Αννέτ, πληροφορηθήκαμε ότι θα είσαι στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί προς τιμήν του Γιάννη Αντετοκούνμπο και θα τραγουδήσεις τον Εθνικό Ύμνο.  Κατ’ αρχήν, πώς αισθάνεσαι για αυτό;

Είμαι υπερήφανη που μου ζήτησαν να το κάνω!  Πιστεύω ότι αυτή η ελληνική βραδιά σε ένα τόσο μεγάλο γήπεδο είναι πολύ σημαντική για την ομογένεια.  Θα γίνουμε ένα, και αυτό θα φανεί στην κοινωνία εδώ, στη Νέα Υόρκη.

Με την επιστροφή σου στη Νέα Υόρκη, έχεις κάνει σημαντικές δουλειές, τόσο στην σύνθεση όσο και την ερμηνεία.  Ποιες από αυτές ξεχωρίζεις;

Μερικούς μήνες μετά την επιστροφή μου, υπέγραψα συμβόλαιο με την εταιρεία Ultra Records.  Το πρώτο τραγούδι που έβγαλα λέγεται Alive και έγινε χρυσό σε Αμερική και Καναδά.

Στην συνέχεια, ξεκίνησα συνεργασία με μια εταιρεία από την Αγγλία, που λέγεται Notting Hill, και γράφω τραγούδια για άλλους καλλιτέχνες σε ολόκληρο τον κόσμο.  Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι το «Nothing Lasts Forever”, το οποίο κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία από το συγκρότημα “Girl’s Day” και έγινε χρυσό.

Υπάρχουν κι άλλες δουλειές, για τις οποίες δεν μπορώ να δώσω στοιχεία, αφού δεν έχουν ακόμη κυκλοφορήσει.

Πόσο εύκολο είναι για έναν τραγουδιστή να γράφει τραγούδια για άλλους;  Να τα προσαρμόζει σε άλλες φωνές;  Συνεργάζεσαι με καλλιτέχνες που έχετε κοινά χαρακτηριστικά ή στην σύνθεση βγάζεις κάτι διαφορετικό;

Ως τραγουδίστρια θεωρώ ότι μπορώ να κρίνω.  Εξαρτάται βέβαια τον καλλιτέχνη.  Για παράδειγμα, όταν έγραψα το τραγούδι για την Μπρίτνεϋ Σπίαρς (σ.σ. “Everytime”) , δεν έδωσα μεγάλη βαρύτητα στα φωνητικά, καθώς η Μπρίτνεϋ είναι περισσότερο σοουγούμαν.

Εάν, από την άλλη, έγραφα τραγούδι για την Μαράια Κάρεϋ, θα είχα πιο απαιτητικά φωνητικά.  Όπως καταλαβαίνεις, όταν ξέρεις τον καλλιτέχνη, προσαρμόζεις στα χαρακτηριστικά που θα μπορεί να το πει.  Όμως, δεν έχω πάντα όλα αυτά τα στοιχεία.  Άλλες φορές τυχαίνει να γράψω μόνο του μουσική ή κάποιες άλλες δεν γνωρίζω καν ποιος θα ερμηνεύσει το κομμάτι.  Εάν η εταιρεία δεν μου δώσει κάποια γενική – έστω – γραμμή, τότε φτιάχνω το τραγούδι όπως πραγματικά θέλω και το τεστάρω στην δική μου φωνή.  Όλα αυτά, σε ένα στούντιο που έχω φτιάξει στο σπίτι μου: Κάνω τα φωνητικά και το στέλνω στην εταιρεία.

Έχεις κάνει νέα βήματα τα τελευταία χρόνια, μεταξύ των οποίων είναι και  η ενασχόλησή σου με την υποκριτική.  Παρότι δραστηριοποιείσαι και στον χώρο της μουσικής, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε έχει κερδίσει αυτό το κομμάτι;

Πρέπει να σε πληροφορήσω ότι, πριν τραγουδήσω, ξεκίνησα αρχικά σαν ηθοποιός και είχα αυτήν την τάση από έξι χρονών.  Μάλιστα, όταν ήταν να ξεκινήσουμε την περιοδεία με την Μπρίτνεϋ, είχα φτάσει ένα βήμα πριν το Broadway και σκεφτόμουν να δοκιμάσω την τύχη μου στο μιούζικαλ “Rent”.  Για να καταλάβεις πόσο σημαντικό ήταν, τον ρόλο, μέχρι τότε, τον είχε η Idina Menzel, που ερμήνευσε το τραγούδι του Frozen στην τελετή των Όσκαρ, και εγώ θα έπαιρνα την θέση της.  Όμως, είχα την συνεργασία με την Μπρίτνεϋ Σπίαρς.  Πριν έρθω Ελλάδα και πριν από όλα αυτά, εγώ έκανα θέατρο στη Νέα Υόρκη.  Απλώς, όταν ήρθε η στιγμή να επιλέξω ανάμεσα στο θέατρο και το τραγούδι, επέλεξα το δεύτερο.

Τα σκέφτεσαι αυτά και μετανιώνεις λίγο για την επιλογή;

Δεν μετανιώνω, πήγα εκεί που με πήγε ο δρόμος μου.  Το τραγούδι που έγραψα για την Μπρίτνεϋ έγινε πλατινένιο σε όλο τον κόσμο.  Στην συνέχεια, ήρθε το Fame Story, η Eurovision, οι περιοδείες στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ενώ όταν επέστρεψα εδώ, υπέγραψα ξανά με δισκογραφική.  Επαναλαμβάνω: Ο δρόμος με έβγαλε στο τραγούδι.

Ωραία λοιπόν, αναδιατυπώνω: Επέστρεψες στην υποκριτική.  Πώς  προέκυψε αυτό;

Όλα ξεκίνησαν από την εμπλοκή μου με τις φιλοζωικές οργανώσεις!  Συγκεκριμένα, τον δεύτερο χρόνο (2010) αναζητούσα την ευκαιρία να γίνω εθελόντρια σε μια φιλοζωική εταιρεία.  Έχω μεγάλη αγάπη για τα ζώα και στην Ελλάδα μάζευα αδέσποτα και τα φιλοξενούσα σπίτι μου, στην Άνω Γλυφάδα, αλλά θα σου πω μετά για αυτό.  Όταν μπήκα τελικά σε φιλοζωική, πήγαινα δυο φορές την εβδομάδα για να προσφέρω τις υπηρεσίες μου, να βγάζω τα σκυλιά βόλτα κ.ά.  Τότε, ο μάνατζερ με έπιασε και μου είπε ότι του άρεσε ο τρόπος με τον οποίο «μίλαγα» στα ζώα και ότι οι φωνές που έκανα του θύμιζαν καρτούν, αναγνωρίζοντας την τάση μου στην υποκριτική.  Από εκείνη την περίοδο ακόμα, μου είχε πει ότι έγραφε ταινία.  Όταν πια είχε φύγει από την εταιρεία, με κάλεσε σε οντισιόν για την ταινία του και στο τέλος πήρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο.  Ήταν μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο “Rojita”, η οποία και βραβεύτηκε.  Ήταν η πρώτη μου απόπειρα στον κινηματογράφο, γιατί είχα κάνει μόνο θέατρο.

Η Rojita ήταν μόνο η αρχή όμως…

Ακριβώς.  Τώρα έχω τον ρόλο της ντετέκτιβ σε μια τηλεοπτική σειρά που λέγεται Traffico και θα προβληθεί από την τηλεόραση μέσα στο 2015. 

Επίσης, γυρίζουμε μια ταινία με τίτλο “Exile Corporation”.  Είναι μια αληθινή ιστορία, η οποία θυμίζει σε πολλά τον «Λύκο της Wall Street”.  Θα μπορούσες να πεις ότι είναι ο «Λύκος» της Καλιφόρνια: Ένας άνθρωπος ο οποίος έκανε ανάλογες απάτες με αυτές του Ντι Κάπριο στην γνωστή ταινία, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών και εκδιώχθηκε από τις ΗΠΑ.  Έγραψε βιβλίο για την ζωή του και θα βασιστούμε σε αυτό.  Σήμερα ζει στην Αγγλία και ίσως κάνουμε κάποια γυρίσματα εκτός Αμερικής, για να είναι κι αυτός εκεί να τα παρακολουθήσει, αφού δεν μπορεί να ξαναμπεί στην Αμερική.  Μάλιστα, θα κάνουμε και σειρά πάνω στην ιστορία του.

Στην Ελλάδα έγινες γνωστή μέσα από ένα πολύ δυνατό σόου στην τηλεόραση (Fame Story), το όνομά σου ακούστηκε και ήσουν δημοφιλής.  Γιατί, λοιπόν, ένα πρόσωπο από τον καλλιτεχνικό χώρο να αφήσει, σταδιακά, την ελληνική αγορά;

Κατ’ αρχήν, πριν φύγω για την Ελλάδα, είχα κάποιες καλές επαγγελματικές ευκαιρίες, τις οποίες και δεν εκμεταλλεύτηκα.  Για παράδειγμα, είχα υπογράψει με μια εταιρεία σαν συνθέτης και με πολύ συμφέρουσα οικονομική συμφωνία, αλλά δεν προχώρησα επειδή ήθελα να πάω στην Ελλάδα.  Παρόλα αυτά, όπως σου είπα, δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου.  Η Ελλάδα ήταν μια τεράστια εμπειρία: Το Fame Story και, κυρίως, η Eurovision:  Αυτή η ευκαιρία να εκπροσωπήσω την Κύπρο στο Ολυμπιακό Στάδιο, μπροστά σε χιλιάδες θεατές!   Από εκεί και πέρα, όμως, είναι η ανάγκη που είχα να βρίσκομαι μέσα στα πράγματα, στο κέντρο των εξελίξεων.  Ναι,  μπορούσα, βάσει επαγγελματικής συμφωνίας, να γράφω τραγούδια όπως γράφω κι εδώ και να διοχετεύονται μέσω της ίδιας εταιρείας και του ίδιου δικτύου σε όλο τον κόσμο.  Δεν χρειάζεται να είμαι στη Νέα Υόρκη για να το κάνω αυτό.  Μπορώ να το κάνω κι από ένα χωριό ή ακόμη κι από την Αφρική.  Αλλά έχει άλλη ουσία να γράφω και να είμαι εδώ και άλλο να είμαι και να γράφω μόνη μου κάπου στην Ελλάδα.  Εξάλλου, ακόμη κι όταν έμενα μόνιμα εκεί, ταξίδευα συνέχεια κι έγραφα ξένη μουσική, άρα δεν υπήρχε λόγος πια.  Χαίρομαι που κάνω υπερήφανους τους Έλληνες, αλλά ο λόγος που έφυγα ήταν επειδή ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα.

Θα σου κάνω μια ερώτηση που την έχω κάνει και αλλού: Θεωρείς ότι ένας Ελληνο-αμερικανός ταιριάζει στη νοοτροπία της ελληνικής σόουμπιζ;

Όχι.  Καθόλου.  Ήταν το πιο δύσκολο εμπόδιο που είχα να ξεπεράσω.  Όταν πήγα, όλα ήταν δύσκολα για μένα.  Κι ας έκανα όνομα από την τηλεόραση.  Είναι άλλη η αγορά στην Ελλάδα.  Εκεί, όταν έχεις να κάνεις με μπουζούκια, δεν έχεις δύναμη ως καλλιτέχνης.  Είναι στο χέρι του επιχειρηματία εάν θα σε κάνει σταρ ή θα σε υποβιβάσει τελείως.  Εδώ, αν και δεν κάνω συναυλίες με χιλιάδες άτομα – έχω συνήθως 500 έως 1000 άτομα στις εμφανίσεις μου – βάζω τους δικούς μου όρους, διαπραγματεύομαι η ίδια και ελέγχω τα πάντα.

Κατά το παρελθόν, συνεργάστηκες με ονόματα όπως η Μπρίτνεϋ Σπίαρς.  Τι αποκόμισες από αυτήν την διαδικασία;

Ήταν μια εμπειρία αξέχαστη, καλή αλλά και λίγο περίεργη.  Είδα πράγματα τα οποία μου φάνηκαν λίγο τρελά.  Έμεινα στο σπίτι της Ντονατέλα Βερσάτσε, πηγαίναμε σε fashion showsκαι, γενικότερα, είδα από κοντά την ζωή που έχουν οι μεγάλοι celebrities στην Αμερική.  Ήταν κάτι ξεχωριστό και αξέχαστο!  Στην Ελλάδα, δεν τα βλέπεις τόσο εύκολα όλα αυτά.  Από την άλλη πλευρά όμως, είδα πράγματα που με στεναχώρησαν, τόσο από τον καλλιτεχνικό χώρο όσο και την ίδια την Μπρίτνεϋ.  Επίσης, είδα την μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε κάποιες Ελληνοαμερικανικές και τις Αμερικανικές οικογένειες.

Ποιες διαφορές ακριβώς εννοείς;

Θα γίνω πιο συγκεκριμένη: Εγώ προσπαθούσα να εμπλακώ με τα καλλιτεχνικά από τα 16 μου.  Προσπαθούσα να βρω talent shows και διάφορες άλλες εκδηλώσεις για να αναδείξω το ταλέντο μου.  Οι γονείς μου – και ήμουν θυμωμένη μαζί τους για αυτό – ήταν μιας άλλης λογικής: Δεν θα ασχολούνταν με το εάν θα αναδειχθώ καλλιτεχνικά εγώ ή όχι.  Ήθελαν να πηγαινουν την δουλειά τους, να με βοηθήσουν να τελειώσω το σχολείο, να σταθώ στα πόδια μου και, από εκεί και πέρα, να δω τι θα κάνω.  Δεν θα επένδυαν σε μια πιθανή καριέρα από τόσο μικρή ηλικία, ούτε θα… πουλούσαν τα πάντα για να γίνω όνομα από μικρή, ούτε φυσικά θα προσέβλεπαν σε κέρδη από τα χρήματα που θα μπορούσα να κάνω, εάν έφτανα ψηλά.  Η περίπτωση της Μπρίτνεϋ είναι διαφορετική: Η οικογένειά της είναι συνεχώς γύρω της, με μια εμφανή τάση να κερδίσει από αυτήν.  Ό,τι κι αν πει, ό,τι κι αν κάνει, είτε λάθος, είτε σωστό, της λένε σε όλα «ναι», για δικούς τους σκοπούς.  Αυτό το κοριτσάκι λοιπόν ζει σε έναν κόσμο ψεύτικο.  Όλοι της λένε «ναι» και δεν ξέρει την πραγματικότητα.  Δεν ωρίμασε μόνο του.  Για αυτό παρουσίασε διάφορα προβλήματα στην πορεία (π.χ. ψυχολογικά, έμπλεξε με ναρκωτικά, έκανε αποτυχημένους γάμους).  Σκέψου ακόμα ότι δεν είναι μόνο η Μπρίτνεϋ έτσι, είναι κι άλλοι.  Αντίστοιχα, κοίτα κάποιους Ελληνοαμερικανούς που κάνουν καριέρα σήμερα: Δες σε τι ηλικία ξεκίνησε η Ρίτα Ουίλσον ή ο Τζων Στάμος, που προέρχονται από ελληνικές οικογένειες και θα καταλάβεις καλύτερα πώς το λέω αυτό.  Αντίθετα, κάποιοι Αμερικανοί έχουν διαφορετική νοοτροπία: θα τα πουλήσουν όλα, δεν θα… φάνε που λέει ο λόγος, για να κάνουν το παιδί τους αστέρα από μικρή ηλικία, για να κερδίσουν όμως στο μέλλον.

Μιλώντας για την Ελλάδα και την ελληνική αγορά, θεωρείς ότι υπάρχει κάτι που μπορούσες να κάνεις και δεν έκανες;  Κάτι που θα ήθελες να δοκιμάσεις αργότερα;

Όταν πήγα στην Ελλάδα, έκανα κάποια λάθη.  Τα έκανα, επειδή δεν γνώριζα κανέναν κι ένοιωσα μεγάλη πίεση.  Γενικά, όλοι έπεσαν πάνω μου και ήθελαν κάτι από εμένα, ενώ εγώ δεν γνώριζα κανέναν.  Ούτε τον Μίνωα Κυριακού δεν γνώριζα!  Δεν μου είχε πει κανένας, πριν μπω στο Fame Story, ότι εάν δεν υπέγραφα συμβόλαιο με την Heaven θα είχα προβλήματα μετά.

Τι είδους προβλήματα;

Όλα ξεκίνησαν από την στιγμή κιόλας που έφτασα.  Μου πέταξαν στο τραπέζι τρία συμβόλαια για να τα υπογράψω.  Ήταν συμφωνίες που θα με δέσμευαν για 7 ή ακόμη και 9 χρόνια!  Τους είπα τότε ότι πρέπει να τα δει δικηγόρος.  Μου απάντησαν «Ποια νομίζεις πώς είσαι;  Όλοι τα υπέγραψαν».  Τους είπα ότι δεν μπορώ να υπογράψω κάτι τέτοιο.  Τηλεφώνησα στην μητέρα μου και της είπα ότι φοβάμαι να βάλω την υπογραφή.  Με παρέπεμψε στον οικογενειακό δικηγόρο μας, ο οποίος – αν και δεν γνώριζε καλλιτεχνικά ο άνθρωπος – μου είπε ότι «με δένουν με χειροπέδες» και ότι «δεν θα μπορώ να κάνω βήμα».  Φοβήθηκα.  Μπήκα στο παιχνίδι, αλλά και πάλι δεν υπέγραφα, ήμουν η πρώτη που συμμετείχα χωρίς να δεσμευτώ.  Συνεχώς με πίεζαν να υπογράψω και φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.  Ένοιωθα πίεση και πίστευα ότι θα είχα συνέπειες αν δεν το έκανα.  Μου είπαν ότι εάν δεν υπογράψω, πρέπει να φύγω.  Κι αυτό έκανα.  Δεν άντεχα.  Ήμουν πολύ νέα και ένοιωθα σαν να με έκαναν… bullying!

Στις ΗΠΑ δεν ασκούν τέτοιες πιέσεις;

Όχι.  Στις ΗΠΑ, ακόμη κι αν έρθει κάποιος και σου τάξει πράγματα που δεν ισχύουν, θα έχει άλλον τρόπο.  Στην Ελλάδα είναι πιο επιθετικοί.  Με έκαναν να νοιώθω ότι αν δεν υπογράψω, θα συμβεί κάτι.  Επαναλαμβάνω, ήμουν πολύ νεαρή σε ηλικία.  Σε άλλο τάιμινγκ, ίσως να ήμουν πιο δυνατή και να ζητούσα να διαπραγματευτώ η ίδια με τον κ. Κυριακού.  Αλλά προτίμησα να υπογράψω με άλλη εταιρεία, μικρότερη.  Για να καταλάβεις, υπάρχουν παιδιά τα οποία υπέγραψαν με την Heaven τότε και ξέμπλεξαν τώρα!

Είσαι πικραμένη από αυτήν την συμπεριφορά;

Πιο πολύ με πίκρανε το γεγονός ότι αυτό συνεχίστηκε κι όταν εκπροσωπούσα την Κύπρο στην Eurovision: Κανένα ραδιόφωνο που είχε σχέση με τον Ant1 δεν έπαιξε το τραγούδι μου!  Είναι δυνατόν;  Μια Ελληνίδα εκπροσωπεί την Κύπρο στο Ολυμπιακό Στάδιο και δεν δέχονταν να προωθήσουν το τραγούδι;  Με πλήγωσε πολύ αυτό.  Βέβαια, δεν κρατάω κακία σε κανέναν.  Μεγάλωσα με τον Ant1, τον Ant1 έβλεπαν οι γονείς μου!

Θα συνεργαστείς με κάποια άλλη εταιρεία στην Ελλάδα;

Σε προσωπικό επίπεδο, μπορώ να προωθώ τα τραγούδια μόνη μου.  Αυτό δεν σημαίνει ότι εάν υπάρχει μια επαγγελματική πρόταση με τον στοιχειώδη σεβασμό στο πρόσωπο και την δουλειά μου δεν θα την συζητήσω.

Έχεις επαφή με την Ελλάδα, μετά την επιστροφή σου στη Νέα Υόρκη;

Από το 2008 που έφυγα, επέστρεψα φέτος τον Μάρτιο, λόγω των σεισμών στην Κεφαλονιά.  Θυμάσαι τι συνέβη στο νησί.  Έκανα εκδηλώσεις συγκέντρωσης χρημάτων από εδώ και τα διέθεσα για τα παιδιά των οικογενειών που βγήκαν από τα σπίτια τους, στο Ληξούρι, ενώ έκανα και συναυλίες για τον ίδιο σκοπό.  Δεν ήξερα πώς θα με υποδεχτούν στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια.  Όμως, είχα την ευκαιρία να κάνω ένα βίντειοκλιπ με έναν φίλο μου ράπερ (του είχα γράψει επίσης την μελωδία και τον στίχο), να κάνω εξώφυλλο για το People Magazine και να ηχογραφήσω κι ένα τραγούδι στην Κύπρο.

Έχεις εκφράσει πολλές φορές την αγάπη σου για τα ζώα.  Μάθαμε λοιπόν ότι έχεις ξεκινήσει και μια δική σου φιλοζωική στέγη στη Νέα Υόρκη.  Δώσε μας κάποιες πληροφορίες.

Ανέφερα και νωρίτερα ότι η φιλοζωική μου δραστηριότητα είχε ξεκινήσει από την Ελλάδα.  Όταν ήρθα εδώ και μπήκα στην φιλοζωική οργάνωση που είπαμε παραπάνω, βρκα κι άλλα άτομα που ασχολούνται.  Σήμερα, είμαι και ακτιβίστρια.  Επισκέπτομαι σχολεία και μιλάω στα παιδιά, ενώ έχω πραγματοποιήσει και ομιλίες στο Δημαρχείο για τα δικαιώματα των ζώων.  Επίσης, έχω φτιάξει ένα μικρό «άσυλο» στο σπίτι μου: Μαζεύω 30-40 ζώα τον χρόνο, τα εμβολιάζω, τα ταϊζω και αναλαμβάνω πρωτοβουλία για να τους βρω ένα μόνιμο σπίτι.

Μην νομίζεις βέβαια ότι τα δίνω όπου να’ναι για να τα ξεφορτωθώ: Περνάει από συνέντευξη ο κάθε ενδιαφερόμενος και ελέγχω το κατά πόσον μπορεί να ανταποκριθεί.  Προς το παρόν, έχω τέσσερις γάτες και μια σκυλίτσα, που υπεραγαπάω.  Τα έχω σαν παιδιά μου.

Στην Ελλάδα μόλις πρόσφατα άρχισαν να επιβάλονται κάπως πιο βαριές ποινές στους βασανιστές ζώων.   Τι πιστεύεις για το φιλοζωικό ρεύμα στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα είτε θα βρεις ανθρώπους που τα αγαπάνε πάρα πολύ, είτε άλλους που τα παρατάνε, τα μισούν και θέλουν να τους κάνουν κακό.  Όταν έμενα στην Ελλάδα, είχα φτάσει σε σημείο να σκαρφαλώσω σε μπαλκόνι για να πάρω μια σκυλίτσα, που την είχαν παρατήσει οι ιδιοκτήτες και έφυγαν για διακοπές.  Στην Κεφαλονιά, φέτος, έσωσα με τον ίδιο τρόπο πέντε ζώα.  Μάλιστα, ο πατέρας μου τρόμαξε και μου είπε να… ηρεμήσω, γιατί θα τσακωθούμε με όλο το χωριό.  Εγώ του είπα ότι δεν είναι σωστό αυτό που γίνεται.  Μίλησα και με μια γυναίκα που είναι υπεύθυνη Φιλοζωικής Οργάνωσης στην Κεφαλονιά και μου έλεγε για περιπτώσεις ανθρώπων που πνίγουν κουτάβια, πετάνε σκυλιά από τους γκρεμούς κτλ.  Αν είναι δυνατόν!  Πρέπει κάτι να γίνει, γιατί υπάρχουν άτομα, ιδίως από τις παλαιότερες γενιές, που είναι πολύ βάρβαρα.

Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει;

Θα πρέπει κι ο κόσμος να μην κάνει πλάτη σε τέτοιους ανθρώπους, επειδή είναι χωριανοί τους ή οτιδήποτε άλλο.  Ένας άνθρωπος που φέρεται έτσι σε ένα ζώο, αύριο μπορεί να το κάνει σε άνθρωπο.  Δείτε για παράδειγμα αυτόν που σκότωσε την σκυλίτσα στην ταβέρνα!  Θέλω να δώσω βάση σε όλα αυτά και να πηγαίνω πιο συχνά στην Ελλάδα.

Πηγή: newgreektv.com