Είχαμε επί τέλους φτάσει στο Σίδνεϊ.

Μετά από ένα αεροπορικό ταξίδι 36 και πλέον ωρών ήταν δύσκολο να πιστέψεις ότι πατούσες στη γη!

Το αεροδρόμιο του Σίδνεϊ, το 1970, ήταν ελαφρώς καλύτερο του Ελληνικού της Αθήνας!

Μετά τον έλεγχο διαβατηρίων και τη συνάντησή μας με την ομάδα… υποδοχής (γιαγιά, θείες και ξαδέλφια – από την πλευρά της μητέρας μου) κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν τα αμέτρητα χαρτάκια που ήταν καρφιτσωμένα σε ειδικούς πίνακες. Πλησίασα από περιέργεια έναν πίνακα. Ήταν όλα αγγελίες με τις οποίες ζητούνταν υπάλληλοι! Είχα φύγει από την Ελλάδα, που για να βρεις δουλειά έπρεπε να έχεις «μπάρμπα στην κορώνη», και είχα φτάσει σε μια χώρα που η έλλειψη εργατικού δυναμικού ήταν οξύτατη! Η αντίθεση καθηλωτική!

Στο σπίτι που φιλοξενηθήκαμε για λίγο, περάσαμε την ημέρα με συζητήσεις γύρω από τη ζωή στην Ελλάδα και την Αυστραλία.

Το βραδάκι, καταβεβλημένοι από το ταξίδι, πήγαμε νωρίς για ύπνο. Ήταν υπέροχη η αίσθηση να ξαπλώνεις σε κρεβάτι μετά από δύο ολόκληρα ημερόνυχτα.

Στην Ελλάδα είχα ακούσει για μια πανέμορφη ακτή του Σίδνεϊ. Μας είπαν ότι είναι η Μπόνταϊ (οι παρουσιαστές των ελληνικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών τη λένε… Μπόντι).

Ο φίλος και συσπουδαστής μου, Τάκης, και εγώ ετοιμαστήκαμε και ρωτώντας εδώ και εκεί στο δρόμο μάθαμε τελικά ποιο λεωφορείο θα μας πήγαινε στη Μπόνταϊ. Φτάνοντας εκεί μείναμε με το στόμα ανοικτό! Μια απέραντη εντυπωσιακή ακτή με χρυσή άμμο γεμάτη κόσμο.

Δεν χάσαμε καιρό και συνηθισμένοι από τις ήρεμες και ασφαλείς θάλασσες της Ελλάδας, βουτήξαμε και γρήγορα βρεθήκαμε 50, 60 μέτρα από την ακτή. Ξαφνικά είδαμε όλους τους λουόμενους να κολυμπούν ξέφρενα προς την ακτή! Δεν ξέραμε τι συνέβαινε αλλά αποφασίσαμε να τους ακολουθήσουμε και ευτυχώς που δεν καθυστερήσαμε. Ενώ βρισκόμαστε λίγα μόλις μέτρα από την ακτή φάνηκε ένα ελικόπτερο που πετούσε χαμηλά πάνω από το νερό. Όταν μάθαμε ότι ο λόγος για αυτή την ξαφνική εκκένωση της θάλασσας ήταν μια αγέλη καρχαριών που είχε πλησιάσει επικίνδυνα, παγώσαμε. Οι ντόπιοι συνηθισμένοι από τις «επισκέψεις» καρχαριών στα ρηχά, παρακολουθούν συνέχεια τους ναυαγοσώστες που με σημαίες «κτυπούν συναγερμό» – κάτι που εμείς δεν ξέραμε. Από τότε κάναμε τα μπάνια μας μόνο σε ακτές με προστατευτικά δίκτυα ή σε ακόμα ασφαλέστερα νερά, σε… πισίνες όπου κινδυνεύεις μόνο από εκπροσώπους του ωραίου… φύλου!

◊◊◊◊◊

Οι μέρες περνούσαν σε καλοκαιριάτικους ρυθμούς. Εξορμήσεις για να γνωρίσουμε την πόλη, εγγραφή για σπουδές, νέες γνωριμίες.

Λίγες μόλις μέρες μετά την άφιξή μου, άρχισα να δουλεύω ως μεταφραστής στην εφημερίδα «Νέα Πατρίς». Γρήγορα, όμως, μετατέθηκα στο δημοσιογραφικό τμήμα. Τα πρώτα βήματα δύσκολα. Δεν ήμουνα, όμως, διατεθειμένος να το βάλω κάτω. Η επιμονή και η υπομονή είναι τα δύο βασικά συστατικά της προόδου. Έτσι μοίραζα τις ώρες μου σε σπουδές και δουλειά που ήταν αναγκαία για να επιβιώσω.

Οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια κυλούσαν.

Τέλειωσαν οι σπουδές αλλά με κέρδισε η δημοσιογραφία.

Στο μεταξύ είχα παντρευτεί, τη συνάδελφο αείμνηστη σήμερα, Τζόαν (το γένος Παναρέτου), απέκτησα οικογένεια.

Η δημοσιογραφική μου πορεία, μετά την εφημερίδα «Νέα Πατρίς», με οδήγησε, στην αρχή ως δημοσιογράφο και αργότερα ως αρχισυντάκτη, στο περιοδικό «Ελληνίς», τις εφημερίδες «Πανελλήνιος Κήρυκας» και «Ο Κόσμος» ενώ συνεργάστηκα με την εφημερίδα «Νέος Κόσμος». Οι δύο τελευταίες εξακολουθούν να φιλοξενούν άρθρα μου. Υπηρέτησε, εξάλλου, για 20 χρόνια στην Κρατική Ραδιοφωνία Τηλεόραση SBS ενώ συνεργάστηκα με αρκετούς ραδιοφωνικούς σταθμούς (2EA, 2SER-FM, Symban, 2MM) και με το τηλεοπτικό πρόγραμμα «Greek Variety Show». Όλα αυτά, όμως, αποτελούν θέμα για μια μελλοντική σειρά αναμνήσεων που θα συμπεριλαμβάνουν και το ταξίδι της επιστροφής στα πάτρια, μετά από την οδύσσειά μου που κράτησε 40 και πλέον χρόνια.

ΤΕΛΟΣ

Γιώργος Μεσσάρης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Από τα πρώτα δειλά βήματά μου στη δημοσιογραφία… 14 Νοεμβρίου 1970 στα γραφεία της εφημερίδας «Νέα Πατρίδα». Αριστερά ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Μυγδάλης, στη μέση ο αρχισυντάκτης, αείμνηστος σήμερα Τάκης Καλδής, ο οποίος χρόνια αργότερα εξελέγη πολιτειακός γερουσιαστής, και η αφεντιά μου.

Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
Οι τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: 1: «Σκιές Του Χθες» – Ένα οδοιπορικό στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Κεφαλλονιάς και της Ιθάκης. Στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους. Διατίθεται σε μέμορι στικ. 2: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Διατίθεται σε DVD σε τέσσερις γλώσσες. Για να τα αποκτήσετε επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην ηλεκτρονική διεύθυνση georgemessaris@gmail.com