Τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από την ελληνική επανάσταση του 1821.
Η ελληνική πολιτεία θέλησε να δώσει εμφαση στο γεγονός θεσπίζοντας μια επιτροπή υπεύθυνη για εκδηλώσεις και δράσεις που θα το αναδείξουν.

Μέχρι εδώ, ας πούμε καλά.
Κι ερχεται, η πρωτοχρονιάτικη συμβολική δοξολογία στην μητρόπολη Αθηνών όπου ΔΕΝ ανακρούεται όπως κάθε χρόνο μέχρι τώρα, ο εθνικός ύμνος.
Μάλλον κακή ή περίεργη αρχή.
Η επίσημη δικαιολογία που δόθηκε από το ΓΕΕΘΑ ήταν η αποφυγή συνωστισμού της στρατιωτικής μπάντας λόγω COVID.
Μήπως θα μπορούσαν να παίξουν τον εθνικό ύμνο οι διμοιρίες των ΜΑΤ που έχουν ανοσία από συνωστισμό ή τα μουσικά σχήματα που μας διασκέδασαν από τηλεοράσεως, συνωστιζόμενα,το προηγούμενο βράδυ;

Ο συνωστισμός μιας στρατιωτικής μπάντας στην πλατεία της Μητροπόλεως τους πείραξε;
Τέλος πάντων.

Επίσης από την πρώτη του χρόνου θαυμάζουμε από τηλεοράσεως με την ανάλογη διαφήμιση, το εμβληματικό σήμα των διακοσίων χρόνων από την επανάσταση του 1821.

Εμένα λυπάμαι, αλλά προσωπικά μου θυμίζει περισσότερο πανό από θύρα οπαδών γνωστής αθηναϊκής ομάδας.
Πού είναι η Ελλάδα στο συγκεκριμένο σήμα; Στο χρωμα ή στον κυματισμό;
Πού θα καταλάβει τι σημαίνει όποιος, ανα τον κόσμο το δει;

Τι συμβολίζει;
Έχουμε σημαία; Έχουμε θρησκεία; Έχουμε εθνόσημο; Τι έχουμε;

Η χρονιά που ξεκίνησε, λόγω ιδιαίτερων συνθηκών και της πολύ δύσκολης προηγούμενης, θα είναι σίγουρα ιδιαίτερη και εξίσου δύσκολη από πολλές απόψεις.
Θα είναι μια χρονιά – στοίχημα για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία.
Θα είναι μια χρονιά που θα φανούν οι αντοχές μας.

Ο μέσος Έλληνας που ζει και γνωρίζει την κρισιμότητα της εποχής θα αναζητήσει ουσιαστική στήριξη και ασφάλεια από την πολιτεία του για να κάνει επανεκκίνηση.

Θέλει πράξεις και έργα. Από λόγια έχει χορτάσει χρόνια τώρα (κοντά διακόσια).

Δυστυχώς δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος για εφήμερους ενθουσιασμούς, φανφάρες, επικοινωνιακές τακτικές και περιττά έξοδα.

Είναι ο χρόνος δουλειάς, αγώνα, προσεκτικού σχεδιασμού και μετρημένων κινήσεων.

Η τιμή και ο σεβασμός που πρέπει στην επέτειο ,μπορεί και πρέπει να αποδοθεί με σεμνότητα και λιτότητα όπως αυτή των αγωνιστών του 1821.

Η Ελλάδα διεθνώς θα αναγνωριστεί όχι μέσα από πυροτεχνήματα και ξαναφορεμένα πρόσωπα αλλά μέσα από τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων της.
Αυτό που διακόσια χρόνια όλοι θελουμε…

“…Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά ‘σκιαζε η φοβέρα κιαι τα πλάκωνε η σκλαβιά…”