Με αφορμή την «Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία» , που έχει καθιερωθεί για την 3η Δεκεμβρίου διεθνώς , καταγράφουμε ορισμένες σκέψεις και προβληματισμούς που ενδεχομένως φανούν έστω και λίγο χρήσιμοι.
Σαν «Αναπηρία», παροδική ή μόνιμη, συγγενή ή επίκτητη, θεωρούμε μία κατάσταση που υπάρχει σε απόλυτη ταύτιση με την Ανθρώπινη υπόσταση. Ο κάθε Άνθρωπος μπορεί να συνυπάρχει με κάποιας μορφής Αναπηρία, μόνιμης ή παροδικής, είτε αυτός , είτε κάποιος από το Οικογενειακό, φιλικό ή επαγγελματικό του περιβάλλον.
Η αναπηρία μπορεί να εκδηλωθεί «ανά πάσα στιγμή», σε κάθε Άνθρωπο μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη μας και φυσικά μπορεί να είναι σωματική ή πνευματική ή και τα δύο ταυτόχρονα.
Την αντιμετώπισή της έχει βεβαίως η Ιατρική Επιστήμη σε συνεργασία με όλους τους κλάδους Υγειονομικών ειδικοτήτων, ενώ τη φροντίδα της έχει η Οικογένεια και η Πολιτεία με τους θεσμοθετημένους για το σκοπό αυτό Φορείς Περίθαλψης.
Η Πολιτεία υπηρετεί τους Ανθρώπους της διαμέσου μιας διαδραστικής σχέσης, που συντηρείται μέσα από , συχνά δυσβάσταχτες φορολογικές επιβαρύνσεις , που σκοπό έχουν να συνδράμουν στη διαμόρφωση μίας κοινωνίας , που αν θέλει να λέγεται «πολιτισμένη» οφείλει να υπηρετεί με αυστηρή προτεραιότητα τις «ανάγκες Αναπηρίας» , όχι υπό μορφή ελεημοσύνης ή με το «σταγονόμετρο» ή ακόμα και με αδιαφορία, αλλά με υπερηφάνεια, αίσθηση ευθύνης και υποχρέωσης προς τους Πολίτες της.
Βέβαια η Πολιτεία δεν είναι μία άυλη κατάσταση, σα να λέμε «ουρανός», αλλά μία σύνθετη υπόθεση που συνδέει την Πόλη – Κράτος με τον Πολίτη που πολιτεύεται, δηλαδή ενδιαφέρεται να συμμετέχει στην διαμόρφωση του επιπέδου ζωής που θα προσφέρει στους πολίτες της.
Όλοι οι πολίτες έχουμε μικρή ή μεγάλη ευθύνη στη διαμόρφωση του περιβάλλοντος που ζούμε. Με την ψήφο μας επιλέγουμε αυτούς που σε τοπικό ή κεντρικό επίπεδο θα μας κυβερνήσουν, ενώ με τη συμπεριφορά μας μπορούμε να βελτιώσουμε ή να επιδεινώσουμε την ποιότητα ζωής των «Αναπήρων» και όχι μόνο συμπολιτών μας.
Ο επαγγελματίας που καταλαμβάνει αυθαιρέτως το πεζοδρόμιο , πέραν αυτού που δικαιούται, στο βωμό του κέρδους και εμποδίζει τη διέλευση ενός αναπηρικού αμαξιδίου, είναι βέβαιο ότι δεν συμβάλλει στην ποιότητα ζωής της γειτονιάς του.
Ο οδηγός που κλίνει επιπολαίως σταθμεύοντας μπροστά στις ράμπες αναπήρων , σίγουρα ανταγωνίζεται σε αδιαφορία τον ανωτέρω επαγγελματία.
Η μη τοποθέτηση από τις εκάστοτε Δημοτικές Αρχές, στα πεζοδρόμια των ειδικών ανάγλυφα διαμορφωμένων πλακών διέλευσης για τους τυφλούς συνανθρώπους μας, συμπληρώνουν την άσχημη εικόνα μιας Πολιτείας που «κάνει πώς δεν βλέπει» τους Ανθρώπους της.
Η έλλειψη ηχητικών σημάτων προειδοποίησης για τους τυφλούς στα φανάρια κυκλοφορίας καθιστά αδύνατη τη διέλευση σε όσους έχουν ανάγκη υποβοήθησης.
Πολλά είναι τα πρακτικά παραδείγματα που εμποδίζουν μερικώς ή εντελώς την καθημερινότητα των αναπήρων συμπολιτών μας και σίγουρα τα μόνα που μπορούμε άμεσα να διορθώσουμε είναι αυτά της κοινωνικής συμπεριφοράς μας.
Τέλος το βέβαιο είναι ότι όσο βλέπουμε αναπηρικό αμαξίδιο, για να αναφέρω ένα μόνο ηχηρό παράδειγμα, να κυκλοφορεί μέσα από το δρόμο ανάμεσα στα σε κυκλοφορία αυτοκίνητα, είναι βέβαιο ότι μπορεί να είμαστε υγιείς, αλλά θα παραμείνουμε άνθρωποι με το «ά» πάντα «μικρό» !
Ευάγγελος Κεκάτος
