Αν θέλεις να είσαι ένας καλός μαρξιστής, θα πρέπει να γνωρίζεις ότι η μεγαλύτερη αδυναμία του ανθρώπινου είδους είναι η ανικανότητά του να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες που του έχει θέσει ο μαρξισμός. Μπορεί μία από τις βασικές αρχές του μαρξισμού να είναι ότι η ανθρώπινη φύση είναι τελειοποιήσιμη, αλλά το πρόβλημα του μαρξισμού είναι ότι για την επιτυχημένη εφαρμογή του χρειάζεται να προϋπάρχει ο «νέος άνθρωπος» που μόνο ο μαρξισμός μπορεί να δημιουργήσει και, επομένως, στο συγκεκριμένο σημείο παρουσιάζεται ένα αντίστροφο «έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα».
Και μια και αναφέραμε κάτι για αβγά, να σημειώσουμε ότι έγιναν υπέρογκες προσπάθειες σε όλα τα μαρξιστικά καθεστώτα ώστε να παραχθούν «ομελέτες», πολιτικά μιλώντας πάντοτε. Εσπασαν περί τα 100.000.000 αβγά, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα λόγω των προαναφερθεισών αντικειμενικών δυσκολιών. Ο Στάλιν είχε πει ότι «εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι με ιδιαίτερη σύσταση. Είμαστε φτιαγμένοι από ξεχωριστό υλικό», αρθρώνοντας πρώτη φορά το αριστερό πλεονέκτημα. Μπορεί ποτέ να μη φτιάχτηκαν οι ομελέτες και μπορεί να μη δημιουργήθηκε ο «νέος άνθρωπος», αλλά τουλάχιστον ο μαρξιστής βρίσκεται σε ένα επίπεδο ανώτερο από όλα τα άλλα μέλη μιας κοινωνίας.
Ο καλός μαρξιστής γνωρίζει ότι το χειρότερο πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι αυτό της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Οχι μόνο γιατί είναι το τελευταίο στάδιο πριν από τον σοσιαλισμό, αλλά γιατί επί της αρχής αντιπροσωπεύει όλα όσα αντιμάχεται ο μαρξισμός: την πολιτική και οικονομική ελευθερία του ατόμου, τη διάκριση των εξουσιών, την ύπαρξη αντικρουόμενων συμφερόντων, τα όρια στην εξάσκηση της πολιτικής εξουσίας, το δικαίωμα στο λάθος. Ο καλός μαρξιστής καταλαβαίνει ότι όλα τα παραπάνω παραβιάζουν το κεκτημένο μιας πεφωτισμένης πρωτοπορίας που γνωρίζει τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και τις πιο απόκρυφες ιστορικές αναγκαιότητες.
Ο καλός μαρξιστής πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει ότι η ευθεία σύγκρουση με τη φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι και η πιο αποτελεσματική μέθοδος για την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής ουτοπίας. Ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος είναι η διείσδυση σε όλους τους δημόσιους θεσμούς, η σταδιακή μεγέθυνση του κράτους και η επέκταση των εξουσιών του. Η ψευδής συνείδηση αποτρέπει τις μάζες από το να κατανοήσουν ότι όλες οι απόψεις τους περί οικογένειας, θρησκείας, ηθικής και περιουσίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από την εσωτερίκευση της κυρίαρχης ιδεολογίας. Υποσκάπτεις τον θεσμό της οικογένειας τη μία, βάζεις έναν ΕΝΦΙΑ την άλλη, και σιγά σιγά συμβαίνει αυτό που θα ονομάζαμε σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Ο καλός μαρξιστής τα γνωρίζει όλα αυτά· το πρόβλημα είναι ότι το αγνοούν όλοι οι υπόλοιποι.
