Ίσως μια από τις κορυφαίες στιγμές της Δημοκρατίας είναι η ώρα των Εκλογών, της Επιλογής!

Εκείνη τη στιγμή παύεις να είσαι ο ανεύθυνος πολίτης, που συνήθως δεν μετρά ο λόγος σου και μετατρέπεσαι , έστω για κείνη τη μαγική στιγμή, στον υπεύθυνο άνθρωπο, που η προσωπικά εκφραζόμενη δια της ψήφου άποψη σου συμβάλλει σε ένα αποτέλεσμα Κυβέρνησης της Χώρας μας, που μας επηρεάζει όλους.
Αξίζει συνεπώς να δούμε τον τρόπο αυτής της επιλογής.
Είναι γεγονός ότι η πολιτική τοποθέτηση κάποιου είθισται  να εκφράζει τον ιδεολογικά πολιτικό τρόπο της σκέψης του.

Αν και η προσωπικότητα του Αρχηγού κάποιας Πολιτικής παράταξης σκιαγραφεί και τον τρόπο, με τον οποίο θα εφαρμόσει το όποιο πρόγραμμα διακυβέρνησης, που θα θέσει προς επιλογή, εν τούτοις γενικώς η βάση της ιδεολογίας παίζει κυρίαρχο ρόλο.
Έχουμε λοιπόν δύο βασικά συστήματα.

Τον Ευρωπαϊκό ή μη προσανατολισμό και το Δημόσιο ή Ιδιωτικό χαρακτήρα της οικονομίας.
Τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Χώρας τον όρισε  η Νέα Δημοκρατία δια του τότε εμπνευσμένου Ηγέτη της, αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Το αν ήταν ή είναι σωστή ή όχι αυτή η επιλογή φάνηκε περίτρανα στην αγωνιώδη προσπάθεια του τ.Πρωθυπουργού κ.Τσίπρα, ο οποίος όταν ήρθε αντιμέτωπος με την πιθανότητα εξόδου μας από την Ευρωπαϊκή Οικογένεια, με απεγνωσμένες κινήσεις, αντίθετες με την ιδεολογία του και την εντολή του πρόσφατου Δημοψηφίσματος, υπέγραψε το πιο σκληρό Μνημόνιο που θα μπορούσε, προκειμένου να μη Λατινοαμερικανοποιηθούμε μέσα σε ένα απόγευμα.

Το πολιτικό κόστος για τον ίδιο ήταν μεγάλο και αναμενόμενο, αφού σαλαμοποίησε με μια υπογραφή το Κόμμα του, αλλά ταυτόχρονα έδειξε ότι αδυνατεί να εφαρμόσει κάποιος κάτι, αν ειλικρινά δεν το πιστεύει.
Ας δούμε τώρα τον παράγοντα προσωπικότητα του Ηγέτη και πώς λειτούργησε σε κορυφαίες πολιτειακές θέσεις.
Ο κ.Μεϊμαράκης δοκιμάστηκε τα τελευταία χρόνια στο τρίτο τη τάξει ανώτερο πολιτειακό αξίωμα, αυτό του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων και ανέδειξε περίτρανα τις ικανότητες της συναίνεσης , του σεβασμού στη δεοντολογία και στη δυνατότητα συνεργασίας με όλους και με όλα.

Αν κοιτάξουμε τη δημόσια συμπεριφορά της κ.Κωνσταντοπούλου στο ίδιο Αξίωμα, θα επαληθεύσουμε τα προλεχθέντα.
Τώρα όσον αφορά την κατά φαντασία αναπτυξιακή ιδιότητα των κρατικών Φορέων, ας δούμε λίγο το βαθμό αξιοποίησης των Ολυμπιακών ακινήτων, τα χιλιάδες εγκαταλελειμμένα στρέμματα δημόσιας περιουσίας ή την αδυναμία (ανικανότητα) αξιοποίησης των περιουσιακών στοιχείων, που έχουν τα περισσότερα δημόσια Ευαγή Ιδρύματα.
Συνεπώς θέλουμε λιγότερο αλλά ποιοτικότερο κρατικό μηχανισμό, αναγνωρίζοντάς του την υποχρέωση της ανάπτυξης των ελεγκτικών μηχανισμών Διοίκησης, που θα επισημαίνουν και θα προστατεύουν τους πολίτες από φαινόμενα καταπατήσεων , ασυδοσίας και πλημμελούς λειτουργίας ιδιωτικών φορέων και επιχειρήσεων.
Επιπλέον, θα λέγαμε ότι κυρίως η επιλογή της Νέας Δημοκρατίας έχει το ιδεολογικό υπόβαθρο, την τεχνογνωσία , την Ευρωπαϊκή εμπειρία και τα ικανά Στελέχη να βγάλουν τη Χώρα από το θάλαμο Εντατικής θεραπείας, που με απίστευτη ταχύτητα εγκατέστησε η Βαρουφακικής έμπνευσης «Διαπραγματευτική Ομάδα», με τον ανόητο Σίσυφο, όπως αγενώς και προσβλητικώς αποκάλεσε δημόσια τον κ.Τσίπρα ο Οικονομολόγος, που διακρίθηκε για τις μαγκιές τύπου ΟΥΑΟΥΑ και τις τεχνοκρατικοθεωρητικές του ασάφειες, θεωρώντας τα IOU και τα Capital Controls ως τη μόνη ευημερία της Χώρας.

Τέλος, η συνεργασία, χωρίς προσωπικούς αποκλεισμούς, με βάσει Αρχές, Πολιτικές, Προγράμματα και η αξιοποίηση Προσωπικοτήτων, από τους Πολιτικούς εκλεγμένους σχηματισμούς του Ευρωπαϊκού Δημοκρατικού τόξου, που αναδείχθηκαν μέσα από τη ζωή και όχι τους συχνά άνευρους κομματικούς μηχανισμούς, ίσως να αποτελεί τη λύση σε μία Κυβερνητική επιλογή που θα’ χει για κορμό συντονισμού τη Νέα Δημοκρατία, που είναι βέβαιο ότι πάντα βάζει το Έθνος πάνω από την πολιτική της ταυτότητα.
Ευάγγελος Κεκάτος