ΕΦΗΒΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ

Σπούδασα μέσα στην καρδιά του λαξευμένου λόφου

με χώμα, πέτρες, άχυρα στου Σπήλαιου το δώμα

με τα σεπτά εικονίσματα στον τοίχο καρφωμένα.

Σκαρφάλωνα  στο  απότομο και άγριο μονοπάτι

μαζί  με τ’ άλλα τα παιδιά απ’ το μικρό χωριό μας

κοιτάζοντας τον ποταμό που έτρεχε από κάτω

και  το γλαυκό του ουρανού προς την Ελευθερία.

Ο στοργικός καλόγερος μας διάβαζε τη Βίβλο

και  τα παλιά χειρόγραφα Ελλήνων συγγραφέων.

Κι’ εμείς μαθαίναμε πολλά για το μεγάλο γένος

που  τώρα ήταν σε σκλαβιά  και ζούσε μες τη βία.

Δεν ξέχασε τη γλώσσα του, την πίστη και τη δόξα

και  όρθωνε τη θέληση για μια Ελλάδα νέα.

Ήταν Μαρτιάτικο πρωί που έφθασαν τα νέα.

Ατρόμητοι αλαλαγμοί και σήμαντρα δεμένα

ήχησαν από τις από τις φωνές των αγανακτισμένων.

Σηκώθηκε επανάσταση στου Πέλοπα τη νήσο

ενάντια στων Οθωμανών την άθλια δουλεία!

Ήρθαν μαντάτα σηκωμού στο ταπεινό χωριό μας.

Ζώστηκε ο πατέρας μου μ’ αδέλφια και ξαδέλφια

κι’ αρχίσαν κλεφτοπόλεμο με τους κατακτητές μας.

Όλα τα ασκέρια του εχθρού  με λάβαρα σημαίες

δεν κόβανε τις  τακτικές σφοδρές τους επιθέσεις.

Δύστοκοι  χρόνοι ήρθανε για τους φρικτούς δυνάστες

για τους φοροεισπράκτορες και εκμεταλλευτές μας.

Γιατί όσοι  αφουγκράστηκαν το μήνυμα του Ρήγα

δήλωσαν όλοι τους «παρών» στο μήνυμα της ώρας.

Θα άλλαζαν παντοτινά της ιστορίας το χάρτη

με τη σοφία του παπά και το αίμα του αντάρτη!

Στο σπίτι και στη στάνη μας βοήθαγα τη μάνα

κι ακόνιζα με τη γιαγιά σουγιάδες και μαχαίρια.

Ονειρευόμουν με χαρά πως έβγαινα για μάχη

και  παλληκάρι θαυμαστό  ροβόλαγα τη ράχη.

Όμως μεγάλη συμφορά σαν έφθασαν τα νέα…

Σκότωσε τον πατέρας μου το βόλι του εχθρού.

Δεν χάρηκε ο άτυχος τη νίκη που ποθούσε.

Το σώμα του δεν λάβαμε ποτέ για να ταφεί.

Η  μάνα μου κατάμαυρη  εκλείστηκε  στο σπίτι.

Τότε το πήρα απόφαση κ’ ας ήμουν δεκαπέντε

να βγω στης πάλης το κλαρί

τους Τούρκους να παστρέψω!

Χαιρέτησα το δάσκαλο, τη μάνα, τη γιαγιά μου.

Έτρεξα ζηλωτής κι εγώ με τους αρματωμένους.

Άφοβος για τις απειλές, ατρόμητος και νέος.

Ανδρώθηκα  στα άγρια βουνά και στα λαγκάδια.

Έμαθα τη σκοποβολή στων λόφων τα λιθάρια.

Τώρα εχθροί του τόπου μου, τρέξετε να κρυφτείτε.

Είμαι των σκλάβων τιμωρός, το θάνατο θα βρείτε.

Είμαι  κι΄ εγώ απόγονος  των Σπαρτιατών το κλέος.

Κι’ αν ο απλός λαός φτωχός και τρομαγμένος

έσκυβε το κεφάλι του στου προύχοντα το δέος

εγώ  θα τον λευτέρωνα, θα πλήρωνα  το χρέος.

Ελλάδα μου θ’ αναστηθείς με νέα γεννοφάσκια!

Με Πίνδαρο  να υμνωδεί στου Άδη τα χωράφια!

Δεν με φοβίζει ο θάνατος  Ελλάδα μου για σένα!

Όλα και πάλι άρχισαν  τα  φωτογεννημένα!

Χίλια οκτακόσια μετά Χριστόν και εικοσιένα!

Το  Έθνος αναστήθηκε στης δόξας την καδένα!

Κώστας Ευαγγελάτος

(Το αφιερωματικό  ποίημα έχει συμπεριληφθεί στους επετειακούς λογοτεχνικούς τόμους της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΕΛ) και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ).

Η προσωπογραφία είναι σχέδιο με μολύβι της ζωγράφου Ελένης Χατζηπουλίδου, πτυχιούχου της ΑΣΚΤ και τα σχετικά σχέδια με μελάνη του Κώστα Ευαγγελάτου σε πρώτη παρουσίαση και ανήκουν στη συλλογή των εκθεμάτων της εικαστικής έκθεσης για τον διεθνή “Βυρωνισμό” που θα γίνει από τον Ιούνιο μεχρι τον Οκτώβριο 2021 στη Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa Ροδόπη στο Αργοστόλι.)