Του Ηλία Μπεριάτου
Οι παρεμβάσεις που εξαγγέλθηκαν από την κυβέρνηση –δυστυχώς μετά τα τραγικά γεγονότα- είναι σε γενικές γραμμές σε σωστή κατεύθυνση με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει αυτό που λείπει από την ελληνική κουλτούρα: Συνέχεια και συνέπεια! Θα προσθέταμε και συνεργασία και συνέργεια. Πράγμα που επίσης λείπει από όλη την πολιτική και διοικητική πυραμίδα.. Υπάρχουν τα γνωστά «φέουδα» παντού καθώς και οι προσωπικές τακτικές που δεν αφήνουν να καρποφορήσει καμιά προσπάθεια. Ούτε και η πιο ολοκληρωμένη επιχείρηση πολεοδομικής και χωροταξικής ανασυγκρότησης που έγινε μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά (για να μη πούμε το γνωστό «από συστάσεως του ελληνικού κράτους»): Αυτή του Αντώνη Τρίτση!. Η οποία δυστυχώς θάφτηκε γρήγορα από όλους εκείνους που είχαν και έχουν «έννομο συμφέρον». Ήρθε όμως ο καιρός που όλοι, ειδικοί και μη αλλά και πολιτικοί,ανασύρουν και τρέχουν να εφαρμόσουν με καθυστέρηση δεκαετιών την απλή και σύντομη νομοθεσία που εμπνεύστηκε ο Τρίτσης σε μια εποχή με ελλείψεις σε τεχνογνωσία,χρηματοδότηση και ανθρώπινο δυναμικό.
Γνώμη μας είναι ότι οι παρεμβάσεις που εξαγγέλθηκαν, αλλά και οι συναφείς προτάσεις που έγιναν από ειδικούς, πρέπει να ενταθούν και να αυξηθούν ποσοτικά και ποιοτικά! Γιατί ζούμε σε μια χώρα που χρειάζεται «ταρακούνημα» για να «σπάσει αυγά».
Και φυσικά το πρώτοείναι η λεγόμενη ανεξέλεγκτη, διάσπαρτη και άναρχηδόμηση (παράνομη ή νομότυπη, μικρή σημασία έχει) πουσυνδέεται με όλες τις παραμέτρους της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Χρειάζεται μηδενική ανοχή στα παράνομα κτίσματα σε ακτές, ρέματα, δάση και αρχαιολογικούς χώρους. Είναι δημόσιοι χώροι που κάθε κατασκευή ανήκει στο κράτος(ως «υπερκείμενη») και μέχρι την κατεδάφιση πρέπεινα περιέρχεται σε δημόσιο φορέα. Αυτό προέβλεπε ο Νόμος 1337/83.
Από τα υπόλοιπα σημεία των προτεινόμενων δράσεων θα σταθούμε κυρίως στο θεμελιώδες -για μια χώρα παράκτια και νησιωτική-ζήτημα : της ορθολογικής οργάνωσης της παράκτιας ζώνης και ειδικότερα του αιγιαλού και παραλίας με περιβαλλοντικά και λειτουργικά κριτήρια.
Ο Τρίτσης με τα άρθρα 23 και 24 του Νόμου 1337/83 «έλυνε» με απλό και έξυπνο τρόπο, το πρόβλημα των διόδων προσπέλασης προς την ακτή,απαγορεύοντας τις περιφράξεις (εκτός από ειδικές χρήσεις και καλλιέργειες) στη ζώνη 500 μέτρων. Πράγμα που εκτός από την ‘απελευθέρωση» των ακτών και την απόδοση τους στο κοινό, αποδείχθηκε σήμερα ότι είναι και σωτήριο για τη ασφάλεια των κατοίκων σε περίπτωση κινδύνου. Κανείς δεν το εκμεταλλεύτηκε. Οι σημερινοίιθύνοντες όλων των επίπεδων (τοπικού, περιφερειακού και εθνικού) θασυνεργαστούν και θα «συνεργήσουν» επιτέλους για να γίνει πράξη? Δύσκολο (πολιτικά και κοινωνικά ) αλλά όχι ανέφικτο..
Ας ελπίσουμε τέλος, ότι η εξαγγελία για τη χάραξη του αιγιαλού,αυτή τη φορά θα δεν μείνει στη μέση. Πρόκειται για μια πονεμένη ιστορία για όσους γνωρίζουν. Από το 1940 που υπάρχει η σχετική νομοθεσία (μετά από 80 περίπου χρόνια) έχει χαραχθεί κάτιπαραπάνω από το ένα δέκατο της ακτογραμμής!. Θα έπρεπε όμως η κυβέρνηση, να προσθέσει στις αποφάσεις της για τις ακτές,την επικύρωση και του επίσης ‘πονεμένου’ πρωτόκολλου της Σύμβασης της Βαρκελώνης για την προστασία της Μεσογείου με στόχο την Ολοκληρωμένη Διαχείριση της Παράκτιας Ζώνης. Παραμένει ανεπικύρωτο 10 χρόνια στα συρτάρια του υπουργείου (από το 2008), ενώ το έχουν επικυρώσει οι περισσότερες μεσογειακές και βαλκανικές χώρες μεταξύ των οποίων η Αλβανία και το Μαυροβούνιο!..
*Το άρθρο του Ηλία Μπεριάτου δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών
