…Το Σεπτέμβριο του 1964, έφθασαν τα πρώτα σκουροντυμένα παιδιά. Απορημένα, με τα μάτια ορθάνοιχτα, καλά – καλά δεν καταλάβαιναν τι τους συνέβαινε. Ντροπαλά, δισταχτικά πάτησαν τα πρώτα τους βήματα στο προαύλιο του Αρρένων. Το «θεάρεστον ελληνοχριστιανικόν καθήκον», είχε αναλάβει την αντίστοιχη «ιεράν διαπαιδαγώγισην». Τα παιδιά του οικοτροφείου, συναγμένα από τη Βόρεια Ελλάδα, υπό τη φροντίδα της Βασιλικής Πρόνοιας.
Στο Αργοστόλι θα έψαχναν να βρουν τον εαυτό τους. Κατά δεκάδες στην αρχή, κατά εκατοντάδες αργότερα, απλώνονταν κατά μήκος του δρόμου, το ένα πίσω από το άλλο, ομοιόμορφα ντυμένα με θλιμμένα σκούρα ρούχα. Ανέβαιναν και κατέβαιναν το Φαραώ πάντα βιαστικά, να προλάβουν. Έκρυβαν σπουδαία καρδιά μέσα τους, περήφανα, ευγενικά, επιμελή. Ο χρόνος μας έφερε κοντά, γίναμε ένα. Τα αποκαλούσαμε πλέον με το όνομά τους. «Τα παιδιά του οικοτροφείου» είχαν αποβληθεί διαπαντός. Τα πήγαν περίφημα παντού, στα μαθήματα, στον αθλητισμό. Εμπλούτισαν τις ομάδες μας με πάθος, και ταλέντο. Ο τοπικός Ολυμπιακός ξανάγινε μεγάλος, χάρη σ’ αυτά τα παιδιά. Οι Κεφαλονίτες ήμασταν καλύτεροι στην κολύμβηση, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, μας άφηναν πίσω στο ποδόσφαιρο και στο στίβο. Ήταν, όμως, άπιαστοι στην ενόργανη γυμναστική και στους παραδοσιακούς χορούς. Ανάλαφροι και αέρινοι, έδιναν χάρη, λεβεντιά και ομορφιά στις εθνικές μας επετείους. Αγάπησαν το Αργοστόλι, τους αγαπήσαμε κι εμείς, κρατήσαμε επαφές, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Τους ανταμώσαμε τα κατοπινά χρόνια, με οικογένειες, καριέρες… .

Η απόσταση κράτησε αγνή την ανάμνηση από τον όλεθρο του χρόνου. Τους θυμόμαστε όπως τους ζήσαμε τότε. Όταν τους συναντάμε δεν μπορούμε να μη ριγήσουμε σύγκορμοι. Όχι μόνο γιατί μας θυμίζουν τα πιο ευαίσθητα χρόνια μας, όχι μόνο γιατί πέτυχαν στη ζωή τους, ούτε γιατί αγαπούν και σέβονται το νησί μας, όσο για το ότι απέδειξαν, άλλη μια φορά, πως τελικά αυτό που μετράει είναι η θέληση και η ψυχή.
Το Αργοστόλι και η Κεφαλονιά τους υποδέχονται και τους ευχαριστούν θερμά.

Αλέκος Καλαφάτης