Ένα πράγμα είναι σίγουρο στη ζωή. Ο θάνατος, το τέλος…

Ο απαράβατος αυτός κανόνας έβαλε τελεία στη ζωή της μητέρας μας, Μαίρης Πολυξένης, την περασμένη εβδομάδα. Έσβησε στο Γενικό Νοσοκομείο Κεφαλλονιάς κάτω από το βάρος των 92 χρόνων της.

Πολλά τα προβλήματα υγείας και οι γιατροί δεν μας έδιναν ελπίδες αλλά εμείς, τα παιδιά της, ελπίζαμε. Ελπίζαμε σε ένα θαύμα που δεν έγινε. Τι να πρωτοπρολάβει και ο Θεός! Όλοι θαύματα του ζητάμε.

Τούτες τις δύσκολες ώρες, θυμάμαι έντονα τη θλίψη που είχε στο πρόσωπό της όταν νέος πήρα το δρόμο για την αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο στην Αυστραλία. Ήταν η θλίψη μιας μάνας που έχανε –έστω και προσωρινά– το παιδί της. Αυτό το θλιμμένο πρόσωπο με συνοδεύει συνεχώς. Έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου. Τώρα είναι η δική μας σειρά να μας κυριεύει η θλίψη με το δικό σου μεγάλο ταξίδι, μητέρα. Το ταξίδι που δεν έχει επιστροφή…

Το πέρασμά σου στην απέναντι όχθη με πλημμύρισε με αναμνήσεις. Μια από αυτές με πάει πίσω 70 περίπου χρόνια. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Ο φωτογράφος απαθανάτισε εκείνη την οικογενειακή έξοδό μας κάπου στη Ριζοσπαστών (αν δεν κάνω λάθος). Με κρατούσες από το χέρι και ένιωθα τη μητρική προστασία και θαλπωρή.
Τώρα που έφυγες όλες αυτές οι αναμνήσεις γίνονται ακόμα πιο πολύτιμες. Ακόμα πιο έντονες.
Τώρα που πήγες κοντά στον πατέρα νιώθω και εκτιμώ ακόμα περισσότερο το πόσο συμβάλλατε στο να είμαι εγώ αυτός που είμαι.

Σας ευχαριστώ.

Καλό σου ταξίδι.
Γιώργος Μεσσάρης

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ

Θα ήθελα και δημόσια να ευχαριστήσω, εκ μέρους όλης της οικογένειας, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Γενικού Νοσοκομείου Κεφαλλονιάς για τη φροντίδα που πρόσφεραν στη μητέρα μας, Μαίρη Πολυξένη Μεσσάρη, κατά τη νοσηλεία της.
Κάτω από τις γνωστές αντίξοες συνθήκες επιτέλεσαν στο ακέραιο το καθήκον τους.
Τους ευχαριστούμε θερμά.