Επί ημερών του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, το Συγκρότημα Λαμπράκη έκανε μια μάλλον άγαρμπη πολιτική στροφή υπέρ της Κεντροδεξιάς. Την οποία και τελικά πλήρωσε, καθώς έχασε χιλιάδες αναγνώστες, που είχαν ταυτίσει το “Βήμα της Κυριακής” και τα “Νέα” με τον χώρο του προοδευτικού Κέντρου, και έβλεπαν τη Νέα Δημοκρατία ως κληρονόμο και συνεχιστή της πολιτικής παρακαταθήκης του ιστορικού πολιτικού αντίπαλου.
Σήμερα, μετά την εξαγορά του ΔΟΛ από τον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη, η στροφή… εντείνεται, και τα πρόσωπα που, όπως έχουν αποκαλύψει τα “Υστερόγραφα” αναμένεται να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη νέα πραγματικότητα, είναι ο Γιάννης Πρετεντέρης και ο Γιώργος Παπαχρήστος.
Ο πρώτος, που υποδέχτηκε από την πρώτη στιγμή με θριαμβευτική διάθεση, την επικράτηση του Βαγγέλη Μαρινάκη στον πλειστηριασμό για την απόκτηση των περιουσιακών στοιχείων του ΔΟΛ, υπέγραψε στο “Βήμα της Κυριακής” ένα άρθρο με το οποίο… προετοιμάζει ψυχολογικά το αναγνωστικό κοινό για την πολιτική στροφή του Συγκροτήματος Λαμπράκη.
Ο ίδιος βέβαια… δεν το βλέπει έτσι, και μιλάει για τον “φιλελεύθερο πόλο του αστικού συστήματος”, απέναντι στην Αριστερά. Μια διάκριση που, όπως έχει δείξει η κυκλοφοριακή κατρακύλα των τελευταίων ετών, κάθε άλλο παρά… ενθουσιάζει τους παραδοσιακούς αναγνώστες των εντύπων του Συγκροτήματος Λαμπράκη.
“Πρέπει να παραδεχθώ ότι η ανησυχία της Αριστεράς και των παρατρεχάμενων της Αριστεράς για το μέλλον αυτής της εφημερίδας είναι συγκινητική.
Πρώτα προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μας ελέγξουν, να μας εκβιάσουν, να μας εκφοβίσουν.
Μετά επιχείρησαν να μας πλασάρουν σε φίλους (τους) επιχειρηματίες.
Υστερα πάσχισαν μέχρι τελευταία στιγμή να μας κλείσουν.
Κι όλα αυτά αφού αναλώθηκαν επί δεκαετίες σε ανεξάντλητες και ακατάληπτες ιερεμιάδες για «το σκοτεινό Συγκρότημα», τους «ΔΟΛιους», τη «διαπλοκή», τον Λαμπράκη, τον Ψυχάρη και όποιον πέρασε την πόρτα της Χρήστου Λαδά ή της Μιχαλακοπούλου.
Ακόμη και ολόκληρες εφημερίδες είχαν και έχουν ως σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση την κριτική στο Συγκρότημα.
Ποτέ δεν μας γούσταραν. Δικαίωμά τους.
Τώρα όμως τους έπιασε ο πόνος. Και τα κροκοδείλια δάκρυα για μια Αλεξάνδρεια που χάνουν – χωρίς να τους ανήκε ποτέ… Ποιος άραγε θα εκπροσωπεί πλέον το «προοδευτικό Κέντρο» στενοχωριέται ακόμη και η «Εποχή».
Λες και οι μοιρολογίστρες έχουν την παραμικρή σχέση με κάποιο «προοδευτικό Κέντρο» και θα τους λείψει το μετερίζι.
Πάμε λοιπόν να πιάσουμε την υπόθεση από την αρχή. Δύο σταγόνες Ιστορίας.
Η δημοκρατική παράταξη και «Το Βήμα» είναι δημιουργήματα του βενιζελισμού στη διάρκεια της δεκαετίας του ’20. Η ταυτότητα και η εκλεκτική συγγένειά τους ήταν προφανής: συγκροτούσαν τον φιλελεύθερο πόλο του αστικού συστήματος.
Καμία σχέση με την Αριστερά. Ούτε τότε ούτε μετά.
Στα Δεκεμβριανά, στον Γράμμο και στο Βίτσι, στον Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε, βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο «φιλελεύθερος πόλος» συντάχθηκε με το αστικό σύστημα, η Αριστερά επεδίωξε την ανατροπή του. Και έχασε.
Τότε χαράχτηκαν (και με αίμα) οι διαχωριστικές γραμμές που ισχύουν έως σήμερα. Το Συγκρότημα ουδέποτε παρέκκλινε από αυτήν τη θεμελιώδη και ιστορική διαχωριστική γραμμή. Τι έκανε η Αριστερά, δικό της θέμα.
Βεβαίως και ευτυχώς, τα πάθη και οι διαφορές αμβλύνθηκαν και εξομαλύνθηκαν στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Στη δημοκρατία μας πλέον δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο αντίπαλοι.
Αλλά αυτό δεν μας κάνει όλους ίδιους. Η Αριστερά και «ο φιλελεύθερος πόλος του αστικού συστήματος» είναι πάντοτε και εξ ορισμού αντίπαλοι. Με σεβασμό, με εκτίμηση, με ένταση, με ανοχή, με διάλογο, αλλά αντίπαλοι.
Αυτή την «ειρηνική συνύπαρξη» διέρρηξε πρώτη η Αριστερά την περίοδο μετά το Μνημόνιο. Τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως ο Οργανισμός και το Mega, αντιμετωπίστηκαν με εχθρότητα, περίπου ως αντίπαλο κόμμα.
Επινοήθηκε ο όρος «συστημικά μέσα» για να στηλιτευθούν όσα μέσα δεν εξυπηρετούσαν την αντιμνημνονιακή υστερία.
Τόνοι ύβρεων, ψεύδους και συκοφαντίες ξεχύθηκαν από τα κομματικά φερέφωνα. Η διαφωνία εξελίχθηκε σε ανοιχτή εχθρότητα.
Δεν ήταν μόνο ένα σχέδιο αλλά και ένα παλιό κόλπο. Κάθε επιχείρηση άλωσης της ενημέρωσης ξεκινάει από το πρόσχημα ότι η ενημέρωση δεν κάνει σωστά τη δουλειά της. Ο στόχος της Αριστεράς δεν ήταν πλέον η «συνύπαρξη» αλλά η ηγεμονία.
Εξι χρόνια αργότερα μπορούμε με απόλυτη νηφαλιότητα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα: και αυτήν τη φορά η Αριστερά απέτυχε!
Το αστικό σύστημα ανασυγκροτείται σε ανανεωμένη βάση. Υπήρξαν ασφαλώς προδοσίες και λιποταξίες και αλητείες και μικρότητες αλλά νομίζω ότι τα δύσκολα είναι πίσω μας.
Η ιστορία θα γραφεί προφανώς και σύντομα στο σύνολό της. Με ημερομηνίες, στοιχεία και ονόματα – αυτή είναι άλλωστε η δουλειά μας…
Αλλά προς το παρόν να μείνουμε στα βασικά.
Τα ιστορικά συγκροτήματα Τύπου όχι μόνο αντέχουν αλλά και πολύ δύσκολα στρίβουν. Είναι μεγάλα σκαριά. Δείτε τους «Times», τη «Monde», τη «Wall Street Journal»… Ολοι έζησαν περιπέτειες και αλλαγές αλλά όλοι έμειναν πιστοί στον εαυτό τους.
Ο «φιλελεύθερος πόλος του αστικού συστήματος» επέζησε από δύο εμφύλιες διαμάχες, έναν παγκόσμιο πόλεμο, δύο δικτατορίες και αναρίθμητες κυβερνήσεις. Κλονίστηκε, άντεξε και θα κυριαρχήσει ξανά.
Η συνέχεια επί του πιεστηρίου”.
