Θυμώνω.
Θυμώνω κάθε μέρα και πιο πολύ.
Και είναι, βρε παιδιά, να μη θυμώνω με όσα συμβαίνουν γύρω μας; Με τον εγκληματικό τρόπο που οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το ταλαίπωρο περιβάλλον! Με τον υπέρμετρα απερίσκεπτο τρόπο που υπονομεύουν το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών!
Θυμώνω γιατί τα νέα από τους επιστήμονες σε ότι αφορά το φαινόμενο του θερμοκηπίου κάθε άλλο από αισιοδοξία εμπνέουν!
Μόλις την περασμένη Πέμπτη η Υπηρεσία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την προστασία του περιβάλλοντος έκρουσε για μια ακόμα φορά τον κώδωνα του κινδύνου:
«Ο κόσμος απομακρύνεται από τον στόχο του να ελέγξει την άνοδο της θερμοκρασίας στον πλανήτη, καθώς διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στις εκπομπές αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και στους φιλόδοξους στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού», τονίζεται στην ετήσια έκθεσή του ΟΗΕ, στην οποία υπογραμμίζεται πως οι εκπομπές το 2030 μπορεί να είναι από 13 δισεκατομμύρια μέχρι 15 δισεκατομμύρια τόνους περισσότερες από το επίπεδο που χρειάζεται για να κρατηθεί η άνοδος της θερμοκρασίας αυτόν τον αιώνα μέχρι τους 2 βαθμούς Κελσίου.
Και όμως υπάρχουν ηγέτες και ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών που αρνούνται την ύπαρξη κινδύνων για το περιβάλλον και αυτό με θυμώνει ακόμα περισσότερο γιατί εξανεμίζει τις ελπίδες να τραβήξουμε έγκαιρα χειρόφρενο και να σταματήσουμε τον κατάφορο που έχουμε πάρει και που σίγουρα οδηγεί στην καταστροφή.
Και μη μου πείτε ότι κινδυνολογώ. Εδώ δεν πρόκειται για κινδυνολογία, την οποία –πιστέψτε με– απεχθάνομαι, αλλά μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε πριν είναι πολύ αργά.
Θα έχετε δει βέβαια κάποιο από τα πολλά ντοκιμαντέρ για την απερίγραπτη μόλυνση των ωκεανών από τα πλαστικά. Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις ότι ο πλανήτης μας φωνάζει «ΒΟΗΘΕΙΑ».
Δείτε επίσης τι γίνεται στις χωματερές. Γεμίζουν η μία μετά την άλλη ενώ το πρόβλημα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, σε μεγάλο βαθμό, με την ανακύκλωση.
Θυμώνω από τις απαντήσεις που παίρνω από ορισμένους οι οποίοι έχουν ένα ρηχό τρόπο σκέψης: «Έλα καημένε, από μένα θα σωθεί ο πλανήτης…». Πώς λοιπόν να μη «μού ανάβουν τα λαμπάκια»;
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι με την ανακύκλωση επιτυγχάνονται ταυτόχρονα δύο στόχοι: μειώνονται τα σκουπίδια και παράλληλα γίνεται επαναχρησιμοποίηση των πρώτων υλών. Να δώσω δύο παραδείγματα: Με 400 κουτιά μπύρας/αναψυκτικών κατασκευάζεται ένα ποδήλατο και με 25 πλαστικές μπουκάλες παράγεται ένα αδιάβροχο. Οι εξυπνάκηδες, δυστυχώς, έχουν και εδώ την εξωφρενική απάντησή τους: «Σιγά μην ανακυκλώσω για να κάνουν λεφτά ορισμένοι αετονύχηδες».
Να σημειώσω ακόμα ότι τεράστιας σημασίας για την προστασία του περιβάλλοντος είναι η σωστή ανακύκλωση των μπαταριών. Έρευνες απόδειξαν ότι μια μέση οικιακής χρήσης μπαταρία που πετιέται σε ένα αγρό ή στο δρόμο δηλητηριάζει 20 τετραγωνικά μέτρα γης ή 400 λίτρα νερού και ακόμα ένα αποτσίγαρο που φτάνει στη θάλασσα σκοτώνει από 10 έως 30 γόνους!
Θυμώνω γιατί επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι «κάθε πέντε μέρες στην επιφάνεια του πλανήτη μας προστίθενται κτίρια που έχουν την έκταση του Παρισιού» με τεράστιες ενεργειακές ανάγκες και αποτέλεσμα την πρόσθετη επιβάρυνση του περιβάλλοντος!
Θυμώνω πολύ γιατί πολλοί δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης ή απλά επιδεικνύουν μια εγκληματική αδιαφορία για το μέλλον των ίδιων τους των παιδιών.
Θυμώνω γιατί τελικά η βλακεία αποδεικνύεται πιο επικίνδυνη από το διοξείδιο του άνθρακα…
Γιώργος Μεσσάρης
