Του Ναπολέοντος Λιναρδάτου
Όσο πιο αντιδημοκρατική είναι η ουσία ενός νόμου, τόσο πιο αναγκαία γίνεται η διαστρέβλωση της αλήθειας για την υπεράσπιση του. Στο νόμο λογοκρισίας που θέλει να περάσει η κυβέρνηση, η αλήθεια είναι κάτι περισσότερο από περιττή, είναι πολιτικά ύποπτη και θεσμικά επικίνδυνη.
Το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας η σύντομη ενασχόληση της εκπομπής Ανατροπή με το νόμο λογοκρισίας της κυβέρνησης ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτική. Όχι βέβαια όπως θα το ήθελαν ο οικοδεσπότης της εκπομπής ή ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης. Άθελα τους και οι δύο κατέδειξαν το πόσο επικίνδυνος είναι ο προτεινόμενος νόμος.
Ο κ. Ρουπακιώτης προσπαθεί να δικαιολογήσει την πρόταση του συγκεκριμένου νόμου ως μια υποχρέωση που προκύπτει από μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το 2008. «Η ελληνική Πολιτεία έχει χρέος να καταθέσει αυτό το νομοσχέδιο» θα δηλώσει στην Ανατροπή ο κ. υπουργός. Επιεικώς, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η παραπάνω δήλωση είναι εκ πρώτης όψεως μια μισή αλήθεια, που όμως καταλήγει, επί της ουσίας, να είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Ναι η απόφαση αυτή του Συμβουλίου είναι δεσμευτική για την Ελλάδα, αυτό όμως που δεν θέλει να ξέρετε ο κ. υπουργός ότι η δέσμευση αφορά το αποτέλεσμα και όχι τα μέσα. Η επιλογή για το αν θα ψηφισθεί νέος νόμος, πως θα είναι αυτός ο νόμος, ή εάν ένα κράτος επιλέξει να κάνει άλλες τροποποιήσεις εδώ και εκεί σε άλλους νόμους ή άλλα μέτρα, όλα αυτά, είναι στην διακριτική ευχέρεια της κάθε κυβέρνησης. Όταν ο κ. Ρουπακιώτης λέει ότι «Η ελληνική Πολιτεία έχει χρέος να καταθέσει αυτό το νομοσχέδιο» απλά ψεύδεται. Φαντασθείτε πόσο διαφορετική θα ακουγόταν η αλήθεια: Ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι, και εμείς καταλήξαμε σ’ αυτό.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για τον κ. Ρουπακιώτη αν κάποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει αυτή την περιβόητη δεσμευτική απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Έτσι στο άρθρο 7 αυτής της απόφασης διαβάζουμε ότι «Η παρούσα απόφαση-πλαίσιο δεν συνεπάγεται υποχρέωση των κρατών μελών να λαμβάνουν μέτρα που αντιβαίνουν προς τις θεμελιώδεις αρχές τους σχετικά με την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και την ελευθερία της έκφρασης, ιδίως την ελευθερία του τύπου και την ελευθερία της έκφρασης σε άλλα μέσα ενημέρωσης, όπως προκύπτουν από τις συνταγματικές παραδόσεις ή τους κανόνες που διέπουν τα δικαιώματα, τις ευθύνες και τις διαδικαστικές εγγυήσεις για τον τύπο ή άλλα μέσα ενημέρωσης.»
Ο κ. Ρουπακιώτης καταλήγει σε ένα συγκεκριμένο νομοσχέδιο που ψευδώς το χαρακτηρίζει ως εκ των άνω υποχρέωση και το οποίο έχει ως αποτέλεσμα την καταπάτηση των συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών του συνεταιρίζεσθαι και την ελευθερία της έκφρασης, έστω και αν ξεκάθαρα η απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου λέει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αναγκαίο.
Ο κ. Πρετεντέρης δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι υπάρχουν κάποιοι που αντιδρούν σ’ αυτόν το νόμο. Χωρίς να φαίνεται ότι έχει ασχοληθεί με τα του νόμου (εξάλλου ποιος δημοσιογράφος έχει το χρόνο να ελέγχει τι κάνει μια κυβέρνηση όταν το Mega βάζει τόσο ωραία τούρκικα σήριαλ) δεν μπορούσε να δει καμία αντίδραση. Η αλήθεια είναι ότι αν καταλαβαίνεις τις αντιδράσεις στην ελληνική κοινωνία αποκλειστικά και μόνο μέσω της πολιτικής τάξης και τα περί αυτής διαπλεκόμενα ΜΜΕ, τότε ναι δεν υπάρχουν αντιδράσεις σ’ αυτό το νομοσχέδιο, εκτός αν είσαι Χρυσαυγίτης, μισαλλόδοξος και ρατσιστής.
Με στρατιωτική πειθαρχία, σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν όλα ανεξαιρέτως τα καθιερωμένα ΜΜΕ, με μια απίστευτα ομοιόμορφη και ταυτόσημη κάλυψη του νόμου λογοκρισίας, ως σαν να μην πρόκειται για δημοσιογράφους που υποτίθεται πρέπει να ελέγχουν τι λένε και τι κάνουν οι πολιτικοί. Παίρνουμε μια γεύση αυτό τον καιρό πως λειτουργούν τα ΜΜΕ σε αυταρχικά καθεστώτα, όπου όλα τα ΜΜΕ έχουν την ίδια άποψη και όπου αυτή η άποψη είναι ακριβώς ίδια με την επίσημη άποψη του κράτους.
Στην εκπομπή ο κ. Παφίλης του ΚΚΕ κινήθηκε εκτός γραμμής του συνταγματικού τόξου*, λέγοντας ότι τέτοιοι νόμοι χρησιμοποιούνται για να διώκονται κομμουνιστικά κόμματα και κομμουνιστές σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Και ο κ. Γιάννης Μηχελάκης (παρεμπιπτόντως, ο μόνος ως τώρα βουλευτής της ΝΔ που έχει το θάρρος να αντιταχθεί στο νόμο λογοκρισίας) ρώτησε αν θα μπορούσε η ερώτηση του στην Βουλή, όπου σημειώνει ότι η λαθρομετανάστευση έχει αυξήσει την εγκληματικότητα, να θεωρηθεί ως μια δήλωση μίσους και να διωχθεί. «Γι’ αυτό υπάρχουν δικαστές» απάντησε ο κ. Πρετεντέρης.
Θέλεις να κάνεις μια πολιτική δήλωση, αλλά αναρωτιέσαι τι μπορούν να σου κάνουν οι δικαστές. Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά.
*Σύμφωνα με τα συμβατικά ΜΜΕ το ΚΚΕ ανήκει στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο. Μπορεί ανοιχτά και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό το ΚΚΕ να λέει ότι δεν αναγνωρίζει το σύνταγμα και τους νόμους, και είναι υπέρ της “ταξικής” πάλης, στις διάφορες μορφές της…, αλλά είναι αριστερό κόμμα οπότε οφείλουμε να το κρίνουμε με άλλα μέτρα και σταθμά. Έτσι είναι οι δημοκρατίες.
