Του Ιωσήφ Βασ. Λουκέρη
Ήλθαν απρόσκλητοι, μας τρομοκράτησαν, μας έβγαλαν από τα σπίτια μας και, το χειρότερο, μας στέρησαν την αξιοπρέπειά μας.
Δεν μιλώ για τους σεισμούς, Ληξουριώτες συνδημότες μου. Αυτούς λίγο πολύ τους περιμέναμε, συνηθισμένοι από άλλες, λιγότερο επώδυνες επισκέψεις τους.
Για τα «κανάλια» μιλώ. Για τις κυρίες και κυρίους, που κρατώντας το μικρόφωνο – σκήπτρο της απέραντης εξουσίας τους, εισέβαλαν στη ζωή μας από το επόμενο λεπτό του πρώτου σεισμού, ως οι μόνοι ειδικοί, οι μόνοι ευαίσθητοι στον ανθρώπινο πόνο, οι μόνοι ικανοί να λύσουν τα προβλήματά μας. Εκμαίευσαν από ολίγον τηλεμανείς σεισμολόγους δηλώσεις για επικείμενο καταστρεπτικό σεισμό, απέσπασαν από ευθυνόφοβους μηχανικούς απόψεις περί «καταπονημένων» και «ετοιμόρροπων» κτισμάτων, μετέτρεψαν τον φόβο του Ληξουριώτη σε φοβία και τον έστειλαν, για πολύ καιρό φοβάμαι, στα αντίσκηνα. Το πιο άσχημο: Εκμεταλλεύτηκαν, μέσω της ακαταμάχητης κάμερας, την ταραχή όσων βρέθηκαν στα πλάνα τους, για να τους παρουσιάσουν όχι σαν ανθρώπους με αναφαίρετα δικαιώματα σε υλική και ηθική αποζημίωση για τα πλήγματα που δέχθηκαν από το σεισμό, αλλά σαν ζήτουλες, «διακοναρέους» φιλανθρωπίας προς στοιχειώδη επιβίωση.
Ο κάθε Ληξουριώτης στάθηκε γι αυτούς αναλώσιμος παραγωγός τηλεθέασης λίγων λεπτών και τίποτε άλλο. Έλαμψε η νοοτροπία τους αυτή με το μεγαλοπρεπές «φύγε» του μεγαλορεπόρτερ προς κάθε «συνεντευξιαζόμενο» που τελείωνε τα λόγια του.
Προφανές το ηθικό πλήγμα που μας επέφεραν, αλλά υποκρύπτεται και υλικό. Οι αρμόδιες Αρχές, πιθανότατα θα θεωρήσουν τις ανάγκες του Ληξουριού καλυμμένες και την στοργή τους εξαντλημένη με το παστίτσιο, την φασουλάδα και τα κλινοσκεπάσματα, που διένειμαν στον πληθυσμό με αίτημα των φιλεύσπλαχνων καναλιών, οπότε στο θέμα των αποζημιώσεων θα θυμηθούν την γραφειοκρατία και την ανησυχία τους μήπως κάποιος πάρει 10 ευρώ παραπάνω από τα δικαιούμενα. Συνεπώς, για την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων μας «βλέπω τη Μπαρμπαριά θολή».
Τέλος πάντων, το ζήσαμε κι αυτό! Ας ελπίσουμε ότι με την πάροδο του χρόνου και με την ενασχόλησή τους με άλλα συγκινητικά συμβάντα, σε λίγο καιρό τα κανάλια θα πάψουν να μας «ευεργετούν». Τότε, με την ψυχραιμία και την λογική μας ανακτημένες, θα πρέπει να ασχοληθούμε ενεργώς και εναργώς με την ανάπλαση μιας ακόμη καλύτερης πόλης.
