Εχθές, 16/5/2020, εκδόθηκε Κοινή Υπουργική Απόφαση, (ΦΕΚ 1867/Β/16-5-2020), η οποία, ενώ επιτρέπει (για τους σπουδαστές ηλικίας άνω των 11 ετών) την λειτουργία των Ωδείων και Μουσικών Σχολών από 18 Μαΐου 2020 και κάθε “δομής καλλιτεχνικής εκπαίδευσης” από 25 Μαΐου 2020, στην συνέχεια, στο δεύτερο άρθρο της, παρ. 2 περ. α., απαγορεύει και μάλιστα επ’ αόριστον, την “διδασκαλία και χρήση πνευστών και κρουστών οργάνων, τυμπάνων καθώς και την φωνητική διδασκαλία“.

Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μια “φωτογραφική” διάταξη, που βάζει επ’ αόριστον λουκέτοσε Εκπαιδευτικές Φιλαρμονικές Σχολές όπως η δική μας, η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου.
Η ίδια απόφαση, μάλιστα, προβλέπει αυστηρότατες ποινές στους παραβάτες της, που φτάνουν στην αναστολή λειτουργίας για 30 ημέρες (σε μη ….λειτουργούσες Φιλαρμονικές) και την επιβολή διοικητικού προστίμου 4.000€ (σε άδεια ταμεία!).

Εάν δε, υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται ότι η απόφαση αυτή εκδόθηκε με κύριο μέλημα την δημόσια υγεία, θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσει πώς στην ευχή μεταδίδεται ο κορωνοϊός με τα κρουστά όργανα. Και, αν κάποιος άλλος ισχυρίζεται ότι στην έκδοση της απόφασης ελήφθη υπόψιν η γνώμη κάποιων μουσικών, θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσει γιατί έπρεπε “διά νόμου” να διαχωρίζονται τα τύμπανα από τα λοιπά κρουστά.

Μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη θα συνεδριάσει το Διοικητικό Συμβούλιο της Φιλαρμονικής μας, για να αποφασίσουμε, εκτιμώντας όλα τα μέχρι τότε δεδομένα, τι μέλλει γενέσθαι.

Στο μεταξύ, έκρινα σωστό να γράψω δύο λόγια, όχι γιατί πιστεύω ότι δικαιούμαι και μπορώ να εκπροσωπώ μόνος μου την Φιλαρμονική μας -κάθε άλλο-, αλλά επειδή έτυχε να έχω στην κατοχή μου δύο παλιές φωτογραφίες: Μία με ολόκληρη την μπάντα της Φιλαρμονικής μας, το 1902, αμέσως μετά τον λιμό που έπληξε το Ληξούρι στις αρχές του 20ου αιώνα και μία του Πατέρα μου με την στολή Της, το 1954, με φόντο τα ερείπια του ’53. Νοιώθω λοιπόν τα βλέμματα εκείνων των αγέρωχων μουστακαλήδων του 1902 και του πατέρα μου, πολύ “βαριά” επάνω μου, γεμάτα προσμονή και απαίτηση κι εγώ νοιώθω πολύ λίγος για να αντέξω το βάρος. Γι αυτό μοιράζομαι μαζί σας τους προβληματισμούς μου:

Οι συντάκτες της απόφασης, παρότι φαίνεται να μπερδεύουν τα κρουστά με τα … παστά, αποκλείεται να προχώρησαν εσκεμμένα σε ένα νομοθέτημα που γυρίζει μια δεκαετία πίσω την προσπάθεια που καταβάλλουν οι ελληνικές Φιλαρμονικές Σχολές. 

Η απόφαση αυτή εκδόθηκε επειδή η σύγχρονη Ελληνική Πολιτεία αγνοεί  και την ύπαρξη ακόμα των Εκπαιδευτικών Φιλαρμονικών Σχολών.

Ο νομοθέτης της τραγελαφικής Κ.Υ.Α. δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν στην Χώρα που ορίζει τις τύχες του πολιτισμού της, Φιλαρμονικές, που με πενιχρά μέσα, για δεκαετίες, κάποιες φορές και για αιώνες, προσπαθούν να διδάξουν, εντελώς δωρεάν, σε μικρά παιδιά την γνησιότερη καλλιτεχνική έκφραση, την υψηλότερη Παιδεία, την  αυθεντικότερη παράδοση που αποτελεί η ορχηστρική οργανική μουσική. Αγνοεί ο νομοθέτης των μη κρουστών τυμπάνων ότι τις Φιλαρμονικές αυτές συντηρούν οι πόλεις τους, οι κοινωνίες τους, από το υστέρημά τους, με θυσιαστικές καταβολές ακόμα και από δυσπραγούντες συμπολίτες και ότι οι Φιλαρμονικές ανταποδίδουν δημιουργώντας καλύτερους πολίτες, αφού θέτουν από τρυφερή ηλικία τους μαθητές τους στην ιδανική κοινωνία, που αποτελεί η μπάντα.

Φυσικά και δεν ξέρει ο νομοθέτης της μετάδοσης του κορωνοϊού διά του θορύβου (των κρουστών και των τυμπάνων), ότι η αποχή από την μελέτη των πνευστών και των κρουστών (μέσα και τα τύμπανα) σημαίνει αποξένωση, κυρίως του νεαρού μαθητή, από το αντικείμενο της μελέτης του και ότι με την επ’ αόριστον απαγόρευση λειτουργίας των Φιλαρμονικών μας, χωρίς να δίνει έστω μία ένδειξη για το πότε θα επαναλειτουργήσουμε, ακυρώνει την προσπάθεια να βιώσουν το “φιλαρμονικό  γίγνεσθαι” χιλιάδων παιδιών σε όλη την Ελλάδα.

Και βέβαια …. χαμπάρι δεν παίρνει ο νομοθέτης ότι αυτές οι “εκπαιδευτικές δομές” των οποίων ελαφρά τη καρδιά διατάσσει την σιωπή των πνευστών, των κρουστών και …. των τυμπάνων τους, δεν είναι άλλες από τις Μουσικές Σχολές εκείνες, που για τους υπόλοιπους Έλληνες αποτελούν βασικό στοιχείο πολιτισμού, αλλά για εμάς, τους Επτανήσιους, στοιχείο του DNA μας, βασικό συστατικό της κοινωνικής μας υπόστασης!  

Το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτή η Κ.Υ.Α. αποτελεί συνέχεια της στάσης της Πολιτείας απέναντι στις Φιλαρμονικές Σχολές.
Σε κάθε προσπάθειά μας προς εξεύρεση των απολύτως αναγκαίων χρημάτων για την πρόοδο των Φιλαρμονικών μας, αντιμετωπιζόμαστε σαν πολιτισμικά αποπαίδια! Ζητάμε χρήματα για δασκάλους, για την δημιουργία σύγχρονων προγραμμάτων εκπαίδευσης, ή έστω για όργανα και στολές και μας προσφέρονται χρήματα για την οργάνωση…συναυλιών. Σαν οι συναυλίες να γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, χωρίς προσπάθεια, χωρίς εκπαίδευση. Και αυτά τα χρήματα που καταφέρνουμε να λάβουμε για την αγορά οργάνων και στολών πρέπει να περάσουμε τα …. σαράντα κύματα για να μπουν στο ταμείο μας, με εγγυητικές επιστολές, με ελέγχους και άλλα …. αυστηρά μέτρα, σαν οι Φιλαρμονικές μας να είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί, ήτοι  “μεγαλομπακάλικα”!

Προσωπικά απογοητεύομαι όταν ζητώ οικονομική ενίσχυση για την Φιλαρμονική μας και αντιμετωπίζομαι είτε σαν να ήμουν ο κ. Μπόμπολας είτε σαν να ήμουν η κ. Πάολα Φωκά!

Αγαπητοί Ληξουριώτες και όσοι νοιώθετε Ληξουριώτες, αν ήμουν άξιος των απαιτήσεων των μουστακαλήδων του 1902 και της μεταπολεμικής γενιάς του πατέρα μου, θα σας καλούσα όλους σε πραγματικά επαναστατικές κινήσεις. Θα σας καλούσα να ανοίξουμε την Φιλαρμονική μας και να αρχίσουμε την μελέτη και τις πρόβες. Να γεμίσει και πάλι το ερημωμένο κτήριό Της με τον ήχο πνευστών και κρουστών (ναι, και τυμπάνων). Να δείξουμε σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, ότι το Ληξούρι ζει, όπως κάναμε και τότε, την δεκαετία του 1830, όταν από τους πρώτους δημιουργήσαμε λαϊκή Μουσική Σχολή.  Να δείξουμε στους σύγχρονους ιθύνοντες του πολιτισμού μας ότι οι Φιλαρμονικές Σχολές υπάρχουν και αποτελούν το κύριο μέσον για να κάνουν ολόκληρες κοινωνίες Τέχνη, για να ζουν ζωή πραγματικά υγιή!

Δυστυχώς όμως δεν είμαι άξιος να καλέσω σε “επαναστάσεις”, αλλά θα κάνω αυτό που μπορώ. Και αυτό που μπορώ τώρα είναι, ταπεινά αλλά με όλη την δύναμη της ψυχής μου, σαν ένας από τους δεκάδες Ληξουριώτες που έχουν συνδέσει την ζωή τους όλη με την Φιλαρμονική μας, να παρακαλέσω:

Παρακαλώ τον κ. Βουλευτή Κεφαλληνίας και Ιθάκης, να δει το πρόβλημα που δημιουργεί η παρούσα ΚΥΑ στην λειτουργία των Φιλαρμονικών καθώς και την συνολική στάση της Πολιτείας στο θέμα της χρηματοδότησής τους.

Παρακαλώ τον Δήμο Ληξουρίου (όλους όσους τον απαρτίζουν), να βοηθήσει με κάθε τρόπο, στην “αναγέννηση” που οφείλει να επιχειρήσει η Φιλαρμονική μας, μόλις επιτραπεί η επαναλειτουργία της. Κυρίως με το να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, επιθετικά, την παράλογη αντίληψη του μισθού του Αρχιμουσικού ως … “λειτουργική δαπάνη”, που εμποδίζει την ενίσχυση των Φιλαρμονικών από τους Δήμους με ρευστό χρήμα.

Παρακαλώ τους μαθητές της Φιλαρμονικής μας και κυρίως τους γονείς μαθητών της Φιλαρμονικής μας, μόλις επαναλειτουργήσουμε, να γεμίσουν και πάλι την Φιλαρμονική  με παιδικές φωνές και να δείξουν τον γνωστό ενθουσιασμό τους και αγάπη προς το Σωματείο μας και …. λίγο ακόμη παραπάνω.

Παρακαλώ τέλος, όλους εσάς, τους Ληξουριώτες και όσοι νοιώθετε Ληξουριώτες: Ας φανταστείτε την ζωή σας χωρίς καφενεία, χωρίς χειραψίες, χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, χωρίς μάσκα ή με μάσκα, χωρίς μετακινήσεις, χωρίς Τουρισμό, αλλά μην ποτέ φανταστείτε την ζωή σας, την ζωή μας χωρίς την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου.

Αν, στις δικές μας ημέρες, ατονίσει η Φιλαρμονική που πήρε την απόφαση να λειτουργήσει εν μέσω λιμού το 1900 και το 1946, όταν θέριζε η φυματίωση, ενέγραψε στο φυτώριο της εβδομήντα (70) πεινασμένα ακόμα παιδιά, θα μας συμβεί ό,τι χειρότερο: θα χάσουμε την κοινωνική ψυχή μας. Και η ζωή μας τότε θα είναι απόλυτα και αθεράπευτα άρρωστη….

Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Πρόεδρος Δ.Σ. και μαθητής της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου