Έναν πραγματικό ύμνο για την Κεφαλονιά, έγραψε με την μαγική του πένα ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Ίαν Ράνκιν. Τακτικός επισκέπτης του νησιού του Ιονίου και λάτρης του φυσικού του κάλλους, στο κείμενό του που δημοσιεύεται στην AthensVoice, μιλά όχι μόνο για τα διάσημα «τουριστικά» σημεία της Κεφαλονιάς, τον Μύρτο και τις άλλες πανέμορφες παραλίες, αλλά για την «δική του» Κεφαλονιά, τα μυστικά που έχει ανακαλύψει μετά τις επισκέψεις του και το πόσα έχει να προσφέρει σε όσους έχουν τη διάθεση να την εξερευνήσουν.
Με την «αστυνομική» του πένα, ο διάσημος συγγραφέας «πιάνει» τις λεπτομέρειες εκείνες που κάνουν τη διαφορά, που ανεβάζουν την Κεφαλονιά στους ιδιαίτερους προορισμούς, που πρέπει κανείς να επισκεφθεί «όπως και δήποτε»!
Οι στενοί νησιώτικοι δρόμοι με την θέα που κόβει την ανάσα προς τους απόκρημνους γκρεμούς και την απέραντη θάλασσα, είναι το «highlight» του ταξιδιού του. Το Φισκάρδο όμως είναι ο αγαπημένος προορισμός του Σκοτσέζου Ίαν Ράνκιν, μιας και εκεί μένουν οι φίλοι του, που τον φιλοξενούν. Το γραφικό λιμανάκι με τις «πολλές επιλογές για το πού να καθίσουμε και να χαζεύουμε τον κόσμο που περνά. Τα ψάρια του όρμου περιμένουν υπομονετικά τις μπουκίτσες και τα αποφάγια που τους πετούν στο νερό οι άνθρωποι που κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Οι γάτες περιφέρονται νυσταγμένες, δεν κινδυνεύουν να τους λείψει ποτέ το φαγητό. Οι τουρίστες τρώνε παγωτό ή πίνουν κάτι παγωμένο» λέει ο συγγραφέας.
Μια βόλτα με σκάφος, καταδύσεις, μια μέρα στο Αργοστόλι, στο ψαροχώρι της Άσσου με το βενετσιάνικο κάστρο, αναρρίχηση ως τα ερείπια ενός παλιού μοναστηριού στη Σάμη, αλλά και μια εκδρομή με το πλοίο στην Ιθάκη, είναι όσα προτείνει ο Ίαν Ράνκιν στους επίδοξους επισκέπτες της Κεφαλονιάς, και καταλήγει πως βέβαια αναγκάζεται να γυρίσει νωρίτερα: «Πιο γρήγορα από ό,τι θα ήθελα, είναι ώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής στο αεροδρόμιο – και να ξεκινήσω τα σχέδια για το επόμενο ταξίδι στην Κεφαλονιά»!
Ολόκληρο το κείμενο:
Δεν έχω πάει στην Κεφαλονιά μετά από τον πρόσφατο σεισμό, αλλά νομίζω ότι δεν είναι πια εφικτό να οδηγήσεις στην παραλιακή οδό που ένωνε το Αργοστόλι με το Φισκάρδο. Κρίμα, μια και αυτό ήταν πάντα το πρώτο highlight των διακοπών μου.
Ο στενός δρόμος που σε άγχωνε καθώς κρεμόταν πάνω από τη θάλασσα, στο αριστερό σου χέρι – φωτογενή τοπία για να σταματήσει κανείς και να χαζέψει την παραλία του Μύρτου ή ίσως να κάνει μια παράκαμψη κατηφορίζοντας το στριφογυριστό δρόμο προς τον Άσσο. Αυτή η μαγική διαδρομή χάθηκε, τουλάχιστον μέχρι να φτιαχτεί ο δρόμος, και ο επισκέπτης πρέπει να διασχίσει την ενδοχώρα. Ελπίζω να έχουν σηματοδοτήσει το δρόμο με πινακίδες γιατί χάνομαι συχνά στο εσωτερικό της Κεφαλονιάς! Όχι πως με νοιάζει, αφού πάντα καταλήγεις «κάπου» κι αυτό το κάπου έχει συνήθως ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο.
Αλλά ο προορισμός μου στην Κεφαλονιά είναι πάντα το Φισκάρδο, αφού έχω φίλους που έχουν σπίτι εκεί. Ο Δημήτρης έχει βαθιές ρίζες στο νησί και το ολόλευκο σπίτι του στέκει ψηλά πάνω σε μια πλαγιά με ανεμπόδιστη θέα ως πέρα στην Ιθάκη. Ο ίδιος έχει κι ένα βαρκάκι, με το οποία καμιά φορά φτάνουμε απέναντι για να φάμε στο εστιατόριο του Πολύφημου. Αλλά πιο συχνά κατεβαίνουμε στο λιμανάκι του Φισκάρδο, όπου έχουμε πολλές επιλογές για το πού να καθίσουμε και να χαζεύουμε τον κόσμο που περνά. Τα ψάρια του όρμου περιμένουν υπομονετικά τις μπουκίτσες και τα αποφάγια που τους πετούν στο νερό οι άνθρωποι που κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Οι γάτες περιφέρονται νυσταγμένες, δεν κινδυνεύουν να τους λείψει ποτέ το φαγητό. Οι τουρίστες τρώνε παγωτό ή πίνουν κάτι παγωμένο.
Το φαγητό είναι καλό, όποιο εστιατόριο και να διαλέξεις. Στην πραγματικότητα θα μπορούσα να ζήσω με τζατζίκι, τρώγοντας το ένα πιάτο μετά το άλλο. Είναι συνήθως το πρώτο πράγμα που τρώω μόλις φτάνω, και είναι το πιάτο που μου λείπει περισσότερο όταν είμαι μακριά! Είμαι πολύ κακός στις ξένες γλώσσες, οπότε είναι πολύ ωραίο που έχω κάποιον που μιλά τη γλώσσα των ντόπιων και ο Δημήτρης μού μαθαίνει κάθε φορά μερικά βρωμόλογα με αφορμή το ποδόσφαιρο που βλέπουμε στην τηλεόραση στα τοπικά μπαρ. Αν δεν υπάρχει ποδόσφαιρο, μπορεί να καθίσουμε και να χαζεύουμε τα «πλωτά παλάτια» αντί γι’ αυτό. Αυτά είναι τα τεράστια… υπεργιότ που δένουν κοντά στην ακτή για ένα-δύο βράδια. Κάνουμε υποθέσεις για το ποιος τα έχει και πόσο κοστίζουν και μετά παραγγέλνουμε κι άλλες μπίρες ή άλλο ένα μπουκάλι δροσερό λευκό κρασί. Ο ρυθμός της ζωής στο Φισκάρδο και γύρω από αυτό είναι ήρεμος, παρόλο που υπάρχουν μερικά μεγάλα τουριστικά ξενοδοχεία και πολλές βίλες και δωμάτια προς ενοικίαση. Γι’ αυτό μου αρέσει αυτό το μέρος.
Μπορώ να πηγαίνω εκεί και να χαλαρώνω. Μια εκδρομή συνήθως συνδυάζει μια ωραία βόλτα με αυτοκίνητο στην ενδοχώρα ή πάλι παραλιακά σε ακόμα ένα εξαιρετικό εστιατόριο με φανταστικά θαλασσινά.
Το φέρι μπόουτ για την Ιθάκη είναι πάντα μία ωραία ιδέα, αρκεί να μην ανοίξεις κουβέντα αν πρόκειται πράγματι για το νησί από την «Οδύσσεια» του Ομήρου! (Αυτή η κουβέντα μπορεί να συνεχιστεί σε όλη τη διάρκεια των διακοπών σου). Συνήθως πριν επιστρέψουμε στο σπίτι περνάμε μία ολόκληρη μέρα στο Αργοστόλι – με τη μεγάλη αποβάθρα και τα καφέ όπου όλος ο κόσμος κάθεται σε τραπεζάκια έξω και παίζει backgammon και σκάκι με ζέση επαγγελματία. Την τελευταία φορά που ήμουν εκεί παρακολούθησα μια μεγάλη θαλάσσια χελώνα να κολυμπάει πλάι σε κάτι ψαράδες. Μία άλλη εκδρομή μπορεί να είναι στον Άσσο, με τη μικρή, πολύβουη παραλία του και την αναρρίχηση υπό σκιά στα απομεινάρια ενός οχυρωματικού έργου που είναι ό,τι έχει απομείνει από ένα κάστρο. Έπειτα υπάρχει η Σάμη, όπου μου αρέσει να ανηφορίζω με το αυτοκίνητο ως τα χαλάσματα της μονής των Αγίων Φανέντων. Από εκεί η θέα της Σάμης είναι πάρα πολύ εντυπωσιακή.
Πίσω στο Φισκάρδο και αφήνοντας το καλύτερο για το τέλος, ίσως να κλείσουμε να πάμε βόλτα με ένα παραδοσιακό ξύλινο καΐκι. Το Jamie’s Marine Adventures σαλπάρει από το λιμάνι και υπάρχει πολύς χρόνος για να εξερευνήσει κανείς το βυθό με μάσκα και να κολυμπήσει πάνω από ναυάγια και ανάμεσα σε κοπάδια ψαριών. Είδη θαλάσσιας ζωής όπως αστερίες και καλαμάρια «συλλαμβάνονται» προς παρατήρηση πριν απελευθερωθούν στο βυθό, ενώ ο κρύος μπουφές πάνω στο καΐκι είναι θαυμάσιος. Την έχω κάνει δύο φορές αυτή τη βόλτα και ήδη μου έχει γίνει απαραίτητη.
Πιο γρήγορα από ό,τι θα ήθελα, είναι ώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής στο αεροδρόμιο – και να ξεκινήσω τα σχέδια για το επόμενο ταξίδι στην Κεφαλονιά!
Πηγη:protothema.gr
