Το ποσοστό των εμβολιασμένων πολιτών ηλικίας άνω των 60 ετών στην Πορτογαλία ανέρχεται στο 99,5%, στη Δανία με 99,1%, στη Σουηδία το στο 93,1%, ενώ στην Ελλάδα φτάνει στο 83%.
Αυτή είναι η διαφορά που γεμίζει τις ΜΕΘ και οδηγεί δεκάδες συμπολίτες μας κάθε μέρα στο θάνατο.
Τα στοιχεία καμιά φορά είναι αμείλικτα όταν δείχνουν τις αλήθειες.
Στις ΜΕΘ της Πορτογαλίας νοσηλεύονται 80 πολίτες όλων των ηλικιών, στις ΜΕΘ της Ελλάδας χθες 664 εκ των οποίων οι 532 ανεμβολίαστοι.
Ανάλογες είναι και οι συγκρίσεις με τις χώρες που ο εμβολιασμός των άνω των 60, έχει ξεπεράσει το 90%.
Στην Ελλάδα θρηνούμε 80-100 θανάτους ημερησίως, ενώ στην Πορτογαλία ο μέσος όρος φτάνει τους 13 θανάτους, εξίσου χαμηλά και ακόμα χαμηλότερα βρίσκονται τα επίπεδα θανάτων σε Δανία και Σουηδία.
Για να φτάσουμε το 99,5% της Πορτογαλίας πρέπει να εμβολιαστούν ακόμα 500.000 άτομα. Αν από αυτά τα άτομα που βρίσκονται στην επικίνδυνη ζώνη, ασθενήσει μόνο το 5%, το επόμενο διάστημα θα έχουμε 25.000, ασθενείς, πολλοί από τους οποίους θα αναζητούν μια θέση στις ΜΕΘ και σχεδόν οι μισοί από αυτούς κατόπιν θα καταλήξουν. Μια εικόνα “τυφλής αυτοκτονίας” χιλιάδων συμπολιτών μας.
Γιατί είναι τελικά, η άρνηση που διευκολύνει το δρόμο στις ΜΕΘ και το θάνατο δεκάδων ανεμβολίαστων, άνω των 60 κάθε μέρα. Η άρνηση να ζητήσουν προστασία από τους γιατρούς, από το εμβόλιο.
Αν στο χωριό τους ή στη γειτονιά τους, συνέβαιναν μια δυο ληστείες τη βδομάδα σε βάρος ηλικιωμένων, θα κλειδώνονταν από νωρίς στα σπίτια τους, θα τοποθετούσαν σίδερα στα παράθυρα, θα έπαιρναν όλες τις προφυλάξεις και θα ζητούσαν την προστασία της αστυνομίας. Τώρα πεθαίνουν δεκάδες γύρω τους καθημερινά και 500.000 από αυτούς δεν αισθάνονται την ανάγκη προστασίας των ίδιων και των οικογενειών τους.
Συνηθίσαμε πια να χάνουμε τους παππούδες μας, τις γιαγιάδες μας, τους πατεράδες μας και τις μανάδες μας, ένα χωριό την ημέρα. Συνηθίσαμε να διαβάζουμε, να ακούμε για ολόκληρες οικογένειες που εξαφανίζονται από τον κορωνοϊό, για γνωστούς μας, που χάνουν τη μάχη ή περνούν μόνοι στις ΜΕΘ με το φόβο του θανάτου γύρω τους. Δεν είμαστε τόσοι πολλοί, για να χάνουμε τόσους πολλούς.
Συνηθίσαμε να διαβάζουμε, να ακούμε για ολόκληρες οικογένειες που αφανίζονται από τον κορωνοϊό, για γνωστούς μας, που χάνουν τη μάχη ή περνούν μόνοι στις ΜΕΘ με το φόβο του θανάτου γύρω τους.
Επιλέγουμε τη δυστυχία και προτιμούμε την αρρώστια, τις ΜΕΘ και το θάνατο, αντί ένα εμβόλιο. Κι ας έχουμε κάνει στη ζωή μας, δεκάδες άλλα, χωρίς ποτέ να μας ρωτήσουν αν θέλουμε, χωρίς ποτέ να αρνηθούμε.
Δεν είναι πρώτη φορά που ομάδες σε μια κοινωνία, οδηγούνται εθελοτυφλώντας στο θάνατο, γιατί δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα ή αμφισβητούν τις λύσεις που δίνει η επιστήμη. Η ιστορία βρίθει τέτοιων περιγραφών. Αλλά λέγαμε πως αυτά ανήκουν στο παρελθόν και όχι στον 21ο αιώνα. Κάναμε λάθος.
