Του Γεράσιμου Σωτ. Γαλανού

Ήλθε επιτέλους μια δικαίωση για τον μουσουργό Φώτη Αλέπορο με την απόφαση του προέδρου της  Κ.Ε.ΔΗ.ΚΕ   Άγγελου Κωνσταντάκη και του Συμβουλίου της στο φετινό Χορωδιακό Φεστιβάλ Κεφαλονιάς να είναι αφιερωμένο σε αυτόν τον μουσικό, ο οποίος και υπήρξε  ό ιδρυτής του.  Για τη μνήμη του Αλέπορου θα πρέπει να αναφέρω, και  πως και το Ληξούρι  τίμησε τη μνήμη του σε ανάλογη εκδήλωση μετά δυο χρόνια από την κοίμησή του.

Αξίζουν χωρίς κομπλιμέντα και μεγάλα λόγια, πολλά μπράβο στην Κ.Ε.ΔΗ.ΚΕ, γιατί ο Φώτης Αλέπορος  είναι αυτός που εμπνεύστηκε, ίδρυσε,  στήριξε, ( και οικονομικά)  τα πρώτα χρόνια το Χορωδιακό Φεστιβάλ του νησιού μας. Επιπλέον, χωρίς να επεκταθώ σε βιογραφικά του στοιχεία στο παρόν άρθρο,  θα αξιολογήσω την πορεία του μέσα σε πέντε άξονες που χαρακτηρίζουν τις  δράσεις του και ευρύτερα την πορεία της ζωής του.

1. Ο Φώτης Αλέπορος μαζί με τους : Τσιλίφη Νικόλαο, τον Διονύσης Θεοδωράτο -Μαργέτη και Αποστολάτο Διονύσιο συνέβαλλαν στη διάσωση και διατήρηση του επτανησιακού τραγουδιού, πρωτίστως της κεφαλληνιακής καντάδας. Για τον Αλέπορο όμως, θα προσθέσω, ότι αυτός διέσπειρε (την άπλωσε, την έκανε γνωστή) ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό μέσα από τις μεγάλες και μικρές εκδρομές που διοργάνωνε. Πολλές οι εκδρομές σε όλη την Ελλάδα, στα νησιά της χώρας μας ακόμη και στα ηπειρωτικά μέρη,  διοργανώνοντας ταυτόχρονα και συναυλίες με τη χορωδία -μαντολινάτα του και  με λυρικούς καλλιτέχνες,  οι οποίοι πολλοί από αυτούς ήταν και μαθητές του.

2. Άφησε αξιόλογη δισκογραφική εργασία πολλών επτανησιακών ασμάτων και κεφαλληνιακών τραγουδιών. Επίσης, συνεργάστηκε με τραγουδοποιούς και άλλους Έλληνες συνθέτες, συμπράττοντας στις συναυλίες τους και στις καλλιτεχνικές τους δράσεις. Στάθηκε  φιλάνθρωπος με πολλούς τρόπους,  πρωτίστως δημιουργώντας καλλιτεχνικές εκδηλώσεις  σε γηροκομεία και νοσοκομεία , καθώς και ανάλογα ιδρύματα προσφοράς. Ήταν δημοκρατικός στο ήθος και πολύ οργανωτικό με απαιτήσεις σε ότι έκανε, για να βγει καλό αποτέλεσμα .

3. Στην προσφορά του, μεγάλο μερίδιο έχει η καταγραφή και αξιοποίηση του παλιού και ξεχασμένου φωνητικού  υλικού, ιδίως αριέττες και καντάδες του Ληξουρίου. Αυτός πρώτο φανέρωσε και έκανε γνωστή την «Όμορφη Τετέ» που τόσο αγαπήθηκε στο νησί και όχι μόνο. Ο Αλέπορος μας έμαθε να τραγουδάμε τα δικά μας άσματα, τα κεφαλονίτικα, τα ξεχασμένα.  Προσπάθησε να καταγράψει τραγούδια του Τζώρτζη Δελλαπόρτα , του αξιόλογου τροβαδούρου της Κεφαλονιάς,  εργασία που έμεινε ατελείωτη για λόγους υγείας του.  Του άρεσε πολύ η Αγράμπελη και πάντα την «πόστιαζε»  στα προγράμματά του.  Όλο αυτό το υλικό το μελετούσε και το παρουσίαζε σε συναυλίες και σε καλλιτεχνικές παραστάσεις, εκδίδοντας πάντα και δίφυλλο με τους στίχους και την ταυτότητα αυτών των ασμάτων.

4. Συνέθεσε αρκετά άσματα, πάνω στους κανταδόρικους μουσικούς τρόπους του νησιού μας και μελοποίησε σε στίχους δικούς του «λαϊκές όπερες» σαν μεγάλα κανταδόρικα ρετσιτατίβα που τα χαρακτηρίζει η χορωδιακή αύρα και η λυρικότητα, με υπέροχη εναρμόνιση των στίχων με τη μουσική.

5. Είναι ο εμπνευστής και ιδρυτής του   Χορωδιακού Φεστιβάλ Κεφαλονιάς, που ξεκίνησε το 1976 και κρατήθηκε για  πολλά χρόνια δυνατό στο νησί μας, κάνοντάς το ακόμη μια φορά ξακουστό στους μουσικούς χορωδιακούς κύκλους.  Όμως, όταν ο θεσμός αυτός ανδρώθηκε,  κάποιοι  παραγκώνισαν  τον ιδρυτή του, για τα δικά τους συμφέροντα. Δηλαδή, η επίμονη επιδίωξη των κομματικών παραγόντων της Κεφαλονιάς να το ιδιοποιηθούν, τον «πέταξαν» κυριολεκτικά από το σπίτι του.  Τον συνόδευε πάντα το παράπονο για την άσχημη συμπεριφορά προς το πρόσωπό του.

Καθώς ο Φώτης Αλέπορος ζούσε μέσα στον ποικιλόμορφο μουσικό αγώνα του, καθώς ετοιμαζόταν για να ιδρύσει το φεστιβάλ στον τόπο του,  την Κεφαλονιά του, η άνασσα των νόμων, εκείνη που μιλά  και προστάζει στη «μοίρα» και στην «τύχη»,  τού πήρε για πάντα τον γιο του, τον Διονύση του. Πίσω έμεινε η κόρη τους, η Πόπη,  που κατάφερε επάξια να κτίσει μια επιτυχημένη καριέρα, μα αποκορύφωμα τη δημιουργία -Σχολής χορού- στην Αθήνα και η οποία έχει στο ενεργητικό της πολλά βραβεία και διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ανήσυχος δημιουργικά  ο Διονύσης, στα 18 χρόνια του τότε, το ημερολόγιο έδειχνε Γενάρης του 1976,  καθώς ετοιμαζόταν με το ποδήλατό του να ασκηθεί για να συμμετάσχει σε ποδηλατοδρομία, ένα αυτοκίνητο τον χτύπησε θανάσιμα, κάπου εκεί στον Άλιμο Αττικής. Ο Διονύσης έφυγε για τον αιώνιο ύπνο του, μα το νερό  για τον Φώτη και την Μαίρη, τη μάνα του,  είχε θολώσει από τον πόνο και το δάκρυ. Και η ψυχή του Διονύση καθώς περνούσε λιβάδια από ασφοδήλι, το νερό γινόταν βούρκος από τη λύπη, χαραζόταν οσημέραι ο πόνος πιο βαθιά στο πρόσωπο των γονιών του.

Κάθε τόσο, ο Φώτης άρπαζε τη μολυβόπενα και έγραφε τραγούδια για να επικοινωνήσει με τον άγγελο που έχασε. Δε μίλαγε πλέον γι’ αυτόν τον πόνο , ο πόνος έγινε κρυφός και σαρκοβόρος, μα,  μια αχτίδα πρόβαινε κάπου – κάπου, εφόσον ξεπηδούσαν από την ψυχή του στίχοι και νότες, ζυμώματα δημιουργικής λαβωματιάς. Έγραψε  «Το όνειρο» για τον Διονύση του, για αυτήν την «Μεγάλη Παρασκευή» που του συνέβηκε και που δεν είχε «Ανάσταση» στον υλικό κόσμο. Κάποιες φορές μοιραζόταν τον πόνο του με  «μορφοείδωλα οραματικά», του φαινόταν πως μιλά σε κάποιον φίλο του και αυτός τον παρηγορούσε. Έτσι, έγραψε  το Ορατόριο «Στον αιώνιο ύπνο σου». Στίχοι και μουσική δική του.

Κλείνω με τη δική του στιχουργία , μέρος από το Ορατόριό του , που έχει τίτλο «Προαίσθηση Σκληρή». Ίσως σήμερα που έχει ο υλικός κόσμος μας την ενθύμισή μας για τον Φώτη Αλέπορο, ο άλλος κόσμος να ψάλλει κανταδόρικα και παραπονιάρικα το Ορατόριο  για τον Διονύση Αλέπορο, ως ανταπόδοση στους μονόλογους του πατέρα του.

Ορατόριο  «Στον αιώνιο ύπνο σου»  Φώτη Αλέπορου

1. Προαίσθηση Σκληρή: Μονόλογοι τραγικού πατέρα και φίλου

Π: Τι μέρα κι αυτή, βαρεία, θολή, μουντή, σβήνουν τα όνειρα μου,

αχ, τι να συμβεί, προαίσθηση κακή, πονάει βαθειά  η καρδιά μου.

Φ: Πώς να το πεις, πια λόγια να βρεις το πόνο ν’ απαλύνεις,

της μοίρας γραφτό μα τόσο σκληρό, ποτήρι πικρό να δίνεις.

Π: Τα φοβερά της φύσης δώρα δέξου τα’ αγόγγιστα αν μπορείς

και τη  γαλήνη και τη μπόρα, με στη  ζωή να καρτερείς.

Φ και Π:   Μαζί με τ’ αγγελούδια, σε μια γλυκειά γλυκειά αγκαλιά

ζει μες στα όνειρά του, μέσα σ’ αιώνια σιγαλιά.

Σαν άγιος σε θρόνο φαντάζει αστραφτερά,

σταμάτησε το χρόνο που δεν περνάει πια, κοιμάται.

Νανούρισμα :  Αηδόνια μου σωπάστε, κάνετε ησυχία

ν’ απλωθεί ηρεμία, κοιμάται το παιδί

κοιμάτ’ ένας λεβέντης, σιγά να μη ξυπνήσει

μήτε να σαλαγίσει φύλλο ούτε κλαδί.

Άγγελοι όπου κι αν είστε, φθάσετε για να τον ιδείτε

όμοια θα το βρείτε με σας εις τη μορφή

και η ψυχή του ακόμα με τη δική σας μοιάζει

μόνο με σας ταιριάζει ψηλά, κι όχι στη γη.