Του Γ. Μεσσάρη

«Είσαστε για τα πανηγύρια. Είσαστε τελείως αχαϊρευτοι. Είσαστε ανάξιοι απόγονοί μας. Δεν σεβαστήκατε την πνευματική παρακαταθήκη που σας αφήσαμε. Από μάς φωτίστηκε όλος ο κόσμος και εσείς ρεμάλια μείνατε στο σκοτάδι. Αίσχος. Μας ντροπιάζετε. Φτου που να χαθείτε, ρεμάλια…»

«Σοφέ δάσκαλε Σωκράτη, μού φαίνεται ότι τα παραλές…»
«Τι τα παραλέω και πράσινα άλογα. Πες μου κάτι που δημιουργήσατε εσείς, οι απόγονοί μας, που να είναι αντάξιο του δικού μας μεγάλου έργου…»
«Ε, πώς, έχουμε και εμείς κάτι να επιδείξουμε. Εφεύραμε το σουβλάκι, το κοντοσούβλι, το τζατζίκι και άλλες γαστρονομικές πανδαισίες που τις τρώνε οι τουρίστες και ξερογλείφονται…»
«Μεσσάρη, δεν θέλω ανοησίες…»
«Εν τάξει δάσκαλε, έχεις κάποιο δίκιο. Δεν μεγαλουργήσαμε όπως εσείς αλλά έχουμε τέλος πάντων έναν Ολυμπιακό που σχίζει χασέδες, δεν μπορείς να πεις!…»
«Αν δε σοβαρευτείς θα σταματήσω εδώ τη συζήτηση, το καταλαβαίνεις; Έχετε ανείπωτα χάλια, βρισκόσαστε κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού, και αρνείσθε να ξυπνήσετε. Κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου. Τρανό παράδειγμα της ανικανότητάς σας να σκεφθείτε το συμφέρον σας, αποτελούν οι πολιτικοί που εκλέγετε για να σας κυβερνήσουν! Μέσα στη σκοτεινή σας εθνική μιζέρια, μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι επαναστάτες του 21…»
«Δάσκαλε, με όλο το σεβασμό, μού φαίνεται ότι δεν είσαι διαβασμένος σε ότι αφορά τη μοντέρνα πολιτική. Εδώ εκλέξαμε μια αριστερή κυβέρνηση που έχει φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Αυτό και αν δεν είναι πρωτιά. Αριστερή κυβέρνηση που εκφράζει τη δεξιά! Πάλι δίνουμε τα πρωτοποριακά πολιτικά μας φώτα στον κόσμο. Όχι, πείτε μου, πια άλλη χώρα είναι τόσο καινοτόμος;…»
«Μ’ αυτά τα μυαλά να κοιμάστε και δεν θα ξυπνήσετε ποτέ! Εσείς πήρατε τη Δημοκρατία και τη μετατρέψατε σε φαυλοκρατία. Για σας Δημοκρατία σημαίνει ασυδοσία! Δεν διδαχτήκατε τίποτα από εμάς. Ως λαός έχετε μετεξελιχθεί σε όχλο. Έχετε γίνει γελωτοποιοί του πολιτισμένου κόσμου. Των λαών που διδάχθηκαν από εμάς τους αρχαίους Έλληνες ενώ εσείς, οι απόγονοί μας, τα γράψαμε όλα στον κόκορα. Δεν κρατήσατε τίποτα…»
«Στο θέμα αυτό, Δάσκαλε, είσαστε εν μέρει σωστός και εν μέρει λανθασμένος. Θα πρέπει να σας πω ότι για όλα φταίνε οι εξαγωγές. Πάνω στην αναμπουμπούλα των επαναστάσεων, των πολέμων, των εμφυλίων, των πραξικοπημάτων, των Πολυτεχνείων, των διαδηλώσεων, των εξεγέρσεων… εξαγάγαμε όλο τον πολιτισμό που μας κληροδοτήσατε και ξεχάσαμε να κρατήσουμε κάτι και για μας! Αυτό πράγματι ήταν ένα λάθος…»
«Μπούρδες τέκνο μου. Μπούρδες. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Δεν μπορώ εγώ, αλλά και όλοι όσοι σύγχρονοί μου εργάστηκαν να κτίσουν το αρχαίο ελληνικό μεγαλείο, να βλέπουμε την κατάντια σας. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι απόγονοί μας έφτασαν στο σημείο να θεωρούν την πονηριά εξυπνάδα, τη χυδαιότητα τέχνη, την ευγένεια χαζομάρα, την καλοσύνη αδυναμία, την εξαπάτηση μαγκιά και το επιχειρηματικό κέρδος κλεψιά! Έτσι δεν κτίζονται νέοι Παρθενώνες. Έτσι γκρεμίζεται και ο υπάρχων. Έτσι δεν ανεβαίνεις τα σκαλιά της διανόησης, έτσι κατεβαίνεις τα σκαλιά του αφανισμού. Ανησυχούμε ως δημιουργοί και πρόγονοί σας και σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε για να σας ξαναφέρουμε στο δρόμο που χαράξαμε για σάς και από τον οποίο λοξοδρομήσατε. Μέχρι και ο Δίας έχει εξοργιστεί και κάποια στιγμή θέλησε να σας ρίξει τους θεϊκούς του κεραυνούς μπας και σας αφυπνίσει. Πρέπει επί τέλους να βγείτε από το λήθαργο και να φανείτε αντάξιοι συνεχιστές του έργου μας. Μόνο έτσι θα νοιώσουμε και εμείς ότι πετύχαμε πλήρως σε όλα…»
«Μα ήσασταν τέλειοι. Πετύχατε στα πάντα…» διέκοψα δειλά το θυμωμένο Σωκράτη σε μια προσπάθεια να τον εξευμενίσω.
«Δεν έχεις δίκιο, τέκνο μου. Υπάρχει και κάτι στο οποίο, δυστυχώς, αποτύχαμε…»
«Σε τι, Δάσκαλε;»
«Στους απογόνους μας, τέκνο μου. Στους απογόνους μας…»
……………………………
«Έλα ξύπνα. Πώς κοιμήθηκες πάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου. Είναι ώρα για φαγητό» άκουσα τη φωνή της γυναίκας μου που ταυτόχρονα με έσπρωχνε ελαφρά στον ώμο…
Πετάχτηκα. «Θα φάει μαζί μας και ο Σωκράτης» ρώτησα.
«Ποιος Σωκράτης, καλέ;» μου απάντησε κάνοντας το σταυρό της «Δεν έχουμε καλεσμένους».
«Άσε την άλλη φορά. Μού διέφυγε να τον καλέσω…» ψιθύρισα καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες να επανέλθω στην πραγματικότητα.
Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να περνάτε καλά. Αν το βρίσκετε δύσκολο, πρέπει να φιλοσοφήσετε λίγο τη ζωή. Βάλετε στην άκρη τις πίκρες της. Μην αφήνετε τις απογοητεύσεις να σας κυριεύουν. Υπάρχουν και χειρότερα. Η ευτυχία είναι τέχνη που δυστυχώς δύσκολα διδάσκεται. Και μη ξεχνάτε να οδηγείτε με σύνεση.
Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το άρθρο ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση georgemessaris@gmail.com και εγώ θα το μεταβιβάσω.
www.omegadocumentaries.com (Τελευταία παραγωγή: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ)