Γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1895 στο Αργοστόλι και πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου 1984 στην Αθήνα. Ο Άρης Μαλιαγρός υπήρξε ένας ευπατρίδης ηθοποιός αντιπροσωπευτικός της Επτανησιακής κουλτούρας.
Τον θυμόμαστε όλοι με το σπάνιο μονόκλ στο δεξί του μάτι – για τούτο μάλιστα περιπαικτικά αποκαλούνταν στον καλλιτεχνικό κόσμο «Ο κύριος με το μονόκλ» !!! – να υποδύεται άλλοτε τον αριστοκράτη, κάποτε τον διπλωμάτη κύρους, ενίοτε και τον γηρασμένο μεγαλοαστό, που αντίπερα στις βουλές του χρόνου, επεδίωκε με την κοινωνική και οικονομική του επιφάνεια, να παντρευτεί μια δροσερή μικρούλα !!!
Αλησμόνητη θα μείνει στην μνήμη μας η συμμετοχή του στην ταινία της Φίνος Φίλμ «Ο επαναστάτης Ποπολάρος» του μεγάλου μας συγγραφέα Γρηγορίου Ξενόπουλου και σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, πλάι στον πρωταγωνιστή της ταινίας και μεγάλο μας ζεν πρεμιέ Κώστα Πρέκα, που υποδύεται έναν αλαζονικό αριστοκράτη των επτανήσων-Ζακύνθου, τον κόντε Τσεζάρε Ροζάρο. Τα Επτάνησα βράζουν απο κοινωνικές ζυμώσεις, τα παλιά σύμβολά της κοινωνικής αριστοκρατίας καταρρέουν και η παραπαίουσα άρχουσα τάξη αδυνατεί να συμβιβαστεί με την ανάδυση στο προσκήνιο, νέων και άξιων ανθρώπων, που θέλουν να πάρουν τις τύχες της ζωής τους στα χέρια τους και να χαράξουν ένα νέο κοινωνικό status. Σ΄αυτό το έκρυθμο κοινωνικό κλίμα, ο κόντε Τσεζάρε Ροζάρο, που τον σαρκώνει αριστοτεχνικά ο Άρης Μαλιαγρός, αντιμετωπίζει με κυνισμό και υπεροψία στο «Καζίνο» της Ζακύνθου, τον ασυμβίβαστο και ρηξικέλευθο κοινωνικό επαναστάτη Ζέπο Πεμπονάρη (Κώστας Πρέκας), έναν ποπολάρο που έχει ερωτευθεί την πανέμορφη Έλντα ντι Μάρα (Μπέτυ Λιβανού) κόρη του αριστοκράτη κόντε Ντι Μάρα (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) και συμπεριφέρεται σαν ίσος πρός ίσο, χωρίς σύνδρομα κατωτερότητας, στην ντόπια αριστοκρατία του νησιού !!! Ένα αληθινό κινηματογραφικό αριστούργημα στο οποίο ο μεγάλος μας κωμικός Άρης Μαλιαγρός, αποτύπωσε αδρά την σφραγίδα του.
Σε όλο το φάσμα της πλατιάς θεατρικής και κινηματογραφικής του παρουσίας, ο Άρης Μαλιαγρός μας έδωσε έξοχες ερμηνείες, ιδίως στην κωμωδία που ήταν και το κύριο καλλιτεχνικό του πεδίο. Ο Άρης Μαλιαγρός ανέδυε ένα σπάνιο άρωμα μεγαλοπρέπειας της αστικής τάξης στις παλιές κωμικές μας ταινίες – όπως και ο Χρήστος Τσαγανέας, με τον Γιώργο Γαβριηλίδη – και τις επένδυε στην κυριολεξία αισθητικά με την παρουσία του. Η συμμετοχή του και μόνο στις μεγάλες ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας, υποδήλωνε ένα επιμελημένο και δυνατό κάστινγκ.
Γεννημένος μέσα στην αύρα και την πολυδύναμη καλλιτεχνικά και πολιτισμικά ατμόσφαιρα των Επτανήσων, ο Άρης Μαλιαγρός δεν θα μπορούσε παρά να επηρεαστεί και να διαμορφώσει την καλλιτενχική του ταυτότητα, απο την έξοχη μουσική τους παιδεία. Έτσι ως κεντρικό στοιχείο της πολύπλαγκτης καλλιτεχνικής του διαδρομής, πέρα απο το σπουδαίο του λυρικό κύτταρο – που τον κατέστησε έναν απο τους πολυαγαπημένους μας κωμικούς – είχε τις μουσικές του σπουδές ως τενόρος, οι οποίες τον εισήγαν στα μονοπάτια της τέχνης και τον καταξίωσαν αργότερα ως σπουδαίο κωμικό, του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ο Άρης Μαλιαγρός είδε το φως της ζωής στις 17 Αυγούστου του 1895 στο Αργοστόλι και απο νεαρή ηλικία εκδήλωσε την αγάπη του για την μουσική και τις τέχνες. Έτσι μετά την αποπεράτωση των βασικών του σπουδών, παρακολούθησε μουσική στο Ωδείο Λότνερ και στην συνέχεια μαθήματα υποκριτικής στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Πρόβα τζενεράλε στο σανίδι θα κάνει το 1914 στην παράσταση «Το Φιόρο του Λεβάντε», για να ακολουθήσει μια μακρά αλυσίδα θεατρικής παρουσίας, σε σπουδαίες παραστάσεις του ξένου και εγχώριου κλασικού δραματολογίου, που τον καθιερώνει σαν έναν πολύ αξιόλογο θεατράνθρωπο. Χαρακτηριστικές απο αυτές τις συμμετοχές του Άρη Μαλιαγρού είναι στις παραστάσεις : «Σοκολατένιος στρατιώτης» (1918), «Χριστινάκι» (1916), «Τραβιάτα» (1919-1920), «Κοντέσα του χορού» (1922), «Μπάτερφλάι» (1919-1920), «Κατά φαντασίαν ασθενής», «Μισάνθρωπος», «Φιλάργυρος», «Άμλετ», «βασιλιάς Λήρ», «Έμπορος της Βενετίας», «Κυμβελίνος», «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι», «Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ», «Αρραβωνιάσματα», «Πειρασμός», «Βαβυλωνία» κ.α. Παραστάσεις μέσα απο τις οποίες ο Άρης Μαλιαγρός, ξεδίπλωσε το μεγάλο του θεατρικό τάλαντο και ανέδειξε τις υψηλού ήθους ερμηνείες του.
Την πρώτη μας μεταπολεμική δεκαετία το 1950, ο επτανήσιος ηθοποιός συνεργάζεται με την «Ελληνική σκηνή», όπου και κεί θα αφήσει το δυνατό θεατρικό του αποτύπωμα και απο το 1951 ξεκινά μια στενή συνεργασία με το Εθνικό μας Θέατρο, συμμετέχοντας σε πλήθος σπουδαίων θεατρικώ παραστάσεων. Χαρακτηριστικές απο αυτές, που πάντα αναδεικνύουν καλλιτεχνικά τον Άρη Μαλιαγρό είναι οι : «Αστέρι της Σεβίλης», «Αντίζηλοι», «Ερωτικά παιχνίδια», «Τα λάθη μιας νύχτας», «Φιλάργυρος», «Αχαρνής», «Η ηδονή της τιμιότητας», «Το τραγούδι της κούνιας», «Δύσκολος» του Μενάνδρου κ.α.
Στον κινηματογράφο τώρα ο Άρης Μαλιαγρός, είχε μια επίσης πλατιά παρουσία κατά βάση στο πεδίο της κωμωδίας, που τον κατέστησε γνωστό στις ευρύτερες λαϊκές μάζες και ανέδειξε την σπουδαία υποκριτική του δεινότητα. Το παίξιμό του είχε μια καλλιτεχνική λεπταισθησία και μια σπάνια αριστοκρατική φινέτσα, που τον καθιστούσε ξεχωριστό. Έπαιξε ως δευτεραγωνιστής σε αρκετές ταινίες του ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας, πολλές εκ των οποίων συγκαταλέγονται στα διαμάντια της κινηματογραφικής μας δημιουργίας. Οι πιο χαρακτηριστικές απο τις ταινίες του Άρη Μαλιαγρού είναι οι : «Οι 900 της Μαρίνας» (1960), «Δουλέψτε για να φάτε / Χαραμοφάηδες» (1961), «Ενώ σφύριζε το τραίνο» (1961), «Ζήτω η τρέλλα» (1962),» «Ο γαμπρός μου, ο δικηγόρος!» (1962), «Τρίτη και 13» (1963), «Αν έχεις τύχη…» (1964), «Η βίλα των οργίων (1964)», «Ο εμίρης και ο κακομοίρης» (1964), «Το δόλωμα» (1964), «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965), «Ο ουρανοκατέβατος» (1965), «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές..» (1966), «Διπλοπεννιές» (1966), «Η γυναίκα μου τρελάθηκε» (1966), «Ντάμα σπαθί» (1966), «Ο καμπούρης» (1966), «Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ» (1966), «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1966), «Κάτι κουρασμένα παληκάρια» (1967), «Επιχείρηση Απόλλων» (1968), «Ο επαναστάτης ποπολάρος» (1971), «Η Αλίκη δικτάτωρ» (1972), «Η Ρένα είναι «οφσάιντ»» (1972) κ.α.
Στις 18 Δεκεμβρίου του 1984, ο Άρης Μαλιαγρός έφυγε απο την ζωή, σφραγίζοντας για πάντα την πλατιά και επιτυχημένη καλλιτεχνική του παρουσία και απολαμβάνοντας της αγάπης και της καθολικής εκτίμησης του θεατρόφιλου κοινού και του καλλιτεχνικού κόσμου.
Υποκριτική δεινότητα, έξοχη μουσική λυρική παιδεία ως τενόρος, αλλά και αυτή η σπάνια καλλιτεχνική αύρα των Επτανήσιων, ήταν τα στοιχεία που συνέθεταν την ξεχωριστή καλλιτεχνική φυσιογνωμία, του σπουδαίου μας αυτού κωμικού. Πόσο ωραίος ήταν αυτός ο αριστοκράτης του «Επαναστάτη Ποπολάρου», ο κόντε Τσεζάρε Ροζάρο !!! Το παρόν κείμενο έχει δημοσιευθεί σε εφημερίδες της Ηλείας και σε περιοδικά πολιτιστικού περιεχομένου.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
