Ο αντιπρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας και πρώην υπουργός Ναπολέων Μαραβέγιας απαντά σε καίρια ερωτήματα, σε μία συνέντευξη που φιλοξενείται σήμερα στην εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ, με αφορμή την επίσκεψη του Γάλλου Πρόεδρου Εμανουέλ Μακρόν στην Αθήνα, συνοδεία της συζύγου του Mπριζίτ Μακρόν.

Της ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΡΗΓΑΤΟΥ

Η Γαλλία ιστορικά διατηρεί στενούς φιλικούς δεσμούς με τη χώρα μας. Γεωπολιτικοί, πολιτικοί και πολιτιστικοί παράγοντες έχουν διαμορφώσει αυτές τις φιλικές σχέσεις. Ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια η στάση της Γαλλίας έναντι της Ελλάδας ήταν πάντοτε φιλική και υποστηρικτική. Ο ρόλος της για την ένταξη στην ΕΟΚ το 1981 και στη συνέχεια για την αύξηση των κοινοτικών πόρων των Διαρθρωτικών Ταμείων το 1988 ήταν εξαιρετικά υποβοηθητικός για τη χώρα μας. Πρόσφατα, επίσης, η υποστήριξη της Γαλλίας στη χώρας μας για την παραμονή της στην Ευρωζώνη το 2010-2015 είναι πολύ γνωστή σε όλους.

Ας σημειωθεί ότι η φιλική στάση της Γαλλίας έναντι της χώρας μας είναι συνεχής και αδιατάρακτη, ανεξάρτητα από τις πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στις δύο χώρες. Έτσι και σήμερα, η επίσκεψη του Προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν, όπως και η προηγούμενη του Φρανσουά Ολλάντ πέρυσι, επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω.

Προφανώς, χωρίς να περιμένει κανείς «θαύματα» από την υποστήριξη αυτή, είναι βέβαιο ότι θα έχει συνολικότερα θετικές επιπτώσεις και για τη σταθερότητα της θέσης της χώρας μας στην Ευρωζώνη και για την στήριξη της αναπτυξιακής της προσπάθειας με επενδύσεις γαλλικών επιχειρήσεων στην ελληνική οικονομία.

Από πολλές πλευρές έχει διαπιστωθεί, ότι χρειάζονται σοβαρές αλλαγές στην ΕΕ και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη, προκειμένου να ικανοποιήσει τους Ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι επιζητούν περισσότερη δημοκρατία και μεγαλύτερη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.

Ειδικότερα, η νομισματική ένωση της ΕΕ δεν μπορεί να είναι βιώσιμη χωρίς δημοσιονομική ένωση. Τόσο η θεωρία όσο και η ιστορική εμπειρία, με την πρόσφατη κρίση, το αποδεικνύουν.

Χρειάζεται συνεπώς, όχι απλώς συντονισμός της δημοσιονομικής πολιτικής, (δηλαδή των δημοσίων εσόδων – δημοσίων δαπανών) με εξαφάνιση των ελλειμμάτων, αλλά πραγματική δημοσιονομική ένωση, δηλαδή χρειάζεται έναν κανονικό Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό με έσοδα και δαπάνες σε σημαντικό ποσοστό του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, όπου το σχετικό ποσοστό είναι περίπου 30%.

Επιπλέον, χρειάζεται να υπάρχει μια οικονομική διακυβέρνηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο με έναν Ευρωπαίο Υπουργό Οικονομικών. Ακόμη, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα μπορούσε να μετατραπεί σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Όλα αυτά συζητούνται σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει πριν από τις Γερμανικές εκλογές που θα γίνουν αυτόν το μήνα.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός θα έχει την ευκαιρία να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση μια γενναία ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, πράγμα που θα διευκολύνει τη χώρα μας, ώστε να μπορεί να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές με χαμηλά επιτόκια, όπως όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς συνεχή προσφυγή στην Ευρωπαϊκή στήριξη.

Είναι μάλλον σίγουρο ότι με περισσότερο διπλωματικές διατυπώσεις θα υποστηριχθεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας από τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν στην προσπάθειά του. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας προφανώς δεν θα είναι άμεσο. Μέσα στο 2018 θα υπάρξουν εξελίξεις που θα εξαρτηθούν από την επιτυχία της τρίτης αξιολόγησης του Προγράμματος προσαρμογής και τη γενικότερη πολιτική και οικονομική κατάσταση.

Από τις μέχρι τώρα δηλώσεις του νέου Γάλλου Προέδρου φαίνεται μια θερμότερη αντιμετώπιση της χώρας μας από τη Γαλλική πλευρά σε σχέση με ό,τι συνέβαινε με τον προηγούμενο Πρόεδρο. Ωστόσο, οι δηλώσεις αυτές πρέπει να συνοδευτούν με πράξεις για να μπορέσει κανείς να μιλήσει για περαιτέρω σύσφιγξη των ήδη στενών φιλικών Ελληνογαλλικών σχέσεων.

Συνήθως, κάθε επίσκεψη αρχηγού Κράτους σε άλλη χώρα συνοδεύεται από επιχειρηματίες, προκειμένου να εξετάσουν επενδυτικές δυνατότητες και επιχειρηματικές συνεργασίες.

Είναι γεγονός ότι οι Γάλλοι επιχειρηματίες, ενδιαφέρονται για συγκεκριμένους τομείς και κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Πόσο αυτό το ενδιαφέρον θα μετουσιωθεί σε πράξη είναι πρόωρο να εκτιμηθεί και σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από τη γενικότερη οικονομική εξέλιξη στη χώρα μας (ελάφρυνση του χρέους, φορολογία, γραφειοκρατία, θετικό επιχειρηματικό κλίμα κλπ).

Σημειολογικά οι δύο ηγέτες έχουν κοινά σημεία, καθώς είναι νέοι στην ηλικία και νέοι στην εξουσία. Είναι προφανές ότι διαφέρουν πολιτικά και ιδεολογικά ως προς τα προγράμματα διακυβέρνησης στο εσωτερικό των χωρών τους.

Συμπίπτουν ωστόσο σε πολλά σημεία που αφορούν τις μεταρρυθμίσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στην Ευρωζώνη, καθώς είναι υπέρμαχοι δημιουργίας δημοσιονομικής ένωσης και μεγαλύτερης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.