Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου
Aς αρχίσουμε από το κεκτημένο σε μια πολιτισμένη κοινωνία, κανένας δεν είχε το δικαίωμα να χειροδικήσει εναντίον του κ. Μπουτάρη. Δεν υπάρχουν «αλλά», «ίσως», «ενδεχομένως», «αφού» και οτιδήποτε άλλο που να εισάγει μία, έστω έμμεση και λεπτή, δικαιολογία ή αποδοχή του συγκεκριμένου συμβάντος. Το θέμα είναι ξεκάθαρο για έναν πολιτισμένο άνθρωπο. Αλλά γεννάται το ερώτημα πώς θα αντιμετώπιζε το γεγονός ένα άτομο που θα είχε τον ίδιο τρόπο σκέψης με τον κ. Μπουτάρη. Ο κ. Μπουτάρης σε θέματα βίας έχει, στην καλύτερη περίπτωση, μια αμφιλεγόμενη στάση.
Για παράδειγμα, ο κ. Μπουτάρης είχε πει: «Χέστηκα αν ο Κεμάλ σκότωσε Ελληνες». Αν κάτι χαρακτηρίζει την ελληνική ελίτ, αυτό είναι η αδυναμία της έστω και να προσποιηθεί ότι έχει κάποια ψήγματα αυτογνωσίας. Από τη μια, λατρεύει τον κ. Μπουτάρη ακριβώς γιατί έχει μια αριστερή προσέγγιση για όλους τους διωγμούς και τη βία που υπέστησαν οι Ελληνες στη διάρκεια της ιστορίας τους, από την άλλη, όταν ο κ. Μπουτάρης γίνεται θύμα μιας επίθεσης, πολλαπλώς κατώτερης από αυτές που επιλέγει να εκμηδενίσει ιστορικά, κάνει επίδειξη πολιτισμικού σοκ, ξαφνικά αποκτά αστικές αρχές και κουλτούρα.
Σίγουρα η παραπάνω περίπτωση δεν είναι η χειρότερη. Ισως από τις χειρότερες ήταν η περίπτωση της δίωξης εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου βάσει του νόμου λογοκρισίας του 14. Θα κυκλοφορήσει κείμενο 178 επιφανών υπέρ της αθώωσης της κυρίας Τριανταφύλλου, που όμως δεν θα καταδικάζει τον νόμο λογοκρισίας, αλλά επί της ουσίας θα παρακαλεί την εξαίρεση της κυρίας Τριανταφύλλου ως «σωστή εφαρμογή του νόμου». Δηλαδή στην ύπαρξη ενός νόμου που παραβιάζει ένα θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη η «πνευματική» ελίτ ήρθε και με τη στάση της πρόσθεσε μια νέα σημαντική παρεκτροπή, εκλιπαρώντας την κατάργηση της ισονομίας. Ακριβώς ως αυλικοί ζητώντας ρουσφέτι από τον σουλτάνο.
Θα είναι ιστορικά δύσκολο να βρεθεί στην ιστορία μια ομάδα ανθρώπων που να έχει τόσο πολλές και σημαντικές ψευδαισθήσεις ταυτόχρονα. Θέλουν τόσο πολύ να είναι Ευρώπη, έστω κι αν όλη η κουλτούρα τους και η συμπεριφορά τους δείχνει ότι ανάμεσα σε αυτό που νομίζουν ότι θέλουν και σε αυτό που πραγματικά είναι η απόσταση είναι τόσο μεγάλη, που θα μπορούσε να μετρηθεί μόνο σε έτη φωτός. Ως ανήξεροι ιθαγενείς, εκλαμβάνουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού ως την ουσία και το όλον. Εδώ και δεκαετίες νομίζουν ότι χτίζουν μια ευρωπαϊκη Ελλάδα, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που μπορούν και θέλουν να κάνουν δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα Κατάρ στα Βαλκάνια.
