Οταν κλείνει ένα αγαπημένο μέρος για φαγητό, είναι περίπου σαν να χάνεις έναν καλό φίλο. Το Neptune Diner στην Αστόρια, δίπλα στο σπίτι όπου έμενα στη Νέα Υόρκη, σε λίγο καιρό θα κατεδαφιστεί μαζί με παρακείμενα κτίρια, για να γίνει ένα τεράστιο συγκρότημα κατοικιών. Ετσι και αλλιώς, η γειτονιά έχει αλλάξει πολύ από το 2010 που την άφησα. Υπάρχουν, βεβαίως, ακόμα επιχειρήσεις ελληνικής ιδιοκτησίας, μικρές γαλανόλευκες σημαίες κυματίζουν σε νοικοκυρεμένες αυλές με πέτρινα λιοντάρια και γύψινους κύκνους, βρίσκει κανείς εύκολα φραπέ, παλιακές πάστες – ποντικάκια, σπανακόπιτα, ψητό ψάρι στα κάρβουνα και ανοιχτές τις πόρτες της Αγίας Μαρκέλλας και του Αγίου Δημητρίου για να ανάψει ένα κερί. Ομως η συνοικία που ταυτίστηκε με τους συμπατριώτες της Αμερικής, το μέρος όπου έκανες όλες τις δουλειές σου εις άπταιστον ελληνικήν (τράπεζες, ταχυδρομείο, ψώνια, φαρμακείο) έχασε τον συμβολικό λόγο της ύπαρξής της. Οι ομογενείς σκόρπισαν στα προάστια, σταμάτησαν να έχουν εστιατόρια και μανάβικα, διότι είναι δικηγόροι, επιχειρηματίες και γιατροί.
Ομως το Neptune θύμιζε τους Ελληνες μετανάστες που ήρθαν αμόρφωτοι και απένταροι τη δεκαετία του 1920, και αμέσως έπιασαν δουλειά σε ζαχαροπλαστεία και φαγάδικα. Ενα μικρό κομματάκι ξεχασμένου παρελθόντος μιας κοινότητας που δούλεψε σκληρά για να δει τα παιδιά της να σπουδάζουν. Δεν το έλεγες ιδιαιτέρως ωραίο. Και τα πιάτα του είχαν αυτήν τη λιπαρή πληθωρικότητα που βρίσκει κανείς στα μπέργκερ, τις παραφορτωμένες με καναδέζικο μπέικον ομελέτες, τις τηγανίτες με σιρόπι σφένταμο, τα μάφινς. Ομως ανέδιδε κάτι ανακουφιστικό. Σε περίμενε 24 ώρες ανοιχτό, με χιόνι και καύσωνες, με θύελλες και καταιγίδες, για να σε ταΐσει. Οι σερβιτόροι διακρίνονταν από εξυπηρετικότητα και το ένστικτο να καταλαβαίνουν πόσο κουρασμένος, πεινασμένος ή στενοχωρημένος είσαι, για να σε περιποιηθούν περισσότερο. Να σου γεμίσουν το φλιτζάνι με καφέ φίλτρου και να φέρνουν ξέχειλα ποτήρια με παγάκια και cherry cola.
Νομίζω ότι ο λόγος που το αγαπούσα το Νeptune ήταν οι αντιδράσεις που προκαλούσε σε όλους τους φίλους που ήρθαν να με επισκεφθούν από την Ελλάδα. Ενιωθαν σαν να έπαιζαν σε ταινία γιατί όλα ήταν γνώριμα: τα καθίσματα-σεπαρέ, τα τραπέζια φορμάικα με κέτσαπ/μουστάρδα, ο τρόπος που τα γκαρσόνια κουβαλούσαν τρία πιάτα μαζί. Το diner είναι η κρυφή πύλη εισόδου στην Αμερική που είδαμε στον κινηματογράφο. Απειρα καρέ, σκηνές έρωτα και χωρισμού έχουν διαδραματιστεί σε τραπέζια με τσίζμπεργκερ. Οποιος λοιπόν ερχόταν να με βρει στην Αστόρια, σίγουρα τον πήγαινα στο Neptune. Αισθανόταν αμέσως οικειότητα με την πόλη και τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια, τα ελληνόκτητα εστιατόρια γρήγορου φαγητού κλείνουν το ένα μετά το άλλο τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στην υπόλοιπη Αμερική. Είναι εκείνο το κομμάτι της ελληνικής ιστορίας που γράφτηκε στην κουζίνα, σε νεροχύτες και ψησταριές. Οσοι το προλάβαμε είμαστε τυχεροί.
