40 χρόνια από την κοίμηση τού μακαριστού Μητροπολίτη Κερκύρας κυρού Πολυκάρπου στα Φαρακλάτα [εικόνες]

de Facto

23/03/2024 | 10:03

Τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου συμπληρώνονται σαράντα (40) χρόνια από την κοίμηση τού μακαριστού Μητροπολίτη Κερκύρας και Παξών κυρού Πολυκάρπου, Τοποτηρητή τής Μητροπόλεως Κεφαλληνίας 1982-1984 και εκατό (100) χρόνια από τη γέννησή του.

Αντί άλλου κειμένου, αναδημοσιεύω κείμενο τής μητέρας μου Καίτης Σπ. Καππάτου, όπως αυτό δημοσιεύθηκε στον Κεφαλληνιακό και στον Κερκυραϊκό τύπο το Μάρτιο τού 1984:

Τα δένδρα πεθαίνουν όρθια και οι Άγιοι με το σταυρό στο χέρι

Αγία η ζωή του και ο θάνατός του, Αγίου θάνατος.

Αισθάνομαι πολύ μικρή για να μπορέσω να υψωθώ και να ατενίσω το μεγαλείο τής ζωής του ολόκληρης. Μιάς ζωής ολοκληρωτικά δοσμένης σ’ ένα συνεχή ψυχικό συναγερμό, σε μια πίστη φλογισμένη και δημιουργική, σε μιά αυταπάρνηση που τον πύργωσε σε απροσμέτρητο ύψος και μεγαλείο.

Τον Αύγουστο του 83 σε λιτανευτική πομπή δίπλα στο άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου μας

Ο αποθανών Τοποτηρητής μας με την ταπεινοφροσύνη του, ανέβηκε τη σκάλα τής ηθικής τελείωσης. Το ύψος είναι δυσθεώρητο, μα η βάση έχει τής αρετής τα γερά θεμέλια.

Αυτή η αρετή τόν αποδέσμευσε από τίς ανθρώπινες αδυναμίες, τόν θωράκισε ηθικά και τόν ύψωσε σε ηθική και ελεύθερη προσωπικότητα. Σε μια προσωπικότητα τής οποίας η μεγαλοσύνη ευρίσκετο εις τήν απλότητα και η αξία της εις τήν προσφορά.

Η προσφορά του ήταν ποικιλόμορφη και σιωπηλή σαν το μυρμήγκι που δημιουργεί χωρίς μιλιά.

Μια ιστορική φωτογραφία λίγο πριν την κοίμηση του στα Φαρακλάτα. Ο Κυρός Πολύκαρπος Βαγενάς. Ακριβώς πίσω του ο μακαριστός Μητροπολίτης Γεράσιμος και ο μακαριστός παπά Δασκαλάκης

Ήταν σαν το βαθύ ποτάμι που κυλά χωρίς να φαίνεται η ροή του.

Η δημιουργική του προσπάθεια ήταν μεγάλη. Αξιοποιούσε με επιτυχία τόν χρόνο του, γιατί εγνώριζε ότι ο χρόνος που χάνεται δεν αναπληρώνεται ποτέ. Γι’ αυτό όλο του τό είναι εσείετο από την ανησυχία «Τί δεν έκανα; Τί έκανα; Τί από όσα έπρεπε να κάνω δεν έκανα;» γι αυτό και αυτή τήν ζωή του τήν τόσο έντονα δημιουργική, αν τήν κοιτάξουμε προς τα πίσω θα την δούμε τεράστια. Γιατί την ζωή τήν κάνει μικρή ή μεγάλη η δημιουργία και όχι ο χρόνος.

Προικισμένος με εξαιρετική κλασσική μόρφωση, ήταν πρότυπο Χριστιανού, υπόδειγμα ηθικής, έξοχος κοινωνικός άνθρωπός, σεμνός, ευπροσήγορος, καταδεκτικός, απλός και ευφυής. Η μορφή του πάντα γαλήνια και γελαστή από την αγάπη που ξεχείλιζε στόν εσωτερικό του κόσμο. Με την αγάπη του αυτή μπορούσε να νιώθει τούς ανθρώπους.

Πάντα σκυφτός, για να ανεβάζει τους άλλους. Πάντα ειρηνοποιός, πάντα γαλήνιος.

Η καρδία του κτυπούσε μόνο γιά να ακούει τόν διπλανό του, τόν συνάνθρωπό του.

Κι αυτή η καρδία, η τόσο μεγάλη εσταμάτησε να κτυπάει στά χώματα τούτου τού Νησίου.

Τί συντριβή γιά μάς, τί ευλογία στο Νησί μας.

Δυό χρόνια, παρ’ όλη τήν επισφαλή του υγεία και παρ’ όλο που το βασανισμένο του κορμί από τίς αρρώστιες και τίς ταλαιπωρίες υπέφερε, αυτός με χαρά ερχόταν στην Κεφαλονιά για να φέρει εις πέρας το έργο τού ειρηνοποιού.

Παρά τήν τελευταία απαγόρευση τών ιατρών, η θέλησή του γιά νάρθει ήταν δύναμη που απηχούσε τήν διάθεσή του για θυσία. Ήρθε, και τρείς ημέρες εργάστηκε εντατικά ώσπου η ώρα τής τελικής θυσίας έφθασε.

Πορεία μαρτυρίου ονομάζω τήν λιτανεία τής Παναγίας εις τά Φαρακλάτα. Ανέβαινε αγκομαχώντας σαν άλλος Ναζωραίος. Ξέροντας πως ζει τίς τελευταίες του στιγμές με σηκωμένο τόν Σταυρό ευλογούσε. Σ’ αυτή τήν στάση έπεσε μπροστά στήν εικόνα τής Παναγίας.

Τραγική εικόνα, μα και αιώνιο Σύμβολο και Μήνυμα. Όπως σε όλη του ζωή ακολουθούσε το δρόμο τού Κυρίου, και εβίωσε το έργον τού Κυρίου, έτσι και εις Κυρίον εκοιμήθηκε ιερουργώντας και ευλογώντας τόν λαό τού Θεού.

Αυτή ήταν η θυσία του στό καθήκον και τήν πίστη του, κι’ αυτή ήταν η βράβευσή του.

Έλαβε από το Θεό χάρη Αγίου και μάρτυρα, έλαβε την βράβευσή τής Αγίας του Ζωής.

Η Κεφαλονιά πενθεί.

Το δένδρο μόνο όταν πέφτει δείχνει πόσο μεγάλο ήταν, και ο Άγιος με τό θάνατό του.
Το μεγαλείο ενός ανθρώπου δεν μετριέται με τό πόσο μας στοιχίζει η ζωή του, αλλά μετά τό πόσο μας στοιχίζει ο θάνατός του.

ΚΑΙΤΗ ΣΠ. ΚΑΠΠΑΤΟΥ