Η Ίριδα – η κόρη μου- ήταν ένα μωρό που έπινε όλο του το γάλα. Καμία φορά έπινε και παραπάνω από αυτό που έπρεπε. Όλα όμως άλλαξαν όταν άρχισε να τρώει φρούτα. Από την αρχή δεν τα συμπάθησε καθόλου, κανένας συνδυασμός φρούτων δεν την έπεισε ότι η φρουτόκρεμα είναι ένα νόστιμο πρωινό. Είχε περάσει ένας μήνας και συνέχιζε να μην μπορεί να φάει πάνω από δέκα κουταλιές.

Πραγματικά αυτή η άρνησή της ώρες-ώρες, με στεναχωρούσε τόσο πολύ που ξεχνούσα όλα όσα ξέρω, όλα όσα λένε τα βιβλία, όλα όσα θα συμβούλευα μια νέα μαμά. Αυτή ήταν μια από τις φορές που το συναίσθημα κέρδισε όλες τις γνώσεις που έχω και όλες τις θεωρίες που ξέρω. Αυτό που σκεφτόμουν ήταν «πως θα φάει λίγο ακόμα;» Και ήμουν έτοιμη να κάνω οτιδήποτε για να την πείσω. Να ανοίξω τηλεόραση, να φέρω μπροστά της όλα τα παιχνίδια, να τη βγάλω από το καρεκλάκι της, αρκεί να φάει ακόμα μια κουταλιά. Λοιπόν, θα σας πω όλη την αλήθεια. Δεν τα σκέφτηκα μόνο όλα αυτά, κάποια τα έκανα κιόλας!!! Το αποτέλεσμα φυσικά δεν ήταν αυτό που περίμενα, έφαγε μια δυο μέρες λίγο παραπάνω και μετά τίποτα. Και τώρα τι κάνω;

Ήρθε η ώρα λοιπόν να δω το θέμα αυτό με ψυχραιμία. Το φαγητό έχει συγκεκριμένη ιεροτελεστία, βάζουμε το παιδί στο καρεκλάκι του και το αφήνουμε να φάει όσο χρειάζεται κάθε φορά. Πρέπει από μικρό να μάθει ότι το φαγητό είναι δική του ανάγκη. Δεν τρώει για να ευχαριστήσει τη μαμά κ το μπαμπά.

Εμείς οι μαμάδες από την πλευρά μας πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι άλλο το παιδί «δεν τρώει» και άλλο το παιδί «δεν τρώει όσο θέλουμε εμείς». Αν ξεχάσουμε για λίγο τα γεμάτα πιάτα που βλέπαμε στην παιδική μας ηλικία και τη γιαγιά ή τη μαμά μας να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να φάμε μια μερίδα ενήλικα, τότε θα συνεργαστούμε καλύτερα με το παιδί μας.

Σύντομα το μικρό μας θα συνηθίσει όλες τις νέες γεύσεις και σιγά σιγά θα αλλάξουν και οι ποσότητες που θα τρώει. Γι’ αυτό καλό θα ήταν εμείς οι μαμάδες να μην αγχωνόμαστε, το παιδάκι μας μπορεί να είναι μικρό αλλά γνωρίζει καλά τις ανάγκες του!

Πηγή: anastasiasworld.gr