Το μεγαλύτερο πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι ούτε η επικείμενη μείωση των συντάξεων, ούτε το ύψος του υπό-κατώτατου μισθού, ούτε το ύψος των εισφορών.
Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα είναι η γιγάντωση του μη εξυπηρετούμενου ιδιωτικού χρέους.
Το χρέος των πολιτών προς τις τράπεζες και το δημόσιο που αθροίζει €230 δις σήμερα, το οποίο αποτελεί τον ελέφαντα στο δωμάτιο της κρίσης παίρνοντας στο λαιμό του το σύνολο των συστημικών τραπεζών καθιστωντας τις ανενεργές στην χρηματοδότηση της ανάπτυξης.
Είναι σχεδόν αδιάφορο (ακαδημαϊκό) αν η υπερφορολόγηση έφερε την εκτόξευση των οφειλών προς το δημόσιο, ή η εξάντληση της φοροδοτικης ικανότητας του μέσου πολίτη έφερε την υπερφορολόγηση για να μαζευτούν τα όσα απαιτούσε το προφίλ εξόδων της κρατικής μηχανής.
Η ουσία παραμένει ότι το σύνολο της παραγωγικής οικονομίας είναι σιδηροδέσμιο με €230 δις μη-εξυπηρετούμενες οφειλές κόκκινων δανείων και φόρων, οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε 50.000 πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών ετησίως και σε εξανδραποδισμό των πολιτών, σε υπό-κεφαλαιοποίηση τις τράπεζες, σε υπο-αξίες την αγορά ακινήτων.
Αυτά οδηγούν σε ανυποληψία το πολιτικό σύστημα στα μάτια του μέσου πολίτη γιατί μετά από 10 χρόνια κρίσης αυτά παραμένουν άλυτα προβλήματα που κανείς δεν κατάφερε να διαχειριστεί σωστά και οδηγεί τους ψηφοφόρους προς τους λαϊκιστές.
