Του π. Φώτιου*

Υπάρχει παντού φασαρία, παντού φωνές. Όλοι τρέχουν στην μεγάλη πύλη. Μα τι γίνεται; Παντού αναβρασμός! Κάποιοι μιλούν για κάποιον που ενώ ήταν νεκρός και μάλιστα τεσσάρων ημερών τώρα ζει. Κάποιος τον ανέστησε και μάλιστα ο Ιησούς από την Ναζαρετ. Έχω ακούσει πολλά για αυτόν, έχει κάνει πολλά παράδοξα πράγματα τα οποία σου προξενούν εντύπωση!
Σήμερα έρχεται στην Ιερουσαλήμ. Θα πάω να δω και εγώ αν αυτά που ακούω είναι όντως αλήθεια. Έρχεται σαν βασιλιάς …η υποδοχή τεράστια. Είναι πράξη θριάμβου, από ένα λαό που αναζητά τον δικό του Σωτήρα. Θα περίμενε κανείς να δει μια μεγαλειώδη συνοδεία με όλα εκείνα που σηματοδοτούν τον ερχόμενο μεγάλο Άρχοντα …στρατό, άγημα τιμής, επίσημους, κόκκινο διάδρομο και βέβαια η συνοδεία που αρμόζει σε μία μεγάλη φιέστα. Αλλά όμως αντί αυτού τα μάτια μου βλέπουν να εισέρχεται στην πόλη μου ένας απλοϊκός και συνάμα γαλήνιος άνθρωπος, τα μάτια του γεμάτα καλοσύνη, παντού να ακτινοβολούν την αγάπη και μάλιστα χωρίς να κρίνει …αλλά νιώθεις την ζεστασιά της καρδιάς Του.
Κοιτώ με αγωνία να δω αυτόν που ανέστησε … ήταν δίπλα του … πράγματι είναι αλήθεια, είναι ο Λάζαρος από τη Βηθανία. Μα πως έγινε αυτό; Μήπως είναι απεσταλμένος από τον Θεό; Είναι αυτός που γράφουν οι γραφές; Σίγουρα είναι άνθρωπος αρετής. Περνά από δίπλα μου η πομπή, το άκακο υποζύγιο κουβαλά τον μεγάλο Βασιλέα. Ο κόσμος απλώνει τα ρούχα του, τα παιδιά φωνάζουν δυνατά το καλώς όρισες. Όλοι βρίσκουν κάτι καλό να πουν … διηγούνται τα θαύματα Του, εκεί μαθαίνω την ιστορία Του. Μένω εμβρόντητος για όσα μας έχει προσφέρει, χωρίς ποτέ να ζητήσει αντάλλαγμα. Οι μόνοι που έχουν αγριέψει είναι οι Φαρισαίοι. Οι άνθρωποι του Νόμου, της Θρησκείας, αυτοί που θα περίμενε κανείς να ήταν δίπλα του και όχι να ψάχνουν τρόπους να τον θανατώσουν. Δεν αντέχουν τον έλεγχο Του, την θυσιαστική Του αγάπη έναντι στην δική τους ψευτιά, την αλήθεια Του απέναντι στο μίσος και στη σκληρή καρδιά τους. Τα μάτια μου ήταν συνεχώς πάνω Του. Ένιωθα και ταυτόχρονα παρακαλούσα η μέρα αυτή να μην έχει τέλος. Τα όσα είναι χαραγμένα στην καρδιά μου κανείς δε θα μου τα διαγράψει ποτέ. Ήταν μαγική η συνάντηση μας ….δεν είπαμε ούτε μια λέξη …αλλά με εκείνο το κοφτερό και ταυτόχρονα σωτήριο βλέμμα Του.. μου δίδαξε το δικό Του Ευαγγέλιο. Ήταν σαν να Τον ήξερα χρόνια. Μακάρι να Τον είχα γνωρίσει από καιρό … η ζωή μου θα ήταν διαφορετική.
Οι μαθητές Του ήταν άνθρωποι καθημερινοί, απλοί ψαράδες. Σε αυτούς δίδαξε την δική Του Καινή Διαθήκη. Αυτοί μετά από καιρό θα μου δώσουν την χαρά να τους ακολουθήσω. Θέλω και εγώ να γίνω μαθητής στο δικό Του σχολείο, σχολείο θυσίας και αυτοπροσφοράς. Τελικά, η μέρα των εορτών και των φοινίκων δεν θα διαρκέσει πολύ, γιατί απλά ο λαός όταν τον μετατρέπεις σε όχλο τότε σταυρώνεται και ο ίδιος.
Όλα αυτά που έζησα την ήμερα αυτή δεν θα απηχούν σε μερικές μέρες στην ίδια πόλη, από τους ίδιους ανθρώπους. Η μνήμη μας είναι τόσο μικρή που εύκολα ξεχνάμε τον Ευεργέτη μας και τα όσα μας δώρισε η μεγάλη Του αγάπη. Το αποτέλεσμα είναι από την μια να ζητούμε τα πάντα και ποτέ να μην δίνουμε αυτά που οφείλουμε, έστω την καρδιά μας σε Εκείνον. «Αντί του μάννα χολή …αντί του ύδατος όξος».
Αυτοί είμαστε δυστυχώς, αυτά συνεχίζουμε και κάνουμε. Καλή δύναμη λοιπόν στην ανάβαση της δικής μας Ιερουσαλήμ.

*Ο Αρχιμ. Φώτιος Γαβριελάτος είναι Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλλήνιας