Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου
Όταν υπήρχε ακόμα η Σοβιετική Ένωση, ο Ρόναλντ Ρήγκαν έλεγε το εξής ανέκδοτο: Δύο ανώτερα στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος περπατούν στην Κόκκινη πλατεία. Σε μια στιγμή ο ένας ρώτησε, «Νομίζεις σύντροφε ότι έχουμε κάνει όλα τα απαραίτητα βήματα προόδου ως κομμουνιστικό σύστημα, είμαστε εκεί που πρέπει να είμαστε, έχουμε φτάσει σε αυτό που λέμε ανώτερο στάδιο του κομμουνισμού;» «Όχι ακόμα» του απαντά ο άλλος, «Τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ περισσότερο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πολιτικό κόμμα που χωρίς κανένα ενδοιασμό, χωρίς καμία αμφιβολία, χωρίς καν την υποκρισία του να προσποιείται ότι έχει μάθει κάτι τα τελευταία 40 χρόνια, υπερασπίζεται με πολύ πάθος και απίστευτη άγνοια το πολιτικο-οικονομικό σύστημα που στήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Είναι τόσο βασιλικότερος του βασιλέως, που φοβίζει ακόμα και τους αρχιτέκτονες και διαχειριστές του συστήματος που μόλις χρεοκόπησε. Είναι η απόλυτη έκδοση της μεταπολιτευτικής ιλαροτραγωδίας, το σκληρό ροκ της πασοκικής Ελλάδας.
Στην λίστα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο αποκαλύπτοντας την εύπορη οικονομική κατάσταση πολλών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που συχνά παραμελείται είναι το γεγονός ότι σχεδόν όλοι τους προέρχονται από τον δημόσιο τομέα. Έχουμε δηλαδή μια ηγετική ομάδα που δημιουργήθηκε στο δημόσιο, δεν χρειάστηκε καν να συμμετάσχει στα μέχρι πρότινος κόμματα εξουσίας και απλά τις τελευταίες δεκαετίες ρεμβάζει την πραγματικότητα από τα ρετιρέ του δημόσιου τομέα. Μην έχοντας βιώσει έστω και την πιο χαλαρή ευθύνη διακυβέρνησης του οτιδήποτε, έρχονται με την αλαζονεία μιας τάξης που έχει πάρει από την κοινωνία τόσα πολλά, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να δώσει πίσω τίποτα. Αν οι προηγούμενοι τουλάχιστον έπρεπε πρώτα να κερδίσουν την εξουσία πριν βουτήξουν τα λάφυρα του δημοσίου, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε με την ιδέα ότι τα προνομία της είναι πραγματικές κατακτήσεις.
Το «λεφτά υπάρχουν» γι’ αυτούς δεν είναι απλά ένα σύνθημα της παροχολογίας, αλλά ούτε και η υπόσχεση της ουτοπίας που έρχεται – το «λεφτά υπάρχουν» για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι η καθημερινότητα τους τις τελευταίες δεκαετίες. Μια πραγματικότητα που τους επιτρέπει ένα δυτικού τύπου επίπεδο διαβίωσης, ενώ οι ίδιοι δραστηριοποιούνται σε τομείς παρόμοιους με αυτούς που φτωχοποίησαν την ανατολική Ευρώπη. Οι συνάδελφοί τους στην ανατολική Ευρώπη όμως, αντίθετα από τους Συριζαίους, γνώριζαν τα αποτελέσματα του συστήματος που υπηρετούσαν. Εδώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ζει σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουν ασύμβατοι σκοποί, όπου η παραγωγικότητα δεν συνδέεται με την αμοιβή, ο πλούτος είναι ανεξάρτητος από την παραγωγή, και η παραγωγή με την σειρά της δεν είναι απαραίτητη γιατί «λεφτά υπάρχουν».
Μετά από πέντε χρόνια κρίσης είναι φυσικό να νομίζουμε ότι έχουμε πιάσει πάτο, αλλά αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια για τα χειρότερα. Σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε μια μακρά πορεία παρακμής, υπάρχουν πάντοτε οι θεσμοί που προειδοποιούν ότι υπάρχει ακόμα και το πιο χαμηλά. Στην Ελλάδα ένα τέτοιος θεσμός είναι τα πανεπιστήμια. Είναι στα πανεπιστήμια όπου η αριστερά αφέθηκε εντελώς ελεύθερη να δοκιμάσει μια πρώτη «έφοδο στον ουρανό.» Η τριτοκοσμική τους εικόνα και κατάσταση, η βία και η διαφθορά, η παντελής απαξίωση και των πιο βασικών κανόνων μιας πολιτισμένης κοινωνίας είναι το αποτέλεσμα της αδιαμφισβήτητης υπεροχής της.
Στο ερώτημα αν έχουμε φτάσει στο ανώτερο στάδιο της μεταπολιτευτικής παρακμής, η απάντηση είναι «Όχι ακόμα», «Τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ περισσότερο». Ειδικά σε αυτές τις εκλογές είναι σαν να μην εκλέγουμε Βουλή και κυβέρνηση, είναι σαν να επιλέγουμε τους τιμωρούς μας.
