H ιστορία του πιο ιδιαίτερου και δύσκολου (από ότι θυμάμαι) παγωτού με βρίσκει κάπου στα 10 με 12, τότε που στο μαγαζί ( Ζαχαροπλαστείο Βοσκοπούλα) γέμιζαν τις μεταλλικές στρογγυλές μπάλες με παγωτά διαφόρων γεύσεων και χρωμάτων. Μια μπελαλίδικη διαδικασία και χρονοβόρα. Κανείς από τους τρεις δεν ήθελε αυτή την στιγμή.

Όμως πάντα υπήρχε το χρωματιστό τριγωνικά κομμένο παγωτό στο κατάλογο τους, και μάλιστα είχε ιδιαίτερη ζήτηση από τους Αργοστολιώτες γιατί μόνο στη Βοσκοπούλα το έβρισκαν.

Επέλεγαν γεύσεις που ταίριαζαν μεταξύ τους ακόμη και στα χρώματα…Θυμάμαι γεύση φυστίκι-σοκολάτα-βανίλια με χρώματα πράσινου-καφέ-άσπρου…..Το περίεργο ήταν ότι στη μέση τοποθετούσαν κομματάκια φρουί γλασέ, αμύγδαλα και σαντιγύ, έτσι για να γίνεται πιο μπιχλιμπιδάτο και νόστιμο. Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα…Τόσο ωραίο παγωτό να το απολαμβάνεις και να σου έρχονται στο στόμα αυτά τα μικρά (ηλίθια) φρουί και να τα φτύνεις…όχι δεν μου άρεσε…

Ψάχνοντας την ιστορία του Κασάτου βρήκα σε ένα εισαγωγικό κείμενο της Βίκυς Κουμάντου την πραγματική ετυμολογία της λέξης που είναι αλληλένδετη με την ιστορία του παγωτού στην Ελλάδα και που δε σχετίζεται με τη γεύση του όσο με το σχήμα και τον τρόπο παρασκευής του: «Qashatah (κασάτα) στα αραβικά σημαίνει “μπολ”. Το παγωτό κασάτα ονομάστηκε έτσι από το μπολ στο οποίο σχηματιζόταν. Σταδιακά, στην Ελλάδα προσαρμόσαμε την κατάληξη, ώστε να ταιριάζει στο γένος (ουδέτερο) και έγινε παγωτό κασάτο».

Γεύσεις και ιστορίες παγωτού που έχουν σβήσει με το πέρασμα του χρόνου, όμως για μένα θα υπάρχουν πάντα..

Tο κασάτο, η γεύση, τα χρώματα, τα ηλίθια φρουί το φτύσιμο…. ακόμη και η μουρμούρα των αδελφών Καππάτου…

Πηγή: forwoman.gr