”…Άστραψε φώς και γνώρισεν ο νιός τον εαυτό του…”

”…φώς που πατεί χαρούμενο τον άδη και τον χάρο…”

γράφει ο αδελφός μας Διονύσιος Σολωμός

καλώντας μας σε αναπόφευκτη υπέρβαση,

δίνοντας στη ζωή μας αξία και αυτοσεβασμό.

Δεν είναι ότι πήγαν κάποιοι και τον αποκεφάλισαν στον Εθνικό Κήπο·

είναι ότι τον είχαμε αποκεφαλίσει προηγουμένως όλοι εμείς με τις πράξεις μας.

Αυτόν· τόν γιό τής δούλας, Αγγελικής Νίκλη και του άρχοντα Νικολάου Σολωμού·

που τόσα πικρά ποτήρια ήπιε στη ζωή του από μικρό παιδί.

Πίνει τώρα άλλο ένα· άλλα δεν έχει ανάγκη·

πρόσθετη δόξα είναι γι’αυτόν ο πρόσφατος βανδαλισμός της προτομής του·

εμείς, έχουμε ανάγκη να αναλογισθούμε ψάχνοντας μέσα στα λόγια του

πως είναι, η κόψη του Σπαθιού η Τρομερή

αυτό απ’ το οποίο αναγνωρίζεται η Ελευθερία!

Ας έχουμε οδηγό μας γιά την πραγματικότητα αυτή, την απτή εμπειρία, πως

η δυσκολεμένη ψυχή των άλλων, δεν σου επιτρέπει να ανασάνεις ελεύθερος

αν η δική σου ευρωστεία δεν τους το επιβάλει.

Τα λόγια λοιπόν του Ποιητή πάνε πολύ βαθειά.

Ο Μάνος Χατζιδάκις στο βιβλίο του ”Ο καθρέφτης και το μαχαίρι”

γράφει πως ο Σολωμός είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας Ποιητής!

Εγώ ”γνωρίσθηκα” μαζί του όταν ερμήνευσα την ζωή του ως ρόλο

στην παράσταση του Θεάτρου Δίδελφυς και παραγωγή της Ένωσης Επτανησίων

στην Αγία Παρασκευή στο Θέατρο του Αμερικανικού Κολλεγίου.

Δέθηκα και συγκινήθηκα από την ύπαρξη αυτού του ωραίου παιδιού

μιας αιώνιας άνοιξης, του Διονυσίου Σολωμού.

Μ’αυτό το προσωπικό ποιητικό δικαίωμα, απεύθυνομαι ιδιαιτέρως σε σας,

Επτανήσιοι Αδελφοί μου.

Δημιουργήστε εκδηλώσεις ζωντανής μνήμης!

σαν άνθη εύοσμα πάνω στην λάσπη και την κόπρο της βεβήλωσης.

Αγκαλιάστε τον Διονύσιο, το παλληκάρι αυτό του Ιονίου μας, όχι σαν λείψανο,

μα σαν ζώσα πνευματική σάρκα, που δεν μας αρνήθηκε,

άλλα έσκυψε πάνω απ’το παράπονο της μαυρισμένης μας άνοιξης

και είπε το τραγούδι της ζωής μας: Τον Ύμνο εις την Ελευθερία!

Οι αγωνιστές του ’21 και οι Επτανήσιοι ριζοσπάστες, μάτωναν στο πεδίο της μάχης·

ο Σολωμός μάτωνε μέσα του και έγραφε όχι ”ψευτοδιανοουμενίστικα”

μα βουτώντας την πένα του στο αίμα της καρδιάς του·

απ’την άλλη η ποίησή του εκφρασμένη μέσα απ’τον ρομαντισμό της εποχής του

έχει ταυτόχρονα αυτό τον υπέροχο υπερρεαλισμό που την κάνει διαχρονικά μοντέρνα!

Είναι ιδιαιτέρως δικός μας ο Διονύσιος Σολωμός·

απ’την μια άκρη του Ιονίου -η Ζάκυνθος τον γέννησε-

ως την άλλη -η Κέρκυρα τον δέχθηκε-

και οφείλουμε να μην μείνουμε άπρακτοι μπροστά στο γεγονός.

Επτανησιακές Αδελφότητες, Ενώσεις, Ομοσπονδίες, Σύλλογοι,

θα πρέπει με τις ταπεινές τους δυνάμεις να ετοιμάσουν και να παρουσιάσουν κάτι·

με θέμα τον Σολωμό και αφορμή την βεβήλωση του.

Ναι, να στήσουμε την προτομή του ή το άγαλμα, όπως σωστά γράφτηκε·

το πρωτεύον όμως είναι, βλέποντας στον Ποιητή κάτι απ’το ανέγγιγχτο κομμάτι του ευατού μας,

να στήσουμε πρώτα αυτό όρθιο μέσα μας. Και σ’αυτό δεν περισσεύει κανείς.

Νοιώθω το σπάσιμο της προτομής του Σολωμού, σαν ”απάντηση” κάποιων,

στην πρόσφατη σύναξη Επτανησιακών καλλιτεχνικών μουσικών δυνάμεων στο Ηρώδειο·

υπό την μπαγκέτα του φίλου Ζακυνθίου μαέστρου Ιάκωβου Κονιτόπουλου,

για την παρουσίαση του Εθνικού Ύμνου μελοποιημένου.

Εύχομαι πολλές μικρές εκδηλώσεις Επτανησιακών φορέων,

στα νησιά μας, στην υπόλοιπη Ελλάδα και το εξωτερικό ,

να δώσουν με την σειρά τους την απάντηση, της Επτανησιακής αρχοντιάς και αξιοπρέπειας·

Η αρωγή μου είναι δεδομένη από όπου αυτή πραγματικά ζητηθεί.

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

kakis111@gmail.com