Του Ναπολέοντος Λιναρδάτου

Τι συμβαίνει και τα μέχρι πρότινος πολύ μνημονιακά ΜΜΕ έχουν γίνει οι πιο θερμοί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι η εξήγηση για την μεγαλύτερη και ταχύτερη δημοσιογραφική κολοτούμπα των τελευταίων δεκαετιών;

Παρακολουθώντας τις δημοσιογραφικές εκπομπές έχεις την εντύπωση ότι το ύψιστο καθήκον της αντιπολίτευσης είναι να στηρίζει την κυβέρνηση. Τρεις εβδομάδες μετά από τις εκλογές και ακόμα δεν έχω πετύχει τηλεοπτική εκπομπή όπου αυτός που εκπροσωπεί την αντιπολίτευση να μην ερωτάται το πόσο στηρίζει την κυβέρνηση. Μάλιστα το θέμα δεν τίθεται τόσο ως ερώτημα, αλλά περισσότερο ως απαίτηση.

Δεν είναι έκπληξη η υποστήριξη των ΜΜΕ στην νεοεκλεγείσα κυβέρνηση. Αυτό πάντα συμβαίνει. Τα πρωτοσέλιδα των Νέων και του Βήματος ήταν η πρώτη κολοτούμπα – η πλέον αναμενόμενη. Ειδικά τα (τουλάχιστον) συμβατικά ΜΜΕ δεν έχουν ως πελάτες τους αναγνώστες, ακροατές ή τηλεθεατές, αλλά την εκάστοτε κυβέρνηση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι αναγνώστες του ΔΟΛ είναι το εμπόρευμα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πελάτης. Αυτή η σχέση είχε εδραιωθεί από την εποχή της μεγάλης κρατικής διαφημιστικής δαπάνης. Τώρα τα ΜΜΕ έχουν θαλασσοδάνεια με τις τράπεζες, οι τράπεζες ανήκουν στο κράτος, οπότε… Τα μεγάλα ΜΜΕ είναι ουσιαστικά ημικρατικά – με δημόσια χρέη και ζημιές και ιδιωτικά κέρδη (έμμεσα και άμεσα) όταν αυτά υπάρχουν. Όπως δηλαδή συμβαίνει σχεδόν σε οτιδήποτε “δημόσιο”. Οι εντός του συστήματος πάντα τα βρίσκουν μεταξύ τους και μοιράζουν την λεία που προέρχεται από ένα κορόιδο που λέγεται φορολογούμενος.

Αν η φιλοκυβερνητική στάση καθορίζεται από τους εκδότες/καναλάρχες, ο ενθουσιασμός της υποστήριξης εξαρτάται από τις πολιτικές προτιμήσεις των δημοσιογράφων, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία βρίσκονται κάπου μεταξύ κεντροαριστεράς και άκρας αριστεράς.

Εκδοτικό συμφέρον από την μία, δημοσιογραφικός ενθουσιασμός από την άλλη, και έτσι η υποστήριξη στην κυβέρνηση από τα ΜΜΕ έχει σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.