώ στην πραγματικότητα έχει ανοίξει επιχείρηση με ενοικιαζόμενα μηχανάκια (έχω αρθρογραφήσει επί του συγκεκριμένου στο παρελθόν).

Είμαστε η χώρα που απαγορεύει το δικαστήριο τη χρήση υλικού βιντεοσκόπησης που τεκμηριώνει εγκλήματα που συντελούνται από δημόσιους υπαλλήλους ενώ η μαρτυρία του οργάνου της τάξης έχει το διπλάσιο βάρος στη δική από αυτή του απλού πολίτη. Έχουμε εφεύρει την Ένορκη Διοικητική Εξέταση ως θεσμό κουκουλώματος παρά απόδοσης ευθυνών. Έχουμε αφαιρέσει την ατομική ευθύνη των πράξεών τους από τους δημόσιους υπαλλήλους. Έχουμε δώσει ακαταδίωκτο σε επίορκα τραπεζικά στελέχη που έδιναν πέτσινα δάνεια και εισέπρατταν ποσοστό εν γνώσει τους ότι θα ζημίωναν την τράπεζα που ευθύνονταν να προστατεύσουν. Αμ δε!

Είμαστε η χώρα που ψήφισε η Βουλή για να διαγράψει φορολογικά πρόστιμα €250 εκατ. από μεγάλη επιχείρηση αλλά έβαλε στο κρατητήριο δεκάδες χιλιάδες φουκαράδες που χρωστούσαν στο ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ασφαλιστικό ταμείο €5.000 και πάνω!

Είμαστε η χώρα που ο πολίτης περιμένει να ανταποκριθεί ο κρατικός μηχανισμός και να καθαρίσει σε πέντε ώρες 100.000 χλμ δρόμων από χιόνι που πέφτει κάθε 60 χρόνια, και που ο ίδιος κρατικός μηχανισμός πριν 4 χρόνια κατεύθυνε τα αυτοκίνητα στον πυρήνα της φωτιάς και έστειλε σε φρικτό θάνατο 104 ανθρώπους, χωρίς να αποδοθούν ποινικές ευθύνες σε κανέναν.

Μακάρι, εύχομαι, να βρούμε τη δύναμη να ανοίξουμε αυτές τις συζητήσεις για το πώς θέλουμε να λειτουργεί η χώρα μας μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και να βάλουμε θεμέλια ώστε να ξεφύγουμε σιγά-σιγά από την παράνοια, τον ανορθολογισμό, τον ωχαδερφισμό και τη συνένοχη φράση κάθε παραλογισμού “εδώ είναι Βαλκάνια”!

Ως τότε, παραμένουμε αβέβαιοι για το αν θα θέλαμε τα παιδιά μας να ζουν σε αυτή τη χώρα όπως την καταντήσαμε, όταν με το καλό και μεις αποδημήσουμε στην αιωνιότητα ή έστω στην απραξία.

Ως πότε άραγε;