Είναι κάποιες μέρες , ειδικά μετά από το γραφείο, που σκέφτομαι πόσα πολλά πράγματα θα ήθελα να πω στα παιδιά μου, που δεν λέω κάθε μέρα (αν και θα ήθελα).

Oι πιο πολλές ιστορίες που ακούω στη δουλειά μου είναι για γονείς που δεν έμαθαν στα παιδιά τους ότι αξίζουν, που δεν τους έμαθαν να πιστεύουν στον εαυτό τους, που δεν τους είπαν πόσο τα αγαπούν, που ξέχασαν μέσα στη δίκη τους καθημερινότητα ότι τα παιδιά τους είναι σπουδαία και σημαντικά. Ότι πιο σημαντικό έχουν.

Ανακαλύπτω κάθε μέρα ότι όλα όσα εμείς οι γονείς μπορεί να θεωρούμε αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα για τα παιδιά μας. Τα περισσότερα παιδιά μας βλέπουν αγχωμένους, βιαστικούς και επικριτικούς. Είμαστε με το ρολόι στο χέρι και συνέχεια ρωτάμε « ακόμα δεν τελείωσες το διάβασμα; Τι ώρα θα κοιμηθείς πάλι;», «ακόμα να ετοιμαστείς; θα αργήσουμε στο σχολείο», «είδες ο φίλος σου; Πήρε πολύ καλό βαθμό στο διαγώνισμα, να διαβάζεις περισσότερο» και πολλά αλλά τέτοια κάθε μέρα.

Ας σταματήσουμε λίγο να σκεφτούμε, τους αξίζει αυτή η καθημερινότητα; Τι χρειάζονται πραγματικά από εμάς τα παιδιά μας;

Χρειάζονται να ακούνε καθημερινά από εμάς ότι τα εμπιστευόμαστε, ότι τα αγαπάμε πολύ, ότι πιστεύουμε σε εκείνα, ότι αξίζουν, ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Χρειάζονται να μας ακούνε να ζητάμε συγνώμη όταν κάνουμε λάθος. Τα λάθη επιτρέπονται, όλοι κάνουμε λάθη, το θέμα είναι από αυτά να μαθαίνουμε και να προχωράμε.

Είναι σημαντικό “να μιλάς στα παιδιά σου σαν να είναι τα πιο σοφά, τα πιο ευγενικά, τα πιο όμορφα και τα πιο μαγικά πλάσματα στη γη, γιατί αυτό που θα πιστέψουν αυτό θα γίνουν”.  (Brooke Hampton).

Πηγή: anastasiasworld.gr