Επί Ενετοκρατίας όταν οι Ενετοί μετέφεραν το στρατό τους για πόλεμο χρησιμοποιούσαν κάτι ξύλινα πελώρια καράβια σε σχήμα αχλαδιού.

Αυτά έσερναν συνήθως πίσω τους ένα μικρό καραβάκι που κουβαλούσε τρόφιμα , εξοπλισμό και πολεμοφόδια. Αυτά τα πλοία οι Έλληνες τα είχαν ονομάσει “αχλάδες”.

Οι νησιώτες από τα παρατηρητήρια τους έβλεπαν το πέλαγος και όταν εμφανιζόταν κάποιο άγνωστο καράβι , αν ήταν απλώς ιστιοφόρο δεν ανησυχούσαν.

Αν όμως ήταν ” αχλάδα”τους έπιανε πανικός καθώς ήξεραν τι θα ακολουθούσε και τι τους περίμενε.

Έτρεχαν λοιπόν για να ετοιμάσουν την άμυνα τους και συνειδητοποιώντας τον επερχόμενο κίνδυνο και τις συνέπειες για να προετοιμαστούν ανάλογα έλεγαν μεταξύ τους ” πίσω έχει η αχλάδα ουρά”.

Βρισκόμαστε λοιπόν κι εμείς τώρα σε μια ανάλογη κατάσταση όπου είδαμε πάνω από τα βράχια να έρχεται η αχλάδα με την ουρά της.

Ήδη οι μάχες έχουν αρχίσει αλλά όλοι ξέρουμε ότι τα δυσκολότερα έρχονται.

Τα δυσκολότερα εννοώντας κυρίως σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και πάντα σε σύγκριση με το παρελθόν.

Ο λαός , ο κάθε απλός πολίτης , έχει καταλάβει και συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης.

Όμως σε κάθε πόλεμο και κάθε μάχη εκτός από το στρατό σημαντικό ρόλο παίζουν και οι στρατηγοί, οι ηγεσίες.

Αυτές είναι που θα κριθούν στο τέλος για την τακτική τους και το ανάστημα που θα επιδείξουν.

Οι ηγεσίες που θα σταθούν με ειλικρίνεια , καθαρότητα και συνέπεια δίπλα στο λαό τους μέχρι να περάσει ολόκληρη η αχλάδα με την ουρά της θα τιμηθούν ανάλογα.

Εκείνοι όμως που θα καιροσκοπήσουν ,θα παραπλανήσουν εκμεταλλευόμενοι συγκυρίες και δεν θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων μέχρι τέλους,θα διαπιστώσουν και οι ίδιοι ότι η αχλάδα έχει ουρά …

Φώτης Αυγουστάτος