Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Σε είπαν Πόλη των πόλεων, Βασιλεύουσα σε Γη και σε Ουρανό, Καλλίπολη και Εράσμια, μα πάνω από όλα καμμιά πόλη στον κόσμο δεν αξιώθηκε την τιμή, Πόλη να λέγεται, όπως Εσύ.

Και καθώς η Γη όλο και γυρίζει, δημιουργούνται Ενέργειες αντανακλώμενες με τα Σύμπαντα, γιατί, όσα συμβαίνουν, «πηγασμένα» από μέσα κι απ’ έξω, όλα Ενέργειες είναι… και ο καθείς, κατά πώς κρίνει και πώς βλέπει, προσπαθεί να πάρει θέση λογική ή συναισθηματική, μα οι λογισμοί όλο και χορεύουν μετέωροι…

Μάθε, Ω! Πόλη των πόλεων, πως κάθε πόλη έχει και την Αντίζηλό της, την Αντανάκλασή της θα έλεγα καλύτερα, και κατά το πώς γυρίζουν οι Ενέργειες, έρχονται οι Πόλεμοι και η Ειρήνη, δυνάμεις το ίδιο και το αυτό «στο ποιόν τους»…

Ο Πόλεμος απλά είναι ανοικτή έκρηξη του θυμικού, ανανέωση ζωής, ξυπνητός αγώνας της ύλης για επικράτηση, ενώ η Ειρήνη είναι θλιπτική στάση του θυμικού, κρυφή, υποβόσκουσα δύναμη, που πολλοί τη λένε Δημιουργία… – νυσταγμένου Θανάτου!-

Δώδεκα λαμπάδες αναμμένες, μιά από αυτές, Εσύ, σε δυο κόσμους ακουμπισμένη και στη λύση του αιώνα μας για την Ανάστασή σου, που θα γίνει…, αυτή θα σημάνει και το τέλος σου! Αυτό δεν θα αργήσει, μετά την Ανάσα σου, «σε τ…..» θα παραδώσεις το στέμμα.

Νόμος Βουνόλακου… στηριγμένη ή ύπαρξή σου, και τα δεινά σου και τα καλά σου, υπηρετούν τη Γη Σου και την Άνασσα των Νόμων που σε χάραξε…!

Σου χαρίζω από τη θύμησή μου, την κατάληξη ενός ποιήματός μου, γραμμένο από τα παλιά φερμένα χρόνια μου. «Νεκρή πόλη» από τη συλλογή μου -Κραυγοφευγαλέα Οράματα-.

Νεκρές πόλεις χορεύουν στα πέλαγα

Πόλεις με μια σειρά πολύχρωμα φώτα

…………….

Το Στέμμα χρυσό μπορεί να πεθάνει και χάλκινο