Του Γιώργου Μεσσάρη
Η οικονομική κρίση που για οκτώ χρόνια μαστίζει την Ελλάδα, μετατρέποντάς την σε τριτοκοσμική, έχει δικαιολογημένα προκαλέσει την απαξίωση του πολιτικού κόσμου στα μάτια του λαού.
Οι πολιτικοί αντί με έργα να εμπνέουν εμπιστοσύνηστο λαό και να οδηγούν τη χώρα στο δρόμο της προόδου,φροντίζουν μόνο για την επανεκλογή τους.
Οι κυβερνήσεις αγωνίζονται για να παραμείνουν στην εξουσία και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα για να την κατακτήσουν!
Είναι τραγελαφικά αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική σκηνή κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η παντελής έλλειψη ιστορικής μνήμης και ευθιξίας! Οι πολιτικοί μας παρά τη λερωμένη φωλιά τους εκμεταλλεύονται την έλλειψη τιμωρίας και πράττουν ότι τους γουστάρει και όποτε τους γουστάρει.
Η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για πράγματα για τα οποία και η ίδια ευθύνεται (από την εποχή που είχε την εξουσία στα χέρια της) ενώ η κυβέρνηση λέει και ξελέει ανερυθρίαστα σε ρυθμούς απίστευτους, θεωρώντας τους ψηφοφόρους πρόβατα που σε αγρό βόσκουν και ουδέν γνωρίζουν.
Και το κωμικοτραγικό είναι ότι κάθε τόσο, για να τονώσουν το λαϊκό αίσθημα, ανατρέχουν στο ένδοξο παρελθόν μας από το οποίο, βέβαια, οι ίδιοι απέχουν παρασάγγας! Αν οι ίδιοι πρώτοι έκαναν πράξη αυτά που οι αρχαίοι πρόγονοί μας πίστευαν και, το σημαντικότερο, εφάρμοζαν, η Ελλάδα θα ήτανσήμερα σε πολύ καλύτερη θέση.
Τότε, στην Αθήνα του Περικλή, η συμμετοχική δημοκρατία λειτουργούσε άψογα γιατί ήταν κτισμένη σε χρηστά ήθη. Τι έγραψα; Χρηστά ήθη; Τι σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις; Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι δύο λέξεις εντελώς άγνωστες…
Το κακό με την ποιότητα των πολιτικών μας αρχίζει από τον τρόπο επιλογής τους. Το κάθε κόμμα επιλέγει τον υποψήφιό του όχι με βάση τις ικανότητές του και το έντιμο του χαρακτήρα του αλλά με τα πόσα κουκιά μπορεί να φέρει στο κόμμα. Τώρα αν ο τρόπος συλλογής των κουκιών είναι μη δημοκρατικός και ανέντιμος είναι ασήμαντες λεπτομέρειες για τους πολιτικούς ταγούς μας.
Γράφω τούτες τις σκέψεις με αφορμή μια επιστολή που μου έστειλε φίλος ο οποίοςσυμπάσχει από την ποιότητα των σημερινών Ελλήνων πολιτικών και στην οποία κάνει σύγκριση με το τι συνέβαινε στην Αρχαία Ελλάδα:
«Διάβασα στο Διαδίκτυο τους όρους και τις προϋποθέσεις που έπρεπε να πληροί κάποιος για να γίνει βουλευτής στην Αρχαία Ελλάδα, και αμέσως κατάλαβα το μεγαλείο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και πόσο έντιμοι ήταν οι πρόγονοί μας. Όχι σαν τους σύγχρονους εκπροσώπους του λαού που έφεραν την χώρα στο χείλος του γκρεμού. Ιδού λοιπόν, το Ελληνικό Δίκαιο που ίσχυε κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή το Δίκαιον του Χρυσού Αιώνα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
»Για να αναλάμβανε ένα δημόσιο αξίωμα ο υποψήφιος θα έπρεπε να αποδείξει:
1.Τα δημοκρατικά του φρονήματα.
- Την εκπλήρωση των στρατιωτικών τους υποχρεώσεων.
- Ότι δεν είχε καμιά εκκρεμή οικονομική υποχρέωση προς την πόλη.
- Την φροντίδα των γονέων και την απόδοση μεταθανάτιων τιμών.
- Την κτήση ακίνητης ιδιοκτησίας εντός των ορίων της Αττικής.
»Εξάλλου οι νόμοι του Σόλωνα καθόριζαν με σαφήνεια τις προϋποθέσεις που έπρεπε να ικανοποιεί κάποιος πολίτης που ήθελε να γίνει βουλευτής. Έτσι λοιπόν έπρεπε:
- Να είναι Αθηναίος πολίτης.
- Nα κατέχει την Ελληνική θρησκεία και παιδεία (όμαιμον, ομότροπον, ομόθρησκον)…
- Nα ΜΗΝ είναι κίναιδος, και
- Να καταγραφεί ΟΛΗ η περιουσία του, μέχρι και τα σανδάλια που φορούσε, καθώς και η οικογενειακή του περιουσία.
»Εάν τηρούνταν όλα αυτά, τότε μπορούσε να γίνει βουλευτής.
»Οι νόμοι που εισάγονταν στην Εκκλησία του Δήμου για ψήφιση ήταν ονομαστικοί, δηλαδή έφεραν το όνομα του προτείνοντος.
»Εκείνος δε που πρότεινε κάποιον νόμο έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός. Όχι μόνον να έχει εξετάσει το εάν υπήρχε άλλος, προγενέστερος νόμος που ρύθμιζε το θέμα με τρόπο διαφορετικό (οπότε έπρεπε να τον αναφέρει), αλλά ήταν και υπεύθυνος για τα αποτελέσματα του προτεινόμενου νόμου. Έτσι, εάν πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα, τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του, όλο το ποσόν με το οποίο ζημιώθηκε οικονομικά η Αθήνα. Αν μάλιστα δεν έφθανε ΟΛΗ η περιουσία του -μέχρι και τα σανδάλια του, που κατεγράφησαν-, τότε το ανεξόφλητο υπόλοιπο, υποχρεώνονταν να το εξοφλήσει δουλεύοντας σε δημόσια έργα.
»Αν ο νόμος, που πρότεινε και ψηφίστηκε, ζημίωνε ΗΘΙΚΑ την Αθήνα η ποινή ήταν: ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ ΤΕΛΕΥΘΗΣΑΤΩ…»
Αυτά συνέβαιναν τον αρχαίο εκείνο τον καιρό, στον χρυσό αιώνα του Περικλέους. Σήμερα, στο σκοτεινό αιώνα της ελληνικής πολιτικής ζωής, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ισχύει η ασυλία που επιτρέπει σε κάθε λαμόγιο να ξαφρίζει τα δημόσια ταμεία και να πίνει στην υγεία των κορόιδων!
Άντε στην υγειά μας!
ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο Περικλής αγορεύει στην Πνύκα… (τοιχογραφία του Φιλίππου βονΦολτζ – 1860).
Αυτά για σήμερα. Μέχρι την επόμενη εβδομάδα να περνάτε καλά με την ελπίδα ότι κάποτε θα ξαναζήσουμε κάποιο χρυσό αιώνα ή έστω και αργυρό. Δύσκολο, είπατε; Ας είναι και χάλκινος…
- Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση georgemessaris@gmail.com και εγώ θα το μεταβιβάσω.
- Τελευταία παραγωγή ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Για να αποκτήσετε το DVD επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας http://www.omegadocumentaries.comη επικοινωνήσετε με τον ίδιο.
