Η υπόσχεση του ταξιδιού

Δεν επιστρέφεις στην Ιθάκη, η Ιθάκη επιστρέφει σε σένα. Απρόσμενη κι ωραία, σαν ερωμένη που σου δίνει άλλη μια ευκαιρία. Έχεις την εντύπωση πως γύρισες τον κόσμο, πως ταξίδεψες σαν θαλασσόλυκος σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, αλλά η Ιθάκη σού θυμίζει πως ακόμα τίποτα δεν είδες. Αυτή σε ταξιδεύει όπως θέλει κι όταν θέλει, σε παίζει και σε ταλαντεύει όπως η λάμπα την πεταλούδα μέσα στη νύχτα. Θες να την πλησιάσεις αλλά φοβάσαι μην κάψεις τα φτερά σου, θες να γίνεις Οδυσσέας αλλά τον θυμωμένο Ποσειδώνα δεν νίκησες ακόμα, θες να ξαποστάσεις στον ίσκιο μιας αυλής και να γευτείς το μέλι, αλλά η Ιθάκη σού θυμίζει πως δεν τρύγησες ποτέ… και δεν σε θέλει.

Η Ιθάκη δεν σε θέλει πανούργο και πολυμήχανο, επίκλοπο και πολυάρρητο, θέλει να συναντήσει τον αληθινό σου εαυτό, την άσπιλη σπίθα των σπλάχνων σου. Τη μάσκα του φαίνεσθαι δεν θα τη χρειαστείς στο νησί, εδώ μιλάς με τα μάτια ή σωπαίνεις, δεν έχεις να δηλώσεις τίποτα σε κανέναν. Σε τελωνείο της ψυχής, τελείς καθήκοντα συνοδοιπόρου ή γυρίζεις σπίτι σου. Η Ιθάκη μοιάζει περήφανη και μελαγχολική όταν φτάνεις Κυριακή πρωί στο Κιόνι με τη βάρκα σου, άυπνος ο Αίολος χουφτώνει τα πυκνά κλαδιά των κυπαρισσιών και υποκλίνεσαι μπροστά στους τρεις μύλους της πλαγιάς για να ξορκίσεις το γκρίζο Παρίσι που κουβαλάς μέσα σου. Η Ξένια σού ψήνει ένα βαρύ γλυκό στην προκυμαία, στο προαύλιο της εκκλησίας ο Στέλιος απαγγέλλει Μαβίλη στα πιτσιρίκια της γειτονιάς «…πως είναι όμορφη η θωριά σου κόσμε σ’ αυτόν που σε θωρεί…» και η Ελευθερία πλέκει στεφάνια από γιασεμί για το πανηγύρι. Στην Ιθάκη τα σκυλιά δεν γαβγίζουνε, θυμούνται. Κι αν τύχει, συγχωρούνε τους κυνικούς ανθρώπους. Στο Ιόνιο δεν εξυπακούεται τίποτα, ακούγονται μόνο οι φωνές των ποιητών για όποιον μπορεί να ακούσει, σε μυστικά σοκάκια με φραγκοσυκιές και βιολέτες «κι αν εξεράθη το κλαρί, πάντα χλωρή είν’ η ρίζα…» (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)

Αγαπώ την Ιθάκη για όλα αυτά που δεν σου δίνει στο πρώτο ραντεβού. Για αυτά που σου υπόσχεται σιωπηλά, για την υπόσχεση του ταξιδιού.

Πηγή: athinorama.gr