Γνώρισα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1977 σε ένα μικρό γραφείο της πλατείας Κάνιγγος. Εκεί στεγαζόταν τότε το νεοϊδρυθέν κόμμα των Νεοφιλελεύθερων.

Βρέθηκα εκεί με μια ομάδα ανήσυχων και πολιτικά προβληματισμένων στελεχών της ΟΝΝΕΔ, (αναζητώντας από την τότε ηγεσία της Ν.Δ. εσωκομματική δημοκρατία) θέλοντας να ακούσουμε τι καινούργιο έφερνε στα πολιτικά πράγματα το νεοϊδρυθέν κόμμα.

Ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαμε σε εκείνη την  συνάντηση ήταν  ο σημερινός βουλευτής Γιώργος Βλάχος, ο Λευτέρης Ζαγορίτης, ο Διονύσης Μπεχράκης, ο Θύμιος Δρόσος σήμερα γενικός γραμματέας των ΑΝΕΛ  και άλλοι.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης άρχισε να μας μιλά και σαν νέος φοιτητής τότε, οφείλω να πω ότι ο συνδυασμός παρουσιαστικού με τον μεστό του πολιτικό λόγο με εντυπωσίασε αλλά και ταυτόχρονα έπεισε, όχι μόνο εμένα αλλά όλους μας.

Αυτός λοιπόν ο πολιτικός άνδρας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ήρθε σε μια εποχή που στο πολιτικό σκηνικό της χώρας αλλά και της Ν.Δ., μεσουρανούσαν οι πολιτικές μορφές του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Παναγή Παπαληγούρα, του Ευάγγελου Αβέρωφ, του Γεωργίου Ράλλη. Άρα είχαμε μέτρα σύγκρισης και μάλιστα υψηλά. Που να φανταζόμουν ότι 40 χρόνια μετά, θα συνυπέγραφα μαζί του την υποψηφιότητα του υιού του Κυριάκου για την ηγεσία της Ν.Δ.!
Αργότερα, προς το τέλος της δεκαετίας του ’80, μου δώθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά στην πολιτική του προσπάθεια για (δημοκρατικά πάντα) «ανατροπή» του παντοδύναμου τότε ΠΑΣΟΚ.

Ήμουν τότε υπεύθυνος στο οργανωτικό για την Κέρκυρα και την Λευκάδα και είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω εκ των έσω τον πολιτικό του αγώνα, σε αυτή την  προσπάθεια.

Είχε επισκεφθεί τότε όλη την Ελλάδα και χαρακτηριστικό της προσπάθειάς του να ενημερώσει από κοντά όλους τους Έλληνες είναι ότι προγραμμάτισε και μίλησε ακόμα και στο Μεγανήσι, σε αυτό το μικρό νησί της Λευκάδος, των μερικών εκατοντάδων κατοίκων, το σχεδόν ξεχασμένο στο Ιόνιο. Είναι αξιοσημείωτο διότι κανένας πολιτικός αρχηγός ποτέ δεν είχε κάνει προεκλογική συγκέντρωση εκεί.
Μάλιστα, στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της Λευκάδας το 1990 είχε καταφέρει να στείλει ομιλητή τον Μίκη Θεοδωράκη, που εν τω μεταξύ είχε συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο επικράτειας της Ν.Δ.

Ο άθλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν ότι κατάφερε το 1990 να τον εμπιστευτεί σχεδόν το 50% του Ελληνικού λαού.  Παρ´ όλα αυτά όμως, με τα εκλογικά τερτίπια του ΠΑΣΟΚ, εξέλεξε  μόλις 150 βουλευτές. Και όμως, με τους 152, (που τελικά έφθασε τον αριθμό αμέσως μετά) κυβέρνησε 3 χρόνια έχοντας απέναντι του μια σκληρή αντιπολίτευση και κυβέρνησε παίρνοντας πρωτοποριακά για την εποχή του μέτρα, που όμως η τότε κοινωνία δεν ήταν έτοιμη ακόμα να αποδεχθεί εν πολλοίς.

Χαρακτηριστικές ενέργειες του μεγάλου αυτού πολιτικού ηγέτη ήταν:

Πήρε (για πρώτη φορά) μέτρα για το ασφαλιστικό (νόμος Σιούφα) που έδωσε ανάσα δυο δεκαετιών στο συνταξιοδοτικό σύστημα.

Αδειοδότησε ταχύτατα την κινητή τηλεφωνία και ξεφύγαμε από το «ρουσφέτι» του ΟΤΕ  που την δεκαετία του ’70 και του ´80 έκρινε ακόμη και εκλογές.

Απελευθέρωσε το τραπεζικό σύστημα και έκανε τις πρώτες ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών.

Ιδιωτικοποίησε την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ με την βοήθεια του συχωρεμένου και καλού του φίλου Στέλιου Σταυρίδη.

Προσπάθησε την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών και του ΟΤΕ, που όμως προσέκρουσε στον τότε συνδικαλισμό του ΠΑΣΟΚ (Η ειρωνεία είναι ότι αν τον άφηναν να ιδιωτικοποιήσει τότε τον ΟΤΕ, δεν θα την «πλήρωνε» εν συνέχεια το ΠΑΣΟΚ με τις μίζες Τσουκάτου και Μαντέλη! ).

Έκανε σημαντικές παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της μείωσης  του χρέους και των ελλειμμάτων, άλλα και σημαντικότατες παρεμβάσεις σε όλα τα μεγάλα εθνικά μας θέματα.

Οι τοποθετήσεις του και οι παρεμβάσεις του ήταν μπροστά από την εποχή του και αγνοούσε το, κακώς εννοούμενο, πολιτικό κόστος.
Όπως όλοι οι μεγάλοι προδόθηκε πολλές φορές από ανθρώπους που είτε βοήθησε, είτε εμπιστεύτηκε. Είχε όμως πάντοτε μεγαλείο ψυχής μαζί με πολιτική αρχοντιά και ευγένεια.
Συνεχίζοντας θα πω, ότι υπηρέτησα την κυβέρνηση αυτή, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, από την θέση του Νομάρχη. Σε ηλικία 34 ετών μου δόθηκε η ευκαιρία να διοικήσω αρχικά την  Ζάκυνθο και εν συνέχεια τους τελευταίους 6 μήνες, πριν πέσει η κυβέρνηση, την Αργολίδα.
Συναντηθήκαμε ελάχιστες φορές και αυτές είτε σε συγκεντρώσεις νομαρχών στην Αθήνα, είτε στο Ναύπλιο και την Επίδαυρο. Όμως θα μου μείνει αξέχαστο το προσωπικό  τηλεφώνημα που μου έκανε το βράδυ της Κυριακής, που χάσαμε τις εκλογές, τον Οκτώβριο του 1993.

Ήμουν στο γραφείο μου στην νομαρχία στο Ναύπλιο και τα δυσάρεστα εκλογικά αποτελέσματα ερχόταν το ένα μετά το άλλο. Οπότε ξαφνικά κτυπά το τηλέφωνο του γραφείου μου. Αδυνατούσα αρχικά να το πιστέψω αλλά ήταν ο πρωθυπουργός – μέχρι εκείνη τη στιγμή – της χώρας. Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν ο εξής:
“Πως πάνε τα αποτελέσματα κ. Νομάρχα;” με ρωτά.
“Άσχημα όπως σε όλη την Ελλάδα, θεωρώ κ. πρόεδρε”, του απαντώ.

Κατάλαβα όμως αμέσως ότι δεν ήταν δυνατόν να τον ενδιέφερε αυτό.

Όποτε συνεχίζει την επόμενη ερώτηση…” Ποιοι εκλέγονται από τον νόμο Αργολίδος;”. Επειδή κατάλαβα ότι δεν θα τον ενδιέφερε ποιους εκλέγει το ΠΑΣΟΚ, του απαντώ αμέσως… ” Την μοναδική από τις έδρες που κερδίζει η Ν.Δ., την καταλαμβάνει και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, η Έλσα Παπαδημητρίου” .

Μέσα στην μεγάλη θλίψη για το αποτέλεσμα, ο πάντοτε ψύχραιμος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ήθελε να μάθει αφενός πως τα πήγαν οι υποψήφιοι που εκτιμούσε και οι οποίοι τον ενδιέφεραν, αλλά και πως πιθανόν διαμορφωνόταν η νέα του κοινοβουλευτική ομάδα.

Για την ιστορία η Έλσα Παπαδημητρίου, σε εκείνη την εκλογή, μετά από τρεις προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες, εκλέχθηκε πανηγυρικά και από τότε εκλέγονταν συνεχώς φθάνοντας μέχρι την θέση της αντιπροέδρου της Βουλής. Ήταν ένα στέλεχος με σημαντικά τυπικά και ουσιαστικά προσόντα την οποία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκτιμούσε απεριόριστα.
Αυτός ήταν ο εκλιπών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Ένας πολιτικός μεγίστου βεληνεκούς, με θέσεις και απόψεις που πήγαιναν πολύ ποιο μπροστά από την εποχή του, που ενδιαφέρονταν για τους συνεργάτες του και που πάντοτε έλεγε τα πράγματα με το όνομα τους.

Θεωρώ μεγάλη τύχη και τιμή που συμμετείχα σε Κυβέρνησή του, που με εμπιστεύτηκε, αν  και 34 ετών, που ακολούθησα τα πολιτικά του βήματα σε εκείνη την δύσκολη εποχή.

Δυστυχώς, ο χρόνος, η συγκυρία και οι πολιτικές καταστάσεις, δεν επέτρεψαν να έχει το τιμόνι της Ελλάδος, αυτή η πολιτική μορφή, στην κρίσιμη περίοδο των μνημονίων και της κρίσης. Κρίμα!

Είμαι βέβαιος ότι άλλη θα ήταν η πορεία της χώρας σήμερα αν Πρωθυπουργός της ήταν αυτή η μεγάλη πολιτική προσωπικότητα.
Παρόλα αυτά  πιστεύω ότι άφησε πίσω του ισχυρή πολιτική παρακαταθήκη τον γιο του Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρώ ότι ο Κυριάκος όχι μόνο έχει πάρει το πολιτικό DNA του πατέρα του, αλλά και σε πολλά θέματα έχει την δυνατότητα ακόμη και να τον ξεπεράσει.
Ας είναι ελαφρό το χώμα των Χανίων που θα σε σκεπάσει, αξέχαστε μεγάλε πολιτικέ ηγέτη ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ.