Τη Δευτέρα 9/7/2018 και ώρα 21:00 η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου θα δώσει συναυλία στην κεντρική πλατεία.
Η ανακοίνωση αυτή φαίνεται ίδια με τις εκατοντάδες που έχουν εκδοθεί κατά τα 180 χρόνια δράσης της Φιλαρμονικής μας για τις θερινές υπαίθριες συναυλίες της· τις θρυλικές «πλατείες» της.
Κι όμως υπάρχει κάτι που δίνει μια ιδιαίτερη «νότα» στις νότες που θα ακούσει σήμερα το ληξουριώτικο κοινό….
Το Ζαχαροπλαστείο του Μαυροειδή, το μοναδικό στο Ληξούρι στο είδος του, αυτό το κατάστημα, που, από τότε που ο Κωνσταντής Μαυροειδής το πρωτολειτούργησε στο «Μαρκάτο», πέρασε μαζί με τον Ληξουριώτη όλες τις χαρές και τις λύπες αυτής της πόλης,κλείνει εφέτος τα 100 χρόνια ζωής.
Εκατό χρόνια, που από τις καρέκλες αυτού του μαγαζιού πέρασαν πολλές γενιές για να ξεκουραστούν, για να καυγαδίσουν, για να σχολιάσουν, κυρίως όμως για να ασκήσουν την αξεπέραστη «τέχνη» του ληξουριώτικου σκώμματος, της πατσανάτσας. Εκατό χρόνια, που ο «Μποσκέτης» βρισκόταν πάντα στο στόμα του Ληξουριώτη, όταν μιλούσε για την κοινωνική ζωή της πόλης του.
Και η οικογένεια Μαυρειδή, πάντα εκεί, στο πόστο της, μέσα ή έξω από το μαγαζί της να ασχολείται περισσότερο με το να χαμογελάσει ο πελάτης, παρά με το να παραγγείλει (και συνεπώς να πληρώσει)!
Από μικρός, πριν ενταχθώ στην Φιλαρμονική, θυμάμαι από αυτό το Ζαχαροπλαστείο να ακούω τον ήχο της στις «πλατείες» της. Και μετά, όταν πλέον ήμουν μέλος της μπάντας ….. δυσπερίγραπτη είναι η αίσθηση αλλά θα προσπαθήσω: Μια γλύκα σε όλη σου την ψυχή, καθώς ένιωθες την δροσιά από τις σταγόνες του συντριβανιού, καθώς άκουγες τον ρυθμό της γκρανκάσας να αναμιγνύεται με τον θόρυβο των κουταλιών στα πιατελάκια του Μαυροειδή, άντε και καμία φορά με την φωνή: «ακόμα εφκείνη η σοκολατίνα ωρέ Μάαααρκο;» κι εσύ έπαιζες την μουσική Εκείνης, της Αιώνιας Αγαπημένης του Ληξουριώτη, της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, βέβαιος πως το Ληξούρι ζει και θα ζει για πάντα και μαζί του θα ζει και θα αναπτύσσεται και η Φιλαρμονική του.
Οι Μαυροειδείδες, φαίνεται πώς είχαν διαισθανθεί αυτή την ενστικτώδη σχέση του Ζαχαροπλαστείου τους με την Φιλαρμονική, γι αυτό και όσο θυμάμαι τουλάχιστον, ο αείμνηστος Μπάμπης Μαυροειδής, στάθηκε δίπλα στο ιστορικό σωματείο σε καιρούς δύσκολους και ο γιος του, ο Άκης, συνεχίζει ανεπηρέαστος από οποιαδήποτε κρίση την «παράδοση» αυτή.
Μια υπεραιωνόβια Φιλαρμονική, λοιπόν, δίνει συναυλία την στιγμή που ένα Ζαχαροπλαστείο γίνεται αιωνόβιο. Αυτή είναι η «ιστορικότητα» της σημερινής συναυλίας. Και τώρα είμαι σίγουρος ότι θα σκέφτεστε: «Τι τον έπιασε τον Γιοσήφη και γράφει για τον Μαυροειδή; Τόσο πολύ του αρέσουνε οι νουγκατίνες ή πήρε μίζα εφτά κουτιά μάντολες και του κάνει διαφήμιση;»
Ούτε το ένα συμβαίνει (ποτέ μου δεν συμπάθησα τις νουγκατίνες, Άκη) ούτε το άλλο.
Η «τέταρτη γενιά» Μαυροειδή, ο Νίκος και ο Χαράλαμπος, εφέτος που γιορτάζει την εκατονταετία του μαγαζιού της, αντί να βάλει διαφημιστικές ταμπέλες σε όλη την Κεφαλονιά, αντί να διοργανώσει καμιά σκυλοσυναυλία για να μαζέψει κόσμο, αντί να σπάσει 100 πιάτα στα μπουζούκια, αντί τόσα άλλα συνηθισμένα και «αντιληξουριώτικα» ένιωσε την ανάγκη να δωρίσει στην Φιλαρμονική μουσικά όργανα και μάλιστα ζητώντας μας να μην αναφερθεί το γεγονός!
Τέτοια γεγονότα όμως πρέπει να αναφέρονται, για να αντιλαμβανόμαστε όλοι μας πώς νοιώθει ο γνήσιος Ληξουριώτης την Φιλαρμονική Του.
Γι αυτό Άκη, που όταν σου είπα ότι από χρέος στην Φιλαρμονική θα γράψω αυτό το κείμενο μου ζήτησες πρώτα «να το δεις», έχε υπόψη σου ότι δεν θα δεχθώ να αφαιρέσεις το σημείο της δωρεάς. Ο γέγραφα, γέγραφα.
Ιωσήφ Β. Λουκέρης
