Βαρέθηκα και κουράστηκα να πονάω.

Κουράστηκα να τρώω χαστούκια και απλά επειδή έχει χοντρύνει η πέτσα μου να μην με πονάνε τόσο. Βαρέθηκα να είμαι ο Έλληνας με το απλωμένο χέρι. Έφτασα να νιώθω άβολα επειδή είμαι Έλληνας.

Κοντά δυο δεκαετίες τώρα στην απέξω.

Όχι ότι πριν, είμασταν ποτέ πολύ μέσα στα πράγματα. Πάντα ουραγοί είμασταν. Παλιότερα, απλά δεν μας το έλεγαν για να μην μας στεναχωρήσουν, μέχρι που το καταλάβαμε μόνοι μας.

Η γειτονική ασιατική, μουσουλμανική μιλιταριστική χώρα Τουρκία των 85 εκατομμυρίων κατοίκων και του μηδενικού και μηδενιστικού πολιτισμού χαίρει μεγαλύτερης εκτίμησης και σεβασμού των φίλων μας και συμμάχων ευρωπαίων από ότι εμείς.

Γιατί;

Απλα γιατί δεν έχουμε ούτε μαντήλι να κλάψουμε.

Έχουμε ισχυρή οικονομία ;επαρκή πρωτογενή τομέα;δυνατό κι ελκυστικό τραπεζικό σύστημα;εξαγωγές ;πανίσχυρη ναυτιλία; υψηλή τεχνολογία; βαρειά βιομηχανία; μεγάλο πληθυσμό; ισχυρή σύγχρονη πολιτισμική παρουσία; Τι απ’ όλα έχουμε;

Καλά μυαλά βγάζαμε, αλλά κι αυτά τους τα χαρισαμε κοψοχρονιά.

Τι μας έμεινε;

Κάτι δάνεια να ξεχρεώσουμε.

Κάτι υδρογονάνθρακες να ολοκληρώσουμε το ξεπούλημα τους.

Α! Και να φυλάμε τα σύνορα της Ευρώπης μας,από τους αλλους κακομοίρηδες.

Όσο για τον ηλιο και τη θάλασσα,προς το παρόν διαχειριζόμαστε τις ξαπλώστρες και το σέρβις στις μπυρες και στην χωριάτικη. Αεροδρόμια, λιμάνια, μαρίνες, περιζήτητα ακίνητα και τα μεγάλα ξενοδοχεία σιγά σιγά περνούν στα χέρια των φίλων μας.

Κι ακόμα αν μας μείνει κανένα φράγκο, συγνώμη ευρώ, αγοράζουμε ελαφρώς μεταχειρισμένα όπλα , από τους φίλους μας πάντα, μιας και είμαστε σε σημαντική γεωστρατηγική θέση.

Ο δε Αριστοτελης, ο Περικλής κι ο Πλάτωνας σταμάτησαν να κρατούν άμυνα από τη στιγμή που τους χαρίσαμε και εμείς οι ίδιοι τους ξεχάσαμε.

Κι όλα αυτά βέβαια δεν έχουν να κάνουν με τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας στη χώρα μας.

Λίγο πολύ όλοι, μια από τα ίδια.

Αφού κι αυτοί δικοί μας είναι. Εμάς εκπροσωπούν, εμάς εκφράζουν, εμείς τους προτείνουμε, εμείς τους εκλέγουμε.

Τότε τι φταίει θα με ρωτήσει κάποιος.

Κατά τη γνώμη μου φταίει πρώτιστα η αντίληψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων ότι είμαστε οι καλύτεροι, πάντα εννοωντας ο καθένας το άτομο του.

Ζούμε σε μια χώρα που το ατομικό συμφέρον και η συνδιαλλαγή είναι κανόνας και αυτοσκοπός(από την ψήφο μέχρι την κάθε μας πράξη).

Η έννοια του κοινού συμφέροντος υπάρχει μονο στα προεκλογικά παχιά λόγια.

Το ένας για όλους και όλοι για έναν ,στην Ελλάδα δυστυχώς εχει χρόνια γίνει,ο καθένας για την πάρτη του και με κάθε τρόπο.

Η προσφορά, η υπέρβαση και το φιλότιμο έχουν γίνει εξαίρεση αντί κανόνας.

Παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια μεθοδικά αποσαθρώθηκαν αξίες, εκφυλίστηκε η παιδεία, παραχαράχτηκε η ιστορία, χάθηκαν ευκαιρίες, με αποτέλεσμα οι νεοέλληνες τώρα, χωρίς άρμενα και κουπιά να στριφογυρίζουμε πλέον στο ίδιο μαγκανοπήγαδο της μιζέριας.

Κάποιος άλλος θα με ρωτήσει ,αφού δε σου αρέσει εδώ γιατί κάθεσαι;

Κάθομαι εδώ γιατί σαν Έλληνας έμαθα να αγαπώ, να σέβομαι, να πιστεύω και να παλεύω.

Υπάρχει άραγε ελπίδα;

Υπάρχει …αλλά …

Φώτης Αυγουστατος

Μαιευτηρας Γυναικολογος