Των Παναγιώτη Κανελλόπουλου και Στέφανου Καβαλλιεράκη.
Στα πολιτικά κόμματα είθισται μετά από ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ιδίως αν αυτό είναι η ήττα, να συγκαλούνται τα αρμόδια όργανα και να κινούνται οι διαδικασίες αποτίμησης του. Η Νέα Δημοκρατία από τον Μάιο του 2014 μέχρι σήμερα, δηλαδή μέσα σε μόλις 15 μήνες, έχει ηττηθεί κατά κράτος σε τρείς εκλογικές διαδικασίες (Ευρωεκλογές 14’ και Εθνικές εκλογές Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 15’).
Από τον Ιούνιο του 2014 θα έπρεπε να ξεκινήσει μια σοβαρή αποτίμηση της πρώτης κατά σειρά εκλογικής ήττας, που σίγουρα θα ωφελούσε πολλαπλώς στη χάραξη μιας νέας πορείας μέχρι τις αναπόφευκτες (όπως αποδείχτηκε) εκλογές του Ιανουαρίου. Αντ’ αυτού η Ν.Δ επέλεξε μια τακτική συνεχών αναφορών στο εσωτερικό της. Η υπενθύμιση για το ποιος έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη, ο εορτασμός των 40 ετών ίσως ήταν απαραίτητα τεκμήρια για το ποια είναι η ευρωπαϊκή δύναμη της Κεντροδεξιάς αλλά τελικά ξέχασε να απευθυνθεί στον τελικό αποδέκτη που είναι η κοινωνία.
Στις περιφερειακές και νομαρχιακές η ΝΔ δεν έδωσε χρίσματα λες και ντρεπόταν να υποδείξει άξια στελέχη της κοινωνίας, στις ευρωεκλογές το στοίχημα της ανανέωσης χάθηκε και στις δυο εθνικές υπέστη βαριές ήττες, στις δε εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου για όσους γνωρίζουν απειλήθηκε με βαριά ήττα, πριν διαφύγει λόγω Μεϊμαράκη με το αξιοπρεπές 28%.
Μπορεί ο «παραταξιακός πατριωτισμός» των κομματικών να ανέβηκε στη Χαλκιδική, να ξεχείλισε στο Ειρήνης και Φιλίας και να κορυφώθηκε τον Αύγουστο έξω από το νεοκλασικό της οδού Ρηγίλλης. Ε και; « Ίδρωσε» μήπως το αυτί του μέσου Έλληνα; Συγκινήθηκε κανένας νέος ψηφοφόρος από τις ηλικίες 18-30 όπου η παράταξη ηττήθηκε συντριπτικά; Τίποτε από αυτά δεν έγινε, πέραν από μια εσωτερική-«αυτιστική» διαδικασία συσπείρωσης της οργανωμένης βάσης.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι η η ΝΔ δεν μιλάει στη κοινωνία και μάλιστα στους νέους ανθρώπους της. Δεν ασχολείται με τα θέματα τους, δεν έχει καν κυβερνητικό πρόγραμμα και μοιάζει απλά να ισορροπεί στην εσωκομματική γραμμή της ενότητας. Μοιάζει σαν έναν πομπό που εκπέμπει μηνύματα μόνο προς τα μέσα.
Τι χρειάζεται; Αλλαγή, πραγματική αλλαγή στο εσωτερικό της βαθιά και δραστική για να πείσει τους πολίτες να την ξανακούσουν. Αλλαγή που δεν κουβαλάει τα βάρη κοστουμιών 40 ετών, βεντετών ή ξεκαθαρισμάτων. Χρειάζεται μια φρέσκια υποψηφιότητα η οποία θα απευθυνθεί δυναμικά στη κοινωνία και θα βγάλει τη παράταξη από το τέλμα που κινδυνεύει να τη μετατρέψει πιο απαραίτητη στην αντιπολίτευση παρά στη κυβέρνηση.
