Εισήλθαμε και πάλι φέτος, με την βοήθεια του Θεού, στην κατανυκτική  περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η πρώτη  Κυριακή μας υπενθυμίζει, ότι ο μόνος τρόπος προσοικειώσεως της εν Χριστώ απολυτρώσεως, η μόνη γνήσια βίωση της πίστεως είναι η Ορθοδοξία. Μακριά από την Ορθοδοξία ή έξω από την Ορθοδοξία, ο Χριστιανισμός εκφυλίζεται σε μία άχρωμη και άοσμη φιλοσοφική θεωρία. Αποκορύφωση δε και ολοκλήρωση της κατανυκτικής αυτής περιόδου, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, είναι ο αιμόραντος Γολγοθάς και η σωτήρια και φωταυγής εκείνη νύκτα της κοσμοχαρμοσύνου Αναστάσεως.

Καθ’όλο αυτό το διάστημα η Μητέρα μας Ορθόδοξη Εκκλησία προσκαλεί τα τέκνα της σε ωραίες και ανυψούσες την ψυχήν ακολουθίες, λειτουργίες προηγιασμένες, μεγάλα απόδειπνα, χαιρετισμούς της Θεοτόκου και συνθέτει ένα υπερκόσμιο κλίμα, όπου η ψυχή συναντιέται με τον Θεό και το γήινο γεφυρώνεται με το ουράνιο.

Και όμως η περίοδος αυτή υφίσταται μία επικίνδυνη καθίζηση στις συνειδήσεις των πιστών. Δεν συγκινεί, δεν ηλεκτρίζει τον άνθρωπον της εποχής μας. Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος ή καθόλου δεν προσέρχεται στην Εκκλησία ή η προσέλευσή του έχει τον χαρακτήρα μιας ψυχρής τυπικότητας.

Βεβαίως, δεν αρνούμεθα ότι υπάρχουν οι ευσεβείς εκείνες ψυχές που αναζητούν στην Εκκλησία την ανακούφιση, την καταξίωση, την γαλήνη και, που γι’αυτές η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η μοναδική ευκαιρία μιας άσκησης, μιας απόλαυσης υψηλότερων και αυτόχρημα θείων ηδονών. Αναφερόμαστε όμως  στο πλήθος των αδιάφορων, οι οποίοι δικαιολογούν από τη μία την απομάκρυνσή τους από το ναό και την βεβήλωση της Αγίας Τεσσαρακοστής μέσω ποικίλων πράξεων κοσμικής ματαιοδοξίας ή και σαρκικής αποχαλίνωσης, και από την άλλη τον νεοειδωλολατρισμό τους με την διαπίστωση, ότι -τάχα- η εποχή μας, με τις απίθανες τεχνικές κατακτήσεις, με τα εκτυφλωτικής εντάσεως φώτα των προβολέων της, δεν ανέχεται τέτοιους ψυχισμούς που διαμορφώνονται στο  ημίφως του ορθόδοξου μυστικισμού και στην ευωδία του θυμιάματος των ακολουθιών.

Δυστυχείς και ταλαίπωροι! «Φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν». Δεν βλέπουν, λοιπόν, τα χαίνοντα βάραθρα του ολέθρου, που άνοιξεν αυτή η περίφημη τεχνική πρόοδος;  Δεν γεύονται την πικρία, που προσφέρει αυτή η πολύκροτη εποχή των φώτων, σε όσους αναζητούν – όπως άλλοτε ο  Διογένης – ά ν θ ρ ω -π ο ν; Δεν ακούνε τις ανησυχητικές εκρήξεις φοβερών όπλων ανυπολόγιστης καταστρεπτικής δύναμης, τα οποία δοκιμάζονται τώρα, για να χρησιμεύσουν κάποτε σε έναν όλεθρο;

Ω! Τα πολυύμνητα φώτα του αιώνα της προόδου είναι φώτα σκοτεινά ή μάλλον φώτα που αποτυφλώνουν. Τι λοιπόν αναζητούν απ΄ αυτά; Ας εγκαταλείψουμε, όσο είναι ακόμη καιρός, τον επαίσχυντο αυτό ειδωλολατρισμό και την επικίνδυνη αυτή τεχνολατρεία.

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή προσφέρει μία θαυμάσια ευκαιρία ενός ωφέλιμου προσανατολισμού προς το κατ’εξοχήν φως, «το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον».

Ας μην την χάσουμε! Η ψυχή του ανθρώπου ζωογονείται μόνον από ό,τι της δείχνει το δρόμο προς την θέωση, προς την πραγμάτωση του «καθ’ ομοίωσιν».

Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος

Ιεροκήρυκας Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας