Τι προβλέπεται λοιπόν για τους εργαζομένους την επομένη των ευρωεκλογών, στις 26 Μάη;

Ανεξάρτητα από το ποιος θα βγει ενισχυμένος από τις ευρωεκλογές, οι εργαζόμενοι θα έχουν μπροστά τους ν’ αντιμετωπίσουν:

– Το οπλοστάσιο των αντιλαϊκών – αντεργατικών νόμων που ψηφίστηκαν το προηγούμενο διάστημα φορτώνοντας στο λαό τα βάρη της κρίσης, προωθώντας καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που το σύστημα είχε ανάγκη ανεξαρτήτως της κρίσης. Δεν έχουμε ακόμα νιώσει όλες τις επιπτώσεις από την εφαρμογή τους. Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα συνεχίσει την ενίσχυση αυτού του οπλοστασίου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι είναι αδύνατο να το καταργήσει αμέσως, αλλά σε βάθος χρόνου… δηλαδή ποτέ.

– Τις Συνθήκες της ΕΕ, τους κανονισμούς, τα μνημόνια διαρκείας, τη μόνιμη εποπτεία για όλα τα κράτη της ΕΕ, την τήρηση των δεσμεύσεων απέναντι στην ΕΕ και την Ευρωζώνη στις οποίες τόσο τα κόμματα της συγκυβέρνησης όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαιώνουν την προσήλωση. Αντιλαϊκό πλαίσιο που δε γίνεται φιλολαϊκό, γιατί ανταποκρίνεται στους λόγους δημιουργίας της ΕΕ, δηλαδή στην υπεράσπιση των συμφερόντων των μονοπωλίων και του κεφαλαίου σε κάθε κράτος – μέλος.

– Τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης με κανόνες του την «ανταγωνιστικότητα», την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τη συμπίεση των μισθών, την υποβάθμιση των εργατικών – λαϊκών αναγκών κ.λπ. Τόσο τα κόμματα της συγκυβέρνησης όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν ότι θα στηρίξουν αυτόν το δρόμο, κόπτονται για την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις. Δηλώνουν ότι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν αυτούς τους κανόνες. Γι’ αυτό, π.χ., ο ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει ότι δεν μπορεί να επιβάλει κατώτατους μισθούς, προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα.

Η στρατηγική σύμπλευση των κομμάτων της συγκυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται όλο και πιο εμφανής, γι’ αυτό άλλωστε καταφεύγουν σε αποπροσανατολιστικούς καβγάδες και συνθηματολογίες.

Πρέπει λοιπόν να σκεφτούν οι εργαζόμενοι: Τι είναι αυτό που χρειάζονται στις 26 Μάη;

«Σταθερότητα» στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, των μέτρων που θα στηρίξουν την ανάκαμψη του κεφαλαίου, αλλά όχι ανάκαμψη του λαού;

Μια «νέα κυβέρνηση», η οποία όμως δε θα μπορεί να εγγυηθεί ούτε καν την αποκατάσταση εισοδημάτων στα προ κρίσης επίπεδα;

«Αλλαγή» στον τρόπο με τον οποίο θα στηριχτεί η ανάκαμψη των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο θα συνεχιστεί η καταλήστευση των εργαζομένων;

Υποσχέσεις για «αποκατάσταση αδικιών», που στην πράξη σημαίνουν πολιτικές πτωχοκομείου, διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και της ανεργίας, και όχι ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων, προστασίας των ανέργων;

Η, αντίθετα, ο λαός χρειάζεται ισχυρό εργατικό κίνημα και λαϊκή συμμαχία, μετερίζια αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίζεται, διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών – λαϊκών αναγκών; Χρειάζεται εκπροσώπους των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε δήμους, περιφέρειες κι Ευρωβουλή που θα αποκαλύπτουν τα αντιλαϊκά μέτρα, θα παλεύουν για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, θα στηρίζουν τους αγώνες των εργαζομένων, θα προβάλλουν τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα χωρίς δεσμεύσεις απέναντι στο κεφάλαιο και την ΕΕ, γιατί προέρχονται ή συστρατεύονται με το ΚΚΕ, το μοναδικό κόμμα που πολεμάει ανοιχτά τον καπιταλισμό και την ΕΕ, που υπερασπίζεται καθαρά τα άμεσα και μελλοντικά συμφέροντα των εργαζομένων;

Δεν πρέπει λοιπόν οι εργαζόμενοι να περιμένουν τίποτα από παλιούς και νέους διεκδικητές της κυβερνητικής εναλλαγής, από υποστηρικτές της ΕΕ, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Μόνη ψήφος που θα πιάσει τόπο για τους εργαζομένους είναι η ψήφος στο ΚΚΕ παντού.