Του Κωνσταντίνου Κωνσταντάτου*
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που ακούμε από την τωρινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε σχέση με την διαπραγμάτευση που εξελίσσεται με τους εταίρους-δανειστές, είναι ότι οι υπόλοιποι λαοί θα πρέπει να σεβαστούν την λαϊκή εντολή που έδωσε ο Ελληνικός λαός και να υποκύψουν στις απαιτήσεις του.
Πριν επιχειρηματολογήσω εναντίον αυτής της απλοϊκής αντίληψης θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι υποστηρικτής της στρατηγικής της ακραίας λιτότητας που προωθήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα σαν λύση για την έξοδο από την οικονομική κρίση. Τούτου λεχθέντος θα ήθελα να κάνω τις εξής ερωτήσεις:
Ερώτηση 1η: Αν στις επόμενες εκλογές που θα γίνουν στην Ολλανδία κερδίσει το ακροδεξιό κόμμα της ελευθερίας (PVV) το οποίο υποστηρίζει την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα πρέπει η υπόλοιπη Ευρώπη να σεβαστεί την βούληση του Ολλανδικού λαού ναι ή όχι; Αν κάποιος πιστεύει στο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ περί σεβασμού της βούλησης του Ελληνικού λαού τότε πρέπει αυτομάτως να αποδεχτεί και την βούληση του Ολλανδικού λαού εφόσον όλα τα κράτη της Ευρωζώνης θεωρούνται ισότιμα και άρα να αποπεμφθεί η Ελλάδα από την Ευρωζώνη.
Ερώτηση 2η: Αν στις επόμενες εκλογές που θα γίνουν στην Αλβανία κερδίσει ο ‘’Ερυθρόμαυρος Συνασπισμός’’ ο οποίος φιλοδοξεί να ιδρύσει την μεγάλη Αλβανία η οποία θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την Κέρκυρα, τα Ιωάννινα και τη Θεσσαλονίκη θα πρέπει εμείς να σεβαστούμε την βούληση του Αλβανικού λαού; Προφανώς όχι.
Υπάρχουν και άλλα πολλά παραδείγματα όπου η πίστη στην λαϊκή βούληση κάποιου άλλου λαού θα μπορούσε να είναι καταστρεπτική για την Ελλάδα. Συνεπώς, κάτι δεν πάει καλά με αυτού του είδους την επιχειρηματολογία που θεωρεί την λαϊκή βούληση ως απόλυτο κριτήριο.
Αυτό που δεν πάει καλά είναι ότι ο σύγχρονος κόσμος δεν δομείται πάνω στις επιμέρους εθνικές βουλήσεις αλλά στο ακριβώς αντίθετο: στην παραχώρηση κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων έτσι ώστε να σμιλευθούν ευρύτεροι διακρατικοί σχηματισμοί όπου τα επί μέρους κράτη θα σέβονται κοινούς κανόνες και θα επιδιώκουν, όσο αυτό είναι εφικτό, την εξυπηρέτηση κοινών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Αυτό ισχύει για όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, από τη Γερμανία μέχρι την Κύπρο και την Μάλτα. Το ίδιο συμβαίνει και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι επί μέρους μονάδες, οι άνθρωποι, θυσιάζουν μέρος της ελευθερίας τους προκειμένου να γίνουν κομμάτι ενός ευρύτερου συνόλου που υπακούει σε κανόνες και θέτει περιορισμούς. Αυτό που πάντα κρύβεται πίσω από την ιστορική εξέλιξη και κινεί τον κόσμο μακροχρόνια, συμπυκνώνεται στην φράση: ‘’η ισχύς εν τη ενώσει’’.
Αυτό αποδεικνύεται ιστορικά από τον τρόπο με τον οποίο τα σημερινά κράτη εξελίχθηκαν σε ενιαία ομοιογενή σύνολα μέσα από διαρκείς συγκρούσεις και πολέμους. Η Γερμανία π.χ. για να μπορέσει να γίνει ενιαίο κράτος με κοινούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς χρειάστηκαν τουλάχιστον 10 αιώνες και εκατοντάδες πόλεμοι ανάμεσα σε διαφορετικά φύλα και ανεξάρτητα φέουδα που κάλυπταν στο παρελθόν τα σημερινά Γερμανικά εδάφη. Η Αμερική χρειάστηκε πάνω από δύο αιώνες και έναν αιματηρό εμφύλιο για να μπορέσει να αποκτήσει κοινό σύνταγμα.
Γι΄ αυτό όποιος πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απλά ένας συνασπισμός κρατών που επιδιώκουν μόνο τα δικά τους συμφέροντα και τίποτα άλλο, αγνοεί την ιστορική πραγματικότητα και το χρόνο που χρειάζονται επιμέρους πληθυσμιακές ομάδες, ακόμα και με κοινή γλώσσα, να γίνουν ενιαία οικονομικό-πολιτικά σύνολα.
Μόνο η σύγκριση με έναν φαντασιακό κόσμο όπου ενώσεις κρατών μπορούν να σμιλευθούν σε λιγότερο από 60 χρόνια, μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η Ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι αργή ή ανύπαρκτη. Το αντίθετο, με βάση την ιστορική εξέλιξη κινείται με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς.
Η Ελλάδα πρέπει να είναι μέλος αυτής της Ένωσης γιατί σε διαφορετική περίπτωση οι οικονομικοί και γεωπολιτικοί κίνδυνοι που διατρέχει είναι ανεξέλεγκτοι. Δεν υπάρχει κανένας Έλληνας που να θέλει να ζει μέσα σε συνθήκες ακραίας λιτότητας, όμως για να επιτευχθεί χαλάρωση των όρων από την πλευρά των δανειστών χρειάζονται ρεαλιστικά επιχειρήματα και τεκμηριωμένες απόψεις και κυρίως πολλή δουλειά από την πλευρά μας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει για άλλη μια φορά, χρησιμοποιώντας το ψευδο-επιχείρημα περί λαϊκής βούλησης, πόσο πολύ ξεκομμένη είναι από τη σύγχρονη πραγματικότητα και πόσο επικίνδυνη είναι για τους 11 εκατομμύρια Έλληνες που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει. Ας σταματήσουν επιτέλους να βομβαρδίζουν με πολιτικές αμπελοφιλοσοφίες έναν λαό τόσο δεκτικό στις ψευδαισθήσεις και στα ωραία λόγια.
* O Κωνσταντίνος Κωνσταντάτος είναι Οικονομολόγος M.Sc. Finance
Πηγή: capital.gr
